Όλοι έχουν εμμονές και αδυναμίες και όπως υπάρχουν άνθρωποι που η λογική τους ταυτίζεται, το αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με την «τρέλα». Αμφότερες οι περιπτώσεις μπορούν να αποδειχθούν είτε αποτελεσματικές ,είτε καταστροφικές.
Σε ένα ελεύθερο πλαίσιο συλλογισμού γίνεται αντιληπτό πως όσο διαφορετικοί ή παρόμοιοι είναι οι χαρακτήρες δύο ή ενός συνόλου ανθρώπων, ανεξαρτήτως του είδους της σχέσης τους, αυτό που καθορίζει -μέσω της αλληλεπίδρασης τους- το πιο ισχυρό όν είναι κατά βάση ο έλεγχος, πολύ περισσότερο ο αυτοέλεγχος.
Ο έλεγχος είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση γιατί ασκείται από κάποιον, στον ίδιο του τον εαυτό, καθώς τα «αντικείμενα» του ελέγχου είναι τρία: οι προσωπικές σκέψεις, οι οπτικοποιημένες εικόνες και οι δράσεις.
Για την άσκηση ελέγχου πάνω σε αυτά είναι απαραίτητη η συναισθηματική νοημοσύνη του εκάστοτε ανθρώπου να είναι αναπτυγμένη. Ένα μεγάλο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης είναι η ικανότητα αίσθησης του οποιουδήποτε συναισθήματος, χωρίς την ανάγκη δράσης πάνω σε αυτό.
Συμπέρασμα αυτού είναι πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε άλλους ,παρά μόνο τον εαυτό μας.
Υπάρχει ,βέβαια, μια κατηγορία ανθρώπων, που «δεν μπορούν να σταθούν ,γι’ αυτό και βασίζονται» ,αυτό όμως μπορεί πολύ εύκολα να τραπεί σε εκμετάλλευση.
Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι προσφέρουν την ελευθερία ελέγχου του εαυτού τους, που τους ανήκει ,καθώς δε μπορούν ή δε θέλουν να τη διαχειριστούν. Κατά αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνει τη διαχείριση της κάποιος άλλος. Από μια αφελή οπτική γωνία αυτό φαντάζει σα φιλανθρωπία. Ο καταβάλλων είναι τυχερός που βρήκε ένα ή περισσότερα άτομα που σκοπεύουν να αφιερώσουν κομμάτι της ζωής τους στο να διαχειρίζονται τη δική του ,με ανιδιοτέλεια.
Από πότε όμως η φιλανθρωπία είναι μια πράξη ανυστεροβουλίας, που διέπεται από ειλικρίνεια;
Για το λόγο αυτό η οπτική χαρακτηρίσθηκε αφελής.
Το να διαχειρίζεται κάποιος τον τρόπο σκέψης, αίσθησης ή δράσης κάποιου άλλου, ακόμα και με τη συναίνεση του δεύτερου, δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκμετάλλευση.
Γενικότερα, κάθε φορά που ο άνθρωπος παραχωρεί κάποια ελευθερία του, αφήνει εκτεθειμένο τον εαυτό του. Πράγμα που μπορεί να συμβεί και μαζικά, καθώς πέρα από την ατομική ελευθερία υπάρχουν η κοινωνική και η πολιτική.
Συγκεκριμένα, η δεύτερη εκφράζεται θεσμικά με προτάσεις, επιχειρηματολογία στον διάλογο, ψήφο και έλεγχο των εφαρμοστών της πολιτικής , και περιορίζεται/καθορίζεται από το περιβάλλον, από το φόβο, κυρίως όμως από τον άνθρωπο.
Ας σταθούμε στο πιο σύνηθες∙ η ψήφος, είναι ο πιο κοινός τρόπος έκφρασης της πολιτικής/κομματικής πεποίθησης. Η ελευθερία στην ψήφο δεν καταπατήθηκε, ήτοι δεν χάθηκε αυτό το δικαίωμα, αλλά διαμορφώθηκε από τον άνθρωπο. Δηλαδή μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων σε όλον τον κόσμο δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο της επιλογής και αυτό είναι μόνο ένα συμβολικό παράδειγμα.
Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία πως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά την έννοια του ελέγχου, ειδικά όταν οι συνέπειες είναι μαζικές.
Charles
