Δρ Γιαγκιόζης Ι. Φώτιος
Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρείται ότι, πολλοί εργαζόμενοι ιδίως του δημόσιου τομέα, έχουν μια εσφαλμένη άποψη περί των συνδικαλιστικών και του ρόλου των εκλεγμένων συνδικαλιστών.
Πολλές φορές τέθηκε από την γέννηση της εργατικής τάξης, το θέμα του προσανατολισμού των διεκδικήσεων της. Βέβαια αυτό το θέμα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα άρθρο, πόσο μάλλον και αυτής της έκτασης. Εδώ θα εξετάσουμε εάν πρέπει ο συνδικαλιστικός φορέας να ασχολείται με την καριέρα και την επαγγελματική εξέλιξη κάποιου εργαζόμενου ή όχι.
Ζούμε, δρούμε και εργαζόμαστε σε καθεστώς καπιταλιστικής κυριαρχίας, και δικτατορίας του κεφαλαίου, κατά συνέπεια υπάρχει δημοκρατία των ολίγων, της αστικής τάξης, και επιβολή τους στους πολλούς, τους εργαζόμενους και τον λαό. Οπότε και η δημόσια διοίκηση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, το ίδιο και η επιλογή των εργαζομένων και ιδιαίτερα των στελεχών της δημόσιας και ιδιωτικής διοίκησης να είναι αποκλειστικότητα προς όφελος αυτής και όχι των εργαζομένων.
Από την άλλη οι εργαζόμενοι δημιουργούν ενώσεις εργαζομένων (συνδικαλιστικούς φορείς), για να προσπαθήσουν με την κοινή τους πάλη και δράση να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν στην αρχή περισσότερα οικονομικά οφέλη, αργότερα την βελτίωση της ποιότητας ζωής, και τελικά με την δημιουργία εργατικού πολιτικού – κομματικού φορέα, να θέσουν ζητήματα διεκδίκησης πολιτικών θεμάτων, όπως θέματα δημοκρατίας και σε τελική ανάλυση την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργαζόμενους και κατ’ επέκταση τον λαό.
Τώρα όσον αφορά το θέμα μας, οι εργαζόμενοι αλλά και οι συνδικαλιστικοί φορείς πρέπει να ενδιαφέρονται και να παλεύουν για την βελτίωση του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου των εργαζομένων. Όμως αυτό δεν γίνεται απ’ όλα τα σωματεία. Υπάρχουν σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, που προάγουν την πάλη για την βελτίωση όλων των δεικτών της εργατικής τάξης, και σωματεία τα οποία χαρακτηρίζονται ως εργοδοτικά – κυβερνητικά – οπορτουνιστικά, τα οποία προσπαθούν με δημαγωγικό τρόπο να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους..
Τα ταξικά σωματεία, θέτουν τα θέματα του μορφωτικού – πνευματικού επιπέδου με πολιτικό τρόπο, που σημαίνει ότι, ενδιαφέρεται για την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας όλων των εργαζομένων ώστε να δημιουργηθεί μια προσωπικότητα, η οποία θε ρίχνει κριτική ματιά στα προβλήματα. Από την άλλη η εργοδοσία ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου των εργαζομένων, μόνο σε ότι έχει σχέση με την απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη παραγωγή του κέρδους. Αυτό συμβαίνει σε κάποια σωματεία να θέλουν να έχουν (και έχουν) λόγο στην καριέρα και στην επαγγελματική εξέλιξη των εργαζομένων, με προσωπικές παρεμβάσεις και σε προσωπικό επίπεδο με τους εργοδότες. Αυτά τα σωματεία είναι εργοδοτικά – οπορτουνιστικά.
Πρώτα απ’ όλα η αστική τάξη θέλει τα στελέχη της να υποκλίνονται σ’ αυτήν και γι’ αυτό οι αμοιβές είναι κατά πολύ καλύτερες από τους άλλους εργαζομένους, και γι’ αυτό τους τοποθετεί στην εργατική ελίτ, ή τοποθετεί εργαζόμενους στην δημόσια διοίκηση οι οποίοι δεν έχουν αντικείμενο, και μ΄ αυτό τον τρόπο εγκλωβίζει μια μερίδα ατόμων στο σύνθημα περί «τεμπέληδων», ενώ την ίδια στιγμή, όταν πρόκειται η δημόσια διοίκηση να εξυπηρετήσει τους επιχειρηματικούς ομίλους, τότε οι υπηρεσίες αυτές όχι μόνο είναι στελεχωμένες πλήρως, αλλά και η σχετική γραφειοκρατία σχεδόν μηδενίζετε κλπ. Κατά δεύτερο λόγο αυτά τα στελέχη είναι το μακρύ χέρι και το αυτί της αστικής τάξης και της διοίκησης, μέσα στους εργαζόμενους, όπως έλεγχος της άσκησης των διεκδικήσεων των εργαζομένων, προσπάθεια οι διεκδικήσεις να μην είναι επίπονες για τα κέρδη της άρχουσας τάξης, προσπάθεια περάσματος οπορτουνιστικών θέσεων στο κίνημα κλπ.
Επομένως θα ήταν μεγάλο λάθος του συνδικαλιστικού κινήματος να ασχοληθεί με την επαγγελματική εξέλιξη του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά, αυτό το λάθος θα εκφραστεί στο να αποτρέψει την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, να γίνει υποχείριο των εργοδοτών και της άρχουσας τάξης και σε τελική ανάλυση να παίξει τον ρόλο της εργοδοσίας που θέλει την διαιώνιση του συστήματος που εκφράζει, δηλ. του καπιταλισμού. Θα πρέπει όμως, το συνδικαλιστικό κίνημα, να ενδιαφέρεται και να αγωνίζεται για την αξιοκρατική εξέλιξη των εργαζομένων, κι αυτό γιατί οι εργαζόμενοι αν αφεθούν με την οργάνωσή τους μπορούν να παίξουν τον ρόλο τους άριστα, δηλ. να εξυπηρετήσουν τους πολίτες.
