Είμαστε ακροβάτες με ένα καπέλο στο κεφάλι, πάνω σε ξεκοιλιασμένα άλογα που κραυγάζουν την 
Σιωπή και την Φρίκη, προσπαθώντας να αγγίξουμε την Γυναίκα. Μόνο περιγράμματα και λίγο χρώμα, ότι απέμεινε πια από την ουσία.
Με μουσική υπόκρουση από μια ξεχαρβαλωμένη κιθάρα.
Ήρθε η φωνή…
Είμαστε κάτι…
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ- ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ
Δεν ξέρω ποιος έστησε εκεί στο Πολιτιστικό κέντρο μια παλιά κινηματογραφική μηχανή προβολής; Προβολέας κάποτε της καταγραφής «κινούμενων εικόνων» και ήχων, της «Ζωής» που έφυγε…
Και γύρω στους τοίχους στον ίδιο χώρο η «προβολή», στατική, σε έξη έργα που δεν είναι αντίγραφα. Είναι αντι-γραφή, η έκφραση και η αποτύπωση της ευαισθησίας πάνω στην ύλη. Είναι περι-γραφή. Είναι η δομή της μορφής, ένα περίγραμμα, με ίχνη – χρώματα. Το περιεχόμενο είναι πια υποκειμενικό και ανάλογο με τον αποδέκτη – θεατή.
Το παραπάνω κείμενο με αφορμή την παράθεση των έργων που έγινε στο πατάρι- αριστερά από
την κεντρική είσοδο- του Πολιτιστικού κέντρου του Δήμου Κορδελιού Εύοσμου (Μ. Αλεξάνδρου 57, Εύοσμος). Τα έργα τα εμπνεύστηκε ο Σάκης Ευθυμίου, επί τριάντα δύο χρόνια υπάλληλος του πρώην Δήμου Ευόσμου και του νυν Δήμου Κορδελιού Ευόσμου, από πίνακες του Πάμπλο Πικάσο. Τα υλοποίησαν εργάτες του Τμήματος Κτιριακών Έργων και Υπαίθριων Χώρων του Δήμου. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς το Πολιτιστικό Κέντρο για να τα δει.
Ευχαριστώ πολύ.
Στέλιος Μουλάς Σάββατο 30-10-2021