Στο δρόμο προς την επιβίωση ο άνθρωπος θέτει τον εαυτό του σε μια διαδικασία κατασκευής μιας παράλληλης πραγματικότητας. Δηλαδή, δραστηριοποιείται στον κόσμο που από κοινού όλοι ζούμε ,αλλά για να τον αντιμετωπίσει δημιουργεί ένα προκάλυμμά.
Αυτό το προκάλυμμα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος θέλει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Η διαδικασία αυτή είναι τρόπον τινά λογική. Η ροή της εξέλιξης των πραγμάτων δεν έχει μέθοδο, γι’ αυτό ο άνθρωπος θεώρει πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίζει τις αλλαγές με τον δικό του προσωπικό τρόπο, μέσα από το δικό του πρίσμα, παρά με ένα κοινό.
Πολύ εύκολα θα μπορούσε να ειπωθεί πως αυτό σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα του κάθε ατόμου και τα ερεθίσματα που έλαβε. Εν μέρει η άποψη αυτή εμπεριέχει μίαν αλήθεια.
Πιο πολύ όμως έχει να κάνει με το ότι η πραγματικότητα δεν είναι αντιμετωπίσιμη, επίσης το να την αντιμετωπίζει κάποιος από τη προσωπική του οπτική γωνία δεν τον κάνει λιγότερο ρεαλιστή.
Το κόστος της διανοητικής υγείας στην προσπάθεια κατανόησης και ελέγχου της πραγματικότητας προκαλεί την αποξένωση. Για αυτό και θεωρείται φυσική η χρήση της προσωπικής αντίληψης, σε σημείο όμως που να μη χάνεται η επαφή με αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Αν το μελετήσουμε αντίστροφα θα παρατηρήσουμε πως αν εμείς βλέπουμε τον κόσμο μέσω ενός προκαλύμματος προστασίας, τότε και ο κόσμος μας αντιμετωπίζει μέσω του ίδιου προκαλύμματος.
Ίσως για το λόγο αυτό όσο περνούν τα χρόνια ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως μπορεί να είναι ο εαυτός του μονάχα όταν είναι μόνος του.
Το απογοητευτικό είναι πως κατά αυτόν τρόπο φτιάχνουν πλήθος προσωπικοτήτων για να ταιριάζουν με κάθε διαφορετικό άτομο που βρίσκεται εντός ή εκτός του κύκλου τους, χωρίς να εκτιμούν πολλές φορές εκείνα τα άτομα για τα οποία γίνεται ο κόπος αυτός.
Άλλοι φτιάχνουν τη λεγόμενη «persona» , ένα είδος alter ego το οποίο πολλές φορές τυχαίνει να είναι εκ διαμέτρου αντίθετο από το πραγματικό, τόσο που το δεύτερο διατρέχει κίνδυνο να αλλοιωθεί.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στον εαυτό τους, έχουν διευρυμένο κύκλο γνωστών, ελάχιστους όμως κοντινούς ανθρώπους.
Συμπερασματικά από όλα τα παρά πάνω προκύπτουν δύο μη-καθολικές κατηγορίες.
- Οι άνθρωποι που θέλουν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με τον προσωπικό τους τρόπο σε σημείο όμως να απομακρύνονται από την αλήθεια, με λίγα λόγια να φέρουν το κόσμο στα μέτρα τους.
- Οι άνθρωποι που μπορούν και αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα του σύμπαντος, την αδυναμία τους να το ελέγξουν , την ύπαρξη ισχυρότερων παραγόντων, χωρίς απαραίτητα να την αποδέχονται. Για αυτό μπαίνουν οι ίδιοι σε «καλούπια», στην προσπάθεια να διαφυλάξουν την προσωπικότητα τους.
Το συνολικό συμπέρασμα θα μπορούσαμε να πούμε είναι πως οι άνθρωποι ζουν πλήθος ζωών από τη γέννηση τους.
Αν όμως ερχόντουσαν από μικροί σε επαφή με τον εαυτό τους και τον αποδεχόντουσαν, αν μάθαιναν να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, όποιες και αν είναι αυτές, τότε θα μπορούσαν να ζήσουν και στην «πραγματικότητα».
Charles
