Ο βλάκας και η βλακεία δεν απασχόλησαν μόνο τον Αϊνστάιν. Απασχόλησαν και τον Μπρεχτ. Έτσι στις ιστορίες του κυρίου Κόυνερ, τις οποίες αξίζει να διαβάσετε, υπάρχει μια ιστορία με τίτλο «Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» και η απάντηση που δίνει ο μεγάλος θεατράνθρωπος είναι:
«Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό… Ο Βλαξ το υποψιάζεται, αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία-είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: Με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα. Αλλά εκείνη επιστρέφει τα βράδια καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί… ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος».
Παρακάτω θέτει την ερώτηση «Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας;» και απαντάει:
«Επειδή είναι ανασφαλής επιλέγει δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στη Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή. Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης… Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπούμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων. Αυτό αποτελεί συνέπεια του μυστικού όπλου του βλάκα».
«Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει ΚΑΘΟΛΟΥ την αίσθηση του χιούμορ;» ρωτάει παρακάτω ο Μπρεχτ και δίνει την εξής απάντηση:
«Στην ουσία η έλλειψη Χιούμορ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ. Διότι, αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ, δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε νάναι και βλάκας».
Η ιστορία για τον βλάκα και τη βλακεία του καταλήγει με την ερώτηση «Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόυνερ; Ότι υπάρχει Θεός;», η οποία λαμβάνει την παρακάτω απάντηση:
«Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά!!»
Εάν λοιπόν έχετε συναντήσει βλάκα και εάν είστε «βλακόπληκτοι» μην το παίρνεται και τόσο κατάκαρδα. Σκεφτείτε πόσο ταλαιπώρησαν οι βλάκες τον Αϊνστάιν και τον Μπρεχτ, ώστε να τους αναγκάσουν να ασχοληθούν με τη βλακεία. Αν πάλι κλαίτε και οδύρεστε γιατί έλαχε σ’ εσάς να πέσετε πάνω σε βλάκα, μην αγχώνεστε πολύ γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από δαύτους. Στην περίπτωση που δεν μπορείτε να αποδεχτείτε τη βλακεία του σύμπαντος κόσμου και κινδυνεύετε να χάσετε τα λογικά σας ασχολούμενοι με τους βλάκες, τότε η λύση βρίσκεται σ’ εκείνες τις κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, σ’ εκείνους τους λερούς κι ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους, στον ελαιώνα, γύρω στη θάλασσα, κι ακόμη σ’ εκείνον τον ήλιο, θάνατο μέσα στους θανάτους.
Κ. Νότνολ
ΥΓ. Για να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία του Μπρεχτ για το βλάκα και τη βλακεία, καλά είναι να προμηθευτείτε τις «ιστορίες του κυρίου Κόυνερ». Αξίζει να τις διαβάσετε.
