Καθώς η ένταση του ανέμου συνεχώς μεγαλώνει και η βοή γίνεται όλο και δυνατότερη, στέκομαι στο μπαλκόνι μήπως ο άνεμος φέρει μέχρι εδώ την πεταλούδα εκείνην που κίνησε τα φτερά της στον Αμαζόνιο φέρνοντας βροχή στην Κίνα. Προσπαθώ μέσα στη νύχτα και στο χάος, το οποίο δημιουργεί ο άνεμος που λυσσομανάει, να δω εκείνην τη συγκεκριμένη πεταλούδα του Αμαζονίου.
Αντί για την πεταλούδα του Αμαζονίου βλέπω την άλλη πεταλούδα που ξελευθερώθηκε από τη σφραγισμένη γυάλα της, να μου χαρίσει τα φτερά της τα βελούδα και τα μεγάλα της. Μόνο που η συγκεκριμένη πεταλούδα φεύγει, για να μην ψάχνει τριαντάφυλλα στα στήθη που τα πετάξανε.
Γιατί να ψάχνω το κουκί και το ρεβίθι στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε; Γιατί να φτιάχνω το δικό μου παραμύθι γιατί χανόμαστε; Τι νόημα έχει; Αφού όλα ένα παραμύθι είναι. Παραμύθι μέσα στο παραμύθι, όπως όνειρο μέσα στο όνειρο; Και η πεταλούδα που ξελευθέρωσα από τη σφραγισμένη γυάλα της φεύγει και μ’ αφήνει να ψάχνω με απόγνωση την πεταλούδα του Αμαζονίου.
Να έρθει η πεταλούδα του Αμαζονίου για να φέρει το χάος; Αφού σε χάος βρισκόμαστε. Χάος μέσα στο χάος, όπως παραμύθι μέσα στο παραμύθι, όπως όνειρο μέσα στο όνειρο. Ένας ένας φεύγουν όσοι τους στίχους τους, τη μουσική τους, τη γραφή τους αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε και ερωτευτήκαμε με αυτά. Και τι μένει; Ο άνεμος που λυσσομανάει και μια κρυφή ελπίδα ότι θα φέρει εκείνην την πεταλούδα του Αμαζονίου…
Κ. Νότνολ
