Σήμερα στο τρίτο σημείωμα της σειράς θα ασχοληθούμε με την έκφραση του Αρμόδιου Αντιδήμαρχου: ¨ανιστόρητος γυμνασιάρχης¨.
Η αφορμή ήταν ότι στην ομιλία της 1ης Ιουνίου 2021 αλλά και σε αναρτήσεις μου υποστηρίζω σθεναρά τη θέση της Πρωτοβουλίας: ¨Κάτοικοι Ελευθερίου-Κορδελιού-Ευόσμου¨ ότι τα περί ¨διανοία Κυρίου¨ και ¨από αρχαιοτάτων χρόνων¨ της εκκλησίας, που ισχυρίζεται κατέχει το ΘΕΠΑΝ, είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Καταρχήν το ¨γυμνασιάρχης¨, έστω και με μειωτικό πρόσημο, αντανακλά την νοσηρή Αντιδημαρχιακή νοοτροπία του Κορδελιού, που στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ονομάζαμε σύμπλεγμα τιτλολαγνείας, απωθημένο που έρχεται από πολύ μακριά. Ο Sigmund Freud είχε αποφανθεί ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν βιωμάτων της παιδικής του ηλικίας. Σε όλους μας έχει συμβεί να πάρουμε κάποιον άνθρωπο στο τηλέφωνο και αυτός να μας απαντήσει με τον τίτλο του αξιώματός του, αυτό είναι ένα σύμπτωμα αυτού του συμπλέγματος.
Μπαίνοντας στο κυρίως θέμα, ο χαρακτηρισμός ¨ανιστόρητος¨ γυρίζει ως μπούμερανγκ στον εκστομίσαντα αλλά και σε ολόκληρη τη Δημοτική Αρχή. Έπεσε σαν βούτυρο στο ψωμί μου.
Όπως υπαινίχτηκα στο δεύτερο υστερόγραφο του προηγούμενου σημειώματος σχετικά με τα παλαιά κοιμητήρια-ΘΕΠΑΝ, η Διοίκηση δια του Αρμόδιου Αντιδήμαρχου δεν παρουσίασε στη νομική υπηρεσία τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, ντοκουμέντα που διαθέτει ο Δήμος, για να αποδομήσει και εντέλει να καταγγείλει το αφήγημα της εκκλησίας που εμπεριέχεται στη περίφημη ¨δήλωση συναίνεσης¨. Το ερώτημα είναι αν τα απέκρυψε ή από άγνοια δεν τα παρουσίασε εφόσον δεν γνώριζε την ύπαρξή τους.
Εντελώς περιληπτικά εδώ θα καταθέσω ορισμένα από αυτά τα στοιχεία. Το Χαρμάνκιοϊ, μια πολύ μεγάλη περιοχή, μεταξύ του Δαούτ Μπαλί, του Γενίκιοϊ, του Δούδουλαρ του Αραπλί, του Μπέχτσιναρ, του σιδηροδρομικού σταθμού Κωνσταντινουπόλεως, της λεωφόρου Γιενίτζε, του Καράϊσιν και του Ζέιτενλικ είχε συνολική έκταση 18.631.050 στρέμματα.
Μελετώντας το Οθωμανικό Κτηματολόγιο του 1907-Βασικό Φορολογικό Βιβλίο(Εσάς) και τον Κτηματολογικό Πίνακα του αγροκτήματος Χαρμάν-Κιοϊ που συνέταξε το Ελληνικό κράτος στις 27-10-1924 στο Δαούτ Μπαλί παρατηρούμε ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση τουρκικών και ελληνικών πηγών για το Χαρμάνκιοϊ. Από τη μελέτη αυτών των πηγών διαπιστώνουμε ότι ούτε εκκλησιαστική περιουσία ούτε και ιδιοκτησίες Ελλήνων υπήρχαν στο Κάτω ή Νέο Χαρμάνκιοϊ και γύρω από τους προσφυγικούς συνοικισμούς που σχηματίστηκαν στο Ελευθέριο-Κορδελιό. Ο συνοικισμός του Ν. Κορδελιού δημιουργήθηκε το 1924, οι δε Βασιλικιώτες ήρθαν στο Νέο Κορδελιό το 1928.
Το νεκροταφείο στο χάρτη που συνοδεύει τον Κτηματολογικό Πίνακα του 1924 υπάρχει με το όνομα ¨προσφυγικόν νεκροταφείον¨ με έκταση σχεδόν διπλάσια από τη σημερινή. Το νεκροταφείο λειτουργούσε τουλάχιστον από το 1918. Δημιουργήθηκε εκ των ενόντων από τους πρόσφυγες που ήρθαν πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή σε διαθέσιμο χώρο εφαπτόμενο με έναν πρόχειρο τόπο ταφής έκτακτων περιστατικών για το προσωπικό της συμμαχικής στρατιάς.
Η ξύλινη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Κάτω Χαρμάνκιοϊ (Ελευθέριο) κατασκευάστηκε το 1925.
Η προηγούμενη εκκλησία της Μεταμόρφωσης θεμελιώθηκε το 1932 και ολοκληρώθηκε το 1966, ενώ η σημερινή θεμελιώθηκε το 1984 και εγκαινιάστηκε το 1990.
Όμως παράλληλα με τα καταγεγραμμένα στοιχεία το πάζλ της Τοπικής Ιστορίας συμπληρώνεται με την προφορική ιστορία, με μαρτυρίες που καταγράφηκαν από κάποιους από εμάς τους απαξιωμένους δημότες τρίτης κατηγορίας, δηλαδή την πλέμπα.
Μία από της προφορικές πηγές της Ιστορίας του τόπου μας ήταν θαμώνας στο καφενείο όπου συχνάζει ο Αρμόδιος, όμως η Τοπική Ιστορία πέρασε από δίπλα του αλλά δεν τον ακούμπησε γιατί όπως αποδείχτηκε δεν τον ενδιέφερε.
Εδώ είμαι υποχρεωμένος να κάνω αναφορά στην τελευταία πηγή της τοπικής μας ιστορίας που βρίσκεται ακόμα εν ζωή. Στον κύριο Γιώργο Γερασίμου που διανύει την 10η δεκαετία της ζωής του, απόφοιτο δημοτικού στα χρόνια της κατοχής, δηλαδή ελάχιστος ο χρόνος που κάθισε σε θρανία. Τον θεωρώ Δάσκαλό μου και υπήρξε σύμβουλος των εκπαιδευτικών του 1ου Γυμνασίου Ελευθερίου-Κορδελιού σε περιβαλλοντικά προγράμματα και σε θέματα τοπικής ιστορίας. Ακόμα και σήμερα καθηγητές πανεπιστημίου τον συμβουλεύονται και τον συστήνουν σε μεταπτυχιακούς και υποψήφιους διδάκτορες. Προσφάτως στο πλαίσιο μιας μεταπτυχιακής εργασίας, για τους Σέρβους αιχμαλώτους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο Γ. Γερασίμου μάς ξενάγησε στο πρώην στρατόπεδο Ζιάκα και μας υπέδειξε τα σημεία που κρατούνταν οι Σέρβοι αιχμάλωτοι των Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Όμως, ας συνεχίσουμε τα σχετικά με την ανιστορησία. Διαπίστωσα ότι οι μισοί σχεδόν Δημοτικοί Σύμβουλοι της Διοίκησης είναι εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και καθηγητές, που οι περισσότεροι διηύθυναν ή διευθύνουν ακόμα σχολικές μονάδες.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι λειτουργοί της εκπαίδευσης απέκρυψαν την ιστορική αλήθεια. Το πιθανότερο είναι να μην γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τον οποίο ορκίστηκαν από αυτοδιοικητική θέση να υπηρετήσουν. Στις εθνικές επετείους συνήθως εκπαιδευτικοί επιστρατεύονται να εκφωνήσουν τους πανηγυρικούς λόγους όπου αναμασιούνται τα κούφια λόγια τα μεγάλα και επαναλαμβάνεται η φράση: ¨ οι λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους δεν έχουν μέλλον¨.
Στην περίπτωσή μας ταιριάζει η φράση: ¨δάσκαλε που δίδασκες…..¨
Το αποτέλεσμα της περιφρόνησης της ιστορίας του Δήμου μας είναι αυτό που ζούμε με την περίπτωση του ΘΕΠΑΝ και όχι μόνο. Η ασέβεια προς το παρελθόν μάς επιτρέπει ελαφρά τη καρδία να απεμπολήσουμε τη γη μας. Δεν μας νοιάζει αν οι ρύποι, η μόλυνση του περιβάλλοντος δηλητηριάζει το παρόν και προοιωνίζει ένα άρρωστο μέλλον.
Φτάνει, όμως, για σήμερα. Το επόμενο σημείωμα μετά τις γιορτές. Καλή Χρονιά.
Υ.Γ. 1. Σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο, τότε που λόγω πανδημίας έλαβε χώρα στο Πολιτιστικό Κέντρο και το παρακολουθούσα από τον εξώστη, ζήτησα το λόγο από τον Πρόεδρο να διευκολύνω τη συζήτηση δίνοντας ιστορικές πληροφορίες. Λόγω του κανονισμού λειτουργίας δεν μου δόθηκε ο λόγος. Δυστυχώς πολλές φορές η τυπικότητα απωθεί την ουσία και φιμώνει την αλήθεια.
Υ.Γ. 2. Προτείνω στον πρόεδρο του Δ.Σ. να οργανώσει μία προσεχή συνεδρίαση με θέμα: ¨Ιστορικό Περιβάλλον του Δήμου- Παλαιά Κοιμητήρια (ΘΕΠΑΝ) ¨ με εισηγητή τον Αντιδήμαρχο Οικονομικών ο οποίος ως θεματοφύλακας των βωμών και των εστιών του Δήμου θα μας διδάξει ιστορία. Εκεί θα έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ρητορικό του ταλέντο, το μορφωτικό του εύρος, την εν γένει σοφία του και να προσθέσει άλλο ένα επίτευγμα στο αυτοδιοικητικό του παλμαρέ. Άλλωστε ο ίδιος σε βαρυσήμαντο άρθρο του επαίρεται για τις απεριόριστες ικανότητές του και για την μεγάλη έως μέγιστη προσφορά του στην τοπική αυτοδιοίκηση. Σε αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο ελπίζω να δώσετε το λόγο και σε δημότες τρίτης κατηγορίας, εκτός και αν η πλέμπα είναι εξοβελιστέα.
Με εκτίμηση
ο ανιστόρητος Άρης Μπιτσώρης
ΔΗΜΟΤΕΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ – 1 Περί μισθοσυντήρητων
ΔΗΜΟΤΕΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ – 2 Περί νομικών γνώσεων
