Η διοίκηση Μανδαλιανού είναι βγαλμένη σαν από ταινία του Αγγελόπουλου μπερδεμένη με επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή.
Η διοίκηση Μανδαλιανού όλα τα τελειώνει αύριο και αυτό το αύριο επαναλαμβάνεται κάθε μέρα βασανιστικά.
Πόσο κρατάει αυτό το αύριο της διοίκησης Μανδαλιανού; Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Μόνο που η αιωνιότητα παρατείνεται κατά μία μέρα όχι για να μεταφερθεί ένα κομμάτι τής γνώσης αυτής της αιωνιότητας στο παιδί των φαναριών, αλλά για να ταλαιπωρηθεί ο κάτοικος του δήμου.
Μια αιωνιότητα και μια μέρα κρατάει το αύριο της διοίκησης Μανδαλιανού και κάθε μέρα, στο τέλος της μέρας εμφανίζεται ο Μάρκος Σεφερλής για να πει «καλό ε;» και να δώσει το σύνθημα για να γελάσουν οι θεατές, που πλέον έχουν πεθάνει από τα γέλια και τα χέρια τους έχουν ματώσει από τα παλαμάκια. Κι όλα αυτά με τη μουσική επένδυση τενεκέδων ξεγάνωτων που βροντάνε, γιατί η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου δεν μπορεί να «παντρευτεί» με το σουρεαλισμό της διάρκειας του αύριο της διοίκησης Μανδαλιανού.
Μια αιωνιότητα και μια μέρα…
Καρ.