Σε μία εποχή που το συνηθισμένο έχει πια κουράσει και το διαφορετικό είναι περισσότερο ευπρόσδεκτο απ’ ότι ήταν στο παρελθόν, η πλειονότητα προσπαθεί να πετύχει παραμένοντας απαράλλακτη.
Ανίδεοι από καταστάσεις επιχειρούν είτε να γράφουν και να μιλούν για αυτές ,είτε να τις διαχειρίζονται (βλ. ελληνική βουλή)
Παράδειγμα: Φαίνεται πως είναι μόδα τελευταία όλοι οι μικροί θαυμαστές του Σαίξπηρ και του Φιτζέραλντ να εδραιώνονται σε sites και να αναλύουν ψυχολογίες ανθρώπων, να μοιράζονται τις εμπειρίες τους, να κατηγορούν και να εξυμνούν ό,τι αρμόζει σωστό στο ανύπαρκτο μυαλό τους. Το γλυκανάλατο περιεχόμενο είναι τόσο στημένο για να αναγκάσει τον αναγνώστη να συγκινηθεί ,που σε εμένα τον θνητό μόνο παλινδρόμηση τροφής προκαλεί.
Δεν είναι κάτι απλό να γράφεις δοκίμια και άρθρα που εμπεριέχουν την ψυχογραφία ανθρώπων. Σκοπός είναι να εκφράζεσαι, να μοιράζεσαι και αν ο αναγνώστης θέλει να ταυτιστεί με το άρθρο να το κάνει με τη θέληση του. Δε γίνεται π.χ. η/ο κάθε απατημένη/νος να έχει τη δίκη του στήλη και να κάνει τον δικαστή μόνο και μόνο επειδή πληγώθηκε.(Τόσα χρόνια έχουν το Facebook, ας συνεχίσουν να γράφουν εκεί τις ελαφρότητες τους.) Κάποιοι άνθρωποι έχουν σπουδάσει τη γραφή τέτοιων κειμένων, ας το αφήσουν σε αυτούς.
Πρόκειται για τον πλήρη εξευτελισμό των ΜΜΕ, τα οποία άριστα χειραγωγούνται τις τελευταίες δεκαετίες και που στο όνομα του κέρδους χειραγωγούν μυαλά ,τώρα πια χειραγωγούν και ψυχές.
Ανίκανοι να αντιληφθούν πως εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία που προσφέρει το internet εκθειάζουν το αδύναμο μυαλό τους με κακές συμβουλές. Ας κάνουν τη χάρη στον κλάδο της δημοσιογραφίας να μην ασχολούνται μαζί του, γιατί είναι ήδη αρκετοί αυτοί που τον σπούδασαν και παραμένουν ατάλαντοι.
Είναι ένα πράγμα να πληρώνονται «δημοσιογράφοι» για να πλάθουν την είδηση όπως ορίζει το χρήμα, αλλά όχι και να γίνονται σύμβουλοι σχέσεων και τρόπου ζωής 20χρονα που δεν έχουν και καμία σχέση με τον κλάδο της δημοσιογραφίας αλλά και της ψυχολογίας.
Δεν είναι κάτι απλό η γραφή για θέματα ψυχικής υγείας. Στα πανεπιστήμια υπάρχουν ειδικά μαθήματα για τέτοιου είδους ρεπορτάζ και πλήθος σεμιναρίων για εξειδίκευση.
Σε μια χώρα που οι ψυχικές ασθένειες φτάνουν το 10-12% του πληθυσμού δε δύναται ο καθένας να εκφέρει άποψη. Αν θέλουν να ασχοληθούν με κάτι, μπορούν να μελετήσουν την αιτία της αύξησης αυτού του ποσοστού που δεν είναι άλλη από την ελληνική κρίση.
Μπορούν;
Μπορεί ένας νεαρός ενήλικας να ασχοληθεί με την κρίση;
Αν θέλει να διοχετεύσει κάπου τη σκέψη του ,ας το κάνει εκεί, έτσι και αλλιώς οφείλει να ασχοληθεί με τα κοινά. Ας αφήσει στους επαγγελματίες την ενασχόληση με την ψυχολογία.
Υπάρχουν άτομα τις ίδιας ηλικίας που σπουδάζουν το αντικείμενο της ενημέρωσης και παραμένουν ανίκανα να το πραγματώσουν γιατί ο κλάδος είναι τέτοιος που σε ωθεί να πιστεύεις πως είσαι εξαιρετικά ικανός να ασκήσεις το επάγγελμα πριν καν το σπουδάσεις.
Όταν ,όμως, πιστεύει κάποιος πως έχει κατακτήσει την τελειότητα το μόνο που κατορθώνει είναι να μην εξελίσσεται.
Είναι ένα συμβολικό παράδειγμα. Έχει γεμίσει η χώρα από ανθρώπους που ασχολούνται με αντικείμενα που δεν έχουν μελετήσει ή σπουδάσει και δεν αντιλαμβάνονται το κακό που προξενούν.
Ειδικά στον κλάδο της δημοσιογραφίας, που αργοπεθαίνει και χάνει το νόημα του οι συνέπειες είναι τεράστιες.
Η αμεροληψία των δημοσιογράφων γίνεται ένα σπάνιο φαινόμενο, ενώ ο καιροσκοπισμός τους οξύνεται αναλογικά. Υποτίθεται πως πρόκειται για λειτούργημα αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει παράδειγμα που να το αποδεικνύει.
Charles
