Λες και δεν ξέρεις σε ποιον δήμο κατοικείς, ανοίγεις σαν ηλίθιος το πρωί την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας για να αεριστεί και κλείνεις την εσωτερική πόρτα, χωρίς να βγεις στο μπαλκόνι για να ελέγξεις τι κατάσταση επικρατεί.
Ξεχνιέσαι και μπαίνεις ξανά στην κρεβατοκάμαρα μετά από δυόμισι ώρες. Τα νεύρα σου τεντώνονται μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αφού βρωμάει πετρέλαιο. Αντί το δωμάτιο να το κατακλείσει ο καθαρός αέρας, το έχει κατακλείσει η δυσοσμία.
Στο δήμο που οι μύτες μας, με βάση τη γνωμάτευση του δημάρχου, είναι υποκειμενικές, στο δήμο που ο δήμαρχος θα κάνει ξανά μετρήσεις για να δει πόσο πολύ βρωμάει, αν βρωμάει περισσότερο ή λιγότερο από πριν, σ’ αυτόν τον δήμο ξεχνιέσαι και ανοίγεις την μπαλκονόπορτα για να βρομοκοπήσει το σπίτι.
Ίσως όμως να μην φταίει η δυσοσμία. Ίσως να φταίει η υποκειμενική σου μύτη. Κρίμα που ο καλός δήμαρχος είναι παθολόγος και όχι ωτορινολαρυγγολόγος για να γιατρέψει τη μύτη μας, ώστε από υποκειμενική να γίνει αντικειμενική.
Χαρίλαος Ταπαρίδης
