Εκδήλωση για τη μεγάλη απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ (8-18 Δεκέμβρη 1986), διοργάνωσε την Πέμπτη 15 Δεκέμβρη, στο Κέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης, η Κομματική Οργάνωση Τοπικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ.
Η μεγάλη απεργία των εργαζομένων στους δήμους, από τις 8 έως τις 18 Δεκέμβρη του 1986, ήταν αγώνας για μόνιμη σταθερή δουλειά, για δουλειά με δικαιώματα. Για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, οι εργάτες των δήμων έδιναν απεργιακές και άλλες μάχες από τις αρχές του 1985. Απεργία – σταθμός για τους εργαζόμενους στους δήμους είναι η τριήμερη απεργία στις 8-10 Απρίλη 1985. Πραγματοποιείται γιατί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στέλνει στην υποχρεωτική διαιτησία -απ’ όπου χαμένοι πάντα βγαίνουν οι εργαζόμενοι- την υπογραφή της ΣΣΕ με το νόμο 3239 του 1955, νόμο που κάποτε το ΠΑΣΟΚ κατάγγελλε ως αντεργατικό – χουντοβασιλικό. Η απεργία λήγει με νίκη των απεργών, κόντρα στον κυβερνητικό αυταρχισμό, τον απεργοσπαστικό μηχανισμό και την τρομοκρατία. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί. Απέσυρε την υπόθεση της κλαδικής σύμβασης από τον προκρούστη της υποχρεωτικής διαιτησίας και αναγκάστηκε να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Οι εργάτες των δήμων νίκησαν γιατί έμειναν ενωμένοι παρά τις προσπάθειες διαχωρισμού τους από την κυβέρνηση. Νίκησαν γιατί κάτω από την καθοδήγηση των ταξικών δυνάμεων, της ΕΣΑΚ-Σ που είχε τότε την πλειοψηφία στην Ομοσπονδία τους και στα μεγάλα σωματεία, πρόβαλλαν επιθετικά αιτήματα, περιφρούρησαν αποφασιστικά την απεργία τους, έσπασαν στην πράξη την επιστράτευση. Καθοριστική σημασία είχε η έμπρακτη αλληλεγγύη εργαζομένων άλλων κλάδων, που τσάκισε την τρομοκρατία και την κυβερνητική προπαγάνδα.
Απέναντι στον κυβερνητικό αυταρχισμό ορθώθηκε η αλληλεγγύη των εργαζομένων στα ταξικά τους αδέλφια που έδιναν μια δύσκολη μάχη. Αλληλεγγύη που δεν περιορίστηκε σε καταγγελίες, αλλά πήρε χαρακτήρα δραστήριας κινητοποίησης σ’ όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα να στριμωχτεί η κυβέρνηση και να δεχτεί τα αιτήματα των απεργών.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλοί από τους τότε απεργούς καθώς και σημερινοί συμβασιούχοι που δίνουν και αυτοί τη μάχη του αγώνα για μονιμοποίηση. Κάποιοι βέβαια από τους τότε πρωταγωνιστές έλειπαν… όχι επειδή είναι πλέον απόμαχοι της δουλειάς, αλλά αντίθετα επιβεβαιώνοντας ότι παραμένουν στις επάλξεις του αγώνα, συμμετείχαν την ώρα εκείνη στην μεγάλη πανσυνταξιουχική κινητοποίηση που ήταν σε εξέλιξη στην Αθήνα απαιτώντας ζωή με αξιοπρέπεια, την ικανοποίηση των αναγκών τους, ασφαλιστικά δικαιώματα για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
«Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, δίνει μεγάλη σημασία σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, όχι απλώς δίνοντας της επετειακό χαρακτήρα. Οι εργαζόμενοι ο λαός μας χρειάζεται να αντλεί διδάγματα και συμπεράσματα από τις μικρές και μεγάλες μάχες του εργατικού λαϊκού κινήματος», είπε ανοίγοντας την εκδήλωση ο Φώτης Μαρατζίδης, γραμματέας της ΚΟ Τοπικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ.
30 χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία των εργαζομένων στους δήμους ξαναζωντάνεψαν οι μνήμες στέλνοντας το μήνυμα ότι ο φόβος του εργάτη, σπάει εμπρός στη δυναμική που έχει ο οργανωμένος και ταξικά προσανατολισμένος αγώνας και μπορεί να είναι νικηφόρος.
Όπως είπε μάλιστα ο Σάββας Τσακμακίδης, πρόεδρος του τότε Συνδέσμου Οδηγών και Εργατοϋπαλλήλων στους δήμους Βόρειας Ελλάδας, ο οποίος χαιρέτισε την εκδήλωση εκ μέρους των απεργών του 1986: «Αυτή η απεργία δεν είναι μνημείο αλλά αποτελεί το φανοστάτη για να πάμε μπροστά και να δείξουμε στις νέες γενιές που λένε πως τίποτα δεν γίνεται, ότι με τον αγώνα, με την αυταπάρνηση με το ΚΚΕ καθοδηγητή μπορούμε να κατακτήσουμε τη ζωή που μας αξίζει και να αποβάλλουμε το φόβο. Και εμείς φοβόμασταν ήμασταν συμβασιούχοι αλλά βάλαμε μπροστά τα δίκια μας για μόνιμη και σταθερή δουλεία, για το ψωμί μας για τη διεκδίκηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών δικαιωμάτων, στον αγώνα για τη διασφάλιση μιας ζωής με αξιοπρέπεια».
«Η μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στους δήμους το 1986, που πέρασε στην Ιστορία σαν μια μεγάλη μάχη των εργαζομένων και στην πόλη μας, ανέδειξε τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα των απεργών. Αυτός ο αγώνας, όπως όλες οι μικρές και μεγάλες μάχες των εργαζομένων στην ιστορική διαδρομή της ταξικής πάλης, φέρνει τη σφραγίδα της πρωτοπόρας δράσης των κομμουνιστών και του ΚΚΕ, του Κόμματος της εργατικής τάξης, που εκφράζει τα συμφέροντά της. Που προσανατολίζει και καθοδηγεί τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, απέναντι στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, με επίκεντρο τις αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες. Που προβάλλει το δρόμο και τις προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική προοπτική, ώστε να δρομολογηθούν οριστικές λύσεις στα προβλήματα που γεννάει η καπιταλιστική εξουσία», σημείωσε η Κλεοπάτρα Χοροζίδη, μέλος του γραφείου ΚΟ Τοπικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και μέλος του ΓΣ ΠΟΕ-ΟΤΑ, κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση.
Και πρόσθεσε: «Σκοπός της σημερινής μας εκδήλωσης δεν είναι να καταγράψουμε απλά τα ιστορικά γεγονότα της μεγάλης απεργίας του 1960, αλλά να φωτίσουμε την πορεία που διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις να οξυνθεί η ταξική πάλη, να αναδείξουμε τον αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος ως πολιτική πρωτοπορία, τη δράση των κομμουνιστών σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες. Να αναδείξουμε τα συμπεράσματα ως χρήσιμο όπλο στις αυξημένες απαιτήσεις της ταξικής πάλης σήμερα, στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου.
Το Κόμμα βρέθηκε δίπλα στο καθημερινό πρόβλημα της εργατικής τάξης, το μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας, τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν κατά κλάδο για να δημιουργηθούν Ταμεία Ασφάλισης. Καθοδήγησε τον αγώνα αυτό σε κόντρα με το ρεφορμισμό, ο οποίος υπονόμευε κάθε κίνηση, κάθε ξέσπασμα εργατικής δράσης, διαλυτικά, ώστε να εκφυλίσει την εργατική κινητικότητα.
Μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει, ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Το σύνθημα που γεννήθηκε στους μεγάλους αγώνες, μας δείχνει το δρόμο: “Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”. Ένας όμως τέτοιος αγώνας απαιτεί και συνδικάτα μαζικά και γερά, οργανωμένα στα εργοστάσια, στους μεγάλους χώρους δουλειάς, σταθερά μέτωπα αγώνα, αλληλεγγύη και συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους. Εδώ κρίνεται η υπόθεση της ανασύνταξης και αναζωογόνησης του συνδικαλιστικού κινήματος».
Την εκδήλωση χαιρέτισε επίσης ο Βασίλης Πετρόπουλος, γενικός γραμματέας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, το μέλλον μας, όπως ακούστηκε στην αίθουσα από τους παραβρισκόμενους τότε απεργούς. «Η απεργία αυτή δεν είναι ένα μνημείο, είπε, για να το θυμόμαστε. Ήταν ένα σχολείο ανέδειξε πρωτοπόρους αγωνιστές, ατσάλωσε συνειδήσεις, άνδρωσε συνδικαλιστές που τράβηξαν μπροστά την ενίσχυση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος που μεταλαμπάδευσαν αυτή την πείρα και γνώση σε νεώτερους αγωνιστές. Είναι μια συνέχεια της δράσης του ταξικού κινήματος στο κλάδο.
Στην εκδήλωση προβλήθηκε βίντεο με το χρονικό της απεργίας, που ετοίμασε η Κομματική Οργάνωση, με αρχειακό υλικό και μαρτυρίες εργαζομένων που συμμετείχαν στην απεργία. Μέσα από την καταγραφή των γεγονότων από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αναδεικνύονται οι συνθήκες που δόθηκε η απεργιακή μάχη, η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα σωματεία του κλάδου και ο συσχετισμός δυνάμεων, ο ρόλος του απεργοσπαστικού μηχανισμού, με τους μηχανισμούς καταστολής και η προπαγάνδα της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Το πως και κάτω από ποιες συνθήκες διαμορφώθηκαν τα αιτήματα των απεργών για μόνιμη και σταθερή δουλειά και ο καθοριστικής σημασίας ρόλος των εργαζομένων άλλων κλάδων που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους, καθώς και του ΚΚΕ και των Οργανώσεών του.
