Αν θελήσει κάποιος να συλλογιστεί τους λόγους για τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων τάσσεται κατά των προσφύγων θα βρει πλήθος αιτιών, σκοπιμοτήτων και ανασφαλειών τα οποία στο υποκειμενικό πλαίσιο νόησης των ίδιων ατόμων φαντάζουν ορθά.
Το αυτονόητο που συνήθως σφάλουμε να ερμηνεύσουμε παρόλο που το αντιλαμβανόμαστε είναι η σημασία της δημιουργίας δύο εκ διαμέτρου αντίθετων τοποθετήσεων/ «παρατάξεων». Ίσως αυτό και να οφείλεται στην τάση των «ελληνικών όντων» να διατηρούν την πεποίθηση πως ο φανατισμός κάνει μια άποψη πιο ισχυρή και ,επομένως, ικανότερη να επικρατήσει κάποιας άλλης.
Η κοινή λογική του μέσου Έλληνα θα κατέληγε πως θα ήταν ιδανικότερο να επιτευχθεί η μεσότητα. Φυσικά, αυτό θα γινόταν στην προσπάθεια του να αγγίξει και το φιλοσοφικό πεδίο σκέψης, δεδομένου πως έχει ασχοληθεί επαρκώς και με όλα τα υπόλοιπα. Αυτή η κατηγορία όντως υφίσταται, τείνει να δηλώνει α-πολίτικ εν είδει «κουλτουριάρη» σκεπτικιστή, θέλει να βοηθήσει τους ανήμπορους αλλά δεν μπορεί να βρει κανέναν τρόπο για να το καταφέρει ,διότι πιστεύει πως κατά βάθος φοβάται τους «κακούς» πρόσφυγες που ήρθαν στη χώρα του να λεηλατήσουν αυτήν και κατ’επέκτασην τον ίδιο.
Διέξοδο βρίσκει στο να παραμένει αμέτοχος προς το παρόν ,εξοικονομώντας έτσι τον χρόνο του για να μπορεί να φιλοσοφεί ανενόχλητος και αφού βρει τη λύση ,στο εκάστοτε κοινωνικό ζήτημα ,να την προσφέρει ανιδιοτελώς στους συνανθρώπους του.
Άλλη μία τραγική κατηγορία ατόμων που ασχολούνται με το προσφυγικό είναι εκείνοι που τάσσονται υπέρ της ηλιθιότητας τους, ήτοι μας προβάλλουν με κάθε ευκαιρία πόσο μπορεί να εξελιχθεί η εγκεφαλική ανεπάρκεια στην ανθρωπότητα.
Δεν μπορεί παρά να γελάσει κάποιος σκεπτόμενους ότι κάποιοι από αυτούς που «βγάζουν καντήλες» και μόνο στην ιδέα των προσφύγων ανήκουν στην 2η ή 3η γενιά προσφύγων. Παρουσιάζεται ,έτσι ,το φαινόμενο μιας διεστραμμένης λογικής, πράγμα που προκαλεί θλίψη καθώς ο Έλληνας επιμένει στο να μην αποδέχεται την ιστορία του και το πως δεν ανήκει στο δυτικό κόσμο
Στην τρίτη κατηγορία γελοιότητας συγκαταλέγονται εκείνοι που βοηθώντας προκαλούν το μεγαλύτερο κακό: οι λεγόμενοι «Μεσσίες» , η επιτομή της ανιδιοτέλειας και της ανθρωπιάς, εκείνοι που εκφράζουν κάθε ηθικό κανόνα. Η ειρωνεία στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί ως άμυνα ,έτσι ώστε να μην εκφραστεί η δυσαρέσκεια του γράφοντος προς τις ΜΚΟ. Αν και η λέξη «δυσαρέσκεια» είναι πενιχρή για να περιγράψει το αίσθημα που προκαλείται σε όσους αντιλαμβάνονται τα κέρδη που σφετερίζονται οι ΜΚΟ, οι μικροπωλητές, οι επιχειρήσεις μετακίνησης, οι κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ και πόσοι άλλοι σε βάρος των προσφύγων.
Αυτό που κρίνεται ωφέλιμο είναι να γίνει έκθεση μιας στοιχειώδους ανθρωπιάς, έτσι ώστε να μην αποδειχτούμε «γέννημα θρέμμα» αγελαία για άλλη μια φορά. Διότι εκεί που είναι οι πρόσφυγες ήμασταν και εκεί που είναι, μπορεί, να έρθουμε…ξανά.
Charles
