Παρόντα στο φεστιβάλ θα είναι δύο ακόμη έργα, η «Νεκρή Φύση» του Μανώλη Τσίπου και μία παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, το «Vitrioli» του Γιάννη Μαυριτσάκη.
Όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα, μεταξύ των τριών, ο Δημητριάδης είναι ο πιο γνωστός συγγραφέας στο γαλλικό κοινό. Ο «Κυκλισμός του Τετραγώνου» προσαρμοσμένος στα γαλλικά, είχε ανέβει στο θέατρο Odéon το 2010 από τον ιταλό θεατρικό συγγραφέα, Τζόρτζιο Μπαρμπέριο Κορσέτι.
Όμως, η «Libe» σπεύδει να τονίσει ότι «υπογεγραμμένη από τον νέο έλληνα σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζά, η ελληνική παραγωγή παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον».
Μπορεί οι δύο άλλοι συγγραφείς, να μην έχουν τη φήμη του Δημητριάδη, ωστόσο σημειώνεται ότι τα κείμενα τους αξίζουν επίσης της προσοχής του κοινού. Η «Νεκρή Φύση» του Τσίπου αποτελεί έναν ύμνο στη δόξα της επαναστατημένης Αθήνας, όπου, πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έχουν οι χαρακτήρες, αλλά οι ίδιες οι εικόνες και τα γεγονότα.
Από την άλλη το «Vitrioli» του Μαυριτσάκη περιστρέφεται γύρω από το αδιέξοδο μιας οικογένειας που ζει σε μια εργατική, προλεταριακή γειτονιά.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «σε πολλά σημεία βλέπουμε αυτά τα δύο έργα να συναντιούνται και μια εις βάθος παρατήρηση μπορεί να φανερώσει στον θεατή την σκιαγράφηση μιας κοινής πορείας: οι δημιουργοί μιλούν για την Ελλάδα του σήμερα επαναλαμβάνοντας την ιστορία της. Το ζήτημα του εμφυλίου πολέμου επανέρχεται, κάνοντας ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, ενώ τα κείμενα κινούνται στα καθιερωμένα πρότυπα της θεματολογίας και του τελετουργικού της αρχαίας τραγωδίας».
Η «Νεκρή Φύση» του Τσίπου αποτελεί το μόνο από τα τρία ελληνικά έργα χωρίς καθαρά ελληνικό χαρακτήρα. Στα πλαίσια του φεστιβάλ, η θεατρική ομάδα «École de la Comédie de Saint-Étienne» θα έρθει αντιμέτωπη με την ιδιαίτερη γραφή του Τσίπου ανεβάζοντας το έργο του στη σκηνή του Λυκείου Saint-Joseph της Αβινιόν σε σκηνοθεσία του Μισέλ Ρασκίν.
Μάλιστα, το γαλλικό δημοσίευμα, μεταξύ των λιγοστών αντικειμένων επί σκηνής, «στέκεται» σ’ ένα μεγάφωνο που αποτελεί ίσως το πιο απαραίτητο σκηνικό της παράστασης. Οι νέοι ηθοποιοί θα προσεγγίσουν την επαναστατημένη πόλη του έργου σαν οποιαδήποτε πόλη σε κρίση και θα χρησιμοποιήσουν το μεγάφωνο σε μια προσπάθεια να μετατραπούν σε «διαδηλωτές μιας πόλης, που μοιάζουν με αρχαία χορωδία, ενώ φαντάζουν μοναχικά αλληλέγγυοι και ταυτόχρονα ξένοι στο ίδιο τους το σώμα».
Το ποίημα του Τσίπου μιλά για ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός: τον θάνατο ενός νεαρού φοιτητή που πυροδοτεί μια εξέγερση ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις. Με τη γραφή του έργου να παρασύρεται από την ατμόσφαιρα αταξίας που περιγράφει, ο κίνδυνος είναι ένας, τονίζει η «Libe»: «η σκηνοθεσία να υποκύψει στο λυρισμό».
Από την άλλη, το «Vitrioli» του Μαυριτσάκη με έναν κεντρικό χαρακτήρα συμπλεγματικό, καταπιεσμένο από τους πάντες και την ίδια του την οικογένεια, χαρακτηρίζεται «πυκνό, εμμονικό και αινιγματικό με μία ιδιαίτερη προτίμηση στη γοητεία που μάλλον ασκεί στον συγγραφέα, η φυσιολογία και οι ιατρικοί όροι».
Το δημοσίευμα κλείνει με μία πολύ τιμητική αναφορά στους έλληνες ηθοποιούς, κάνοντας ειδική μνεία στη Μαρία Κεχαγιόγλου για τον επαγγελματισμό και την τεχνική αρτιότητα της ερμηνείας της στο «Vitrioli».
Η «Libe» αναφέρει σχετικά: «Μέσα στη λάσπη και τα λερωμένα σεντόνια, είναι υποδειγματική η δύναμη και η αντοχή της Μαρίας Κεχαγιόγλου, που υποδύεται τη μητέρα του νεαρού πρωταγωνιστή και που θα την ξαναδούμε με μεγάλη ευχαρίστηση και στον «Κυκλισμό του Τετραγώνου».
