Εάν σ’ ένα Ελληνικό χωριό πεθάνει ένας άνθρωπος και ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού έχει 
προγραμματισμένες εκδηλώσεις, τις αναβάλει σε ένδειξη συμμετοχής στο πένθος. Στην Ελληνική νοοτροπία επιβάλλεται η συμμετοχή στο πένθος του διπλανού, ακόμα και αν αυτόν τον διπλανό δεν τον συμπαθούσες καθόλου. Στην Ελληνική κουλτούρα, ακόμα και στις μεγαλουπόλεις, εάν στη γειτονιά έχει κηδεία και εσύ είχες προγραμματισμένο γάμο, δεν βαράς τα νταούλια σε ένδειξη συμμετοχής στο πένθος του διπλανού κι ας έχεις εσύ μεγάλη χαρά.
Αυτά τα παραπάνω μέχρι πριν ένα χρόνο περίπου. Φαίνεται τελικά πως η συμμετοχή στο πένθος 
τους διπλανού, του πλησίον, είναι κάτι πολύ σχετικό και δεν είναι τελικά στοιχείο της νοοτροπίας του Έλληνα. Καθημερινά πεθαίνουν δεκάδες συνάνθρωποί μας από covid-19, πολλοί από αυτούς εκτός Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, ο συνολικός αριθμός των νεκρών από την αρχή της πανδημίας πλησιάζει τους 10.000, αλλά εδώ εμείς συζητάμε για γιορτές και πανηγύρια και Πάσχα στο χωριό!
Δέκα χιλιάδες περίπου συνάνθρωποί μας έχουν πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες από κορονοϊό 
(αφού το πρώτο κύμα της πανδημίας σχεδόν δεν άγγιξε τη χώρα μας), αλλά στην Ελλάδα δεν συζητάμε για πένθος μα για γιορτές και πανηγύρια και η δικαιολογία είναι ότι σε άλλες χώρες έχουν περισσότερους νεκρούς, ότι η πανδημία αφορά όλον τον κόσμο και ότι η ζωή συνεχίζεται! Ωραίες και βολικές δικαιολογίες! Πολύ θα καμαρώνουν οι πρόγονοί μας, που συχνά πυκνά τους επικαλούμαστε, αν μας βλέπουν από μια γωνιά με τις κωλοτούμπες μας και τις αντιφάσεις μας.
Τάκης Φ.
Περιμένοντας διασωληνωμένος εκτός ΜΕΘ να πάω στο χωριό μου το Πάσχα…