Του Γιάννη Καμαρινού
Και να αδελφέ μου που μάθανε να κουβεντιάζουνε ήσυχα κι απλά και δεν χρειάστηκαν να γίνουν πράγματα πολλά, παρά να αλλάξει η διοίκηση και να έρθουν τα δικά τους τα παιδιά.
Τώρα πια δεν τους νοιάζει να αυξηθούνε τα Τέλη τα Ανταποδοτικά, αφού ο φιλαράκος τους ο Στάθης τα παρομοιάζει με προγράμματα εξοπλιστικά.
Και τα πανεπιστήμια δεν τους νοιάζει να γίνουν ιδιωτικά, αφού κι αυτά ο Στάθης τα υπερασπίζει που τόσο κόπο για την εκλογή του καταβάλανε όλα τα παιδιά.
Και στους μύλους Μελισσάρη την αίθουσα την πολιτιστική να μετατρέψουνε σε πάρκινγκ δεν τους κάηκε καρφί, αφού και γι’ αυτήν έτσι θέλει ο Στάθης που είναι και το πρώτο παιδί.
Ο ποιητής τώρα έπιασε και γυρνάει τα σχολειά και στιχάκια σκαρώνει για τα παιδιά κι έτσι δεν έχει χρόνο ν’ ασχοληθεί με τα αυτοδιοικητικά.
Μην τον ρωτήσετε πότε θα ασχοληθεί ξανά με τα αυτοδιοικητικά, αφού ο φίλος του ο Στάθης έγινε διοίκηση πια και τον πεταξοπούλη τον γονατίσαν μια χαρά.
Κι αν έρθει η στιγμή εκείνη τα κοιμητήρια τα παλιά ο Στάθης να τα παραδώσει σε χέρια μη δημοτικά, ο ποιητής πάλι μαζί του θα είναι στην κωλοτούμπα την πλατιά.
Τώρα τα θέματα του δήμου είναι σε χέρια στιβαρά, του Στάθη που έγινε εξουσία μαχόμενος ηρωικά να μην αφήσει να χαθούνε τα κοιμητήρια τα παλιά.
Στο δήμο πια τι θα απογίνει δεν καίγεται του ούτε καρφί, κάποιος άλλος που έχει χρόνο
μπορεί να απασχοληθεί.
Μόνη αξίωση που εγείρει από τη νέα μας Αρχή, είναι να τον ανακηρύξει Δημοτικό μας Ποιητή.
Κι έτσι ποιηματάκια τέτοια σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα καλέ μας κύριε ποιητά, τις κωλοτούμπες σου να κάνεις ευχάριστα και ρυθμικά.