Ο Κήπος ήταν πλημμυρισμένος με άνθη και δέντρα κάθε εποχής ,έτσι ώστε όλες τις περιόδους του χρόνου να είναι σύμβολο ζωής. Έτσι ώστε να μην εκλείπει ποτέ το οξυγόνο.
Οι καιρικές συνθήκες του δημιουργούσαν ανεπαίσθητες καταστροφές. Τον χειμώνα που τα φυτά πάγωναν ,ο Κηπουρός τα προστάτευε με φροντίδα και το καλοκαίρι που ξεραινόντουσαν τα πότιζε με αγάπη. Κανένας εξωγενής παράγοντας δεν μπορούσε να πληγώσει τον κήπο του.
Όταν ,όμως, ήρθαν τα παράσιτα ο κηπουρός τρόμαξε. Άρχισε αμέσως να τα ψεκάζει με φάρμακα όπως του είχαν μάθει οι δικοί του -μέχρι που τα έδιωξε. Για ένα μεγάλο διάστημα ο Κήπος ήταν όπως πρώτα. Ο Κηπουρός ηρέμησε και ο φόβος για την απώλεια των φυτών άρχισε να ξεθυμαίνει μέσα του.
Σύντομα ,όμως, τα παράσιτα επέστρεψαν. Εφήρμοσε την ίδια μέθοδο και εκείνα εξαφανίστηκαν πάλι, με την διαφορά ότι τώρα επέστρεφαν με μεγαλύτερη συχνότητα. Έγιναν ανθεκτικά στα φάρμακα μέχρι που εκείνα δεν είχαν άλλη ισχύ πάνω τους -ήταν πλέον άχρηστα.
Ο Κηπουρός ξεκίνησε να αναζητά νέες μεθόδους ,να παρακαλεί γνωστούς και αγνώστους, επιστήμονες και καλλιτέχνες να του βρουν τρόπο να προστατέψει τον Κήπο του. Κάποιοι προσπάθησαν να τον βοηθήσουν, κάποιοι να τον παραπλανήσουν και κάποιοι άλλοι απλά τον περιφρόνησαν. Κανείς ,ωστόσο, δε μπορούσε να κατανοήσει τη σημασία που είχε ο Κήπος γι’ αυτόν και κατά συνέπεια τον πόνο του.
Ώσπου στο τέλος ο Κηπουρός απομονώθηκε, μερόνυχτα και για μήνες προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα του. Αφιέρωσε κάθε σταγόνα της ενέργειας του σε αυτό -μέχρι που στέρεψε.
Ένα βράδυ, λοιπόν, καθώς κοιτούσε τα παράσιτα να σκοτώνουν λίγο λίγο τα άνθη του, καθώς έβλεπε την αρρώστια να εξαπλώνεται, συνειδητοποίησε πως αυτή ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων. Όχι ,δεν έψαξε την λογική στον πόνο του. Όχι δεν έκανε φυσικοποίηση των πραγμάτων.
Συνειδητοποίησε πως όπου υπάρχει ζωή υπάρχει και αρρώστια, όπου υπάρχει ομορφιά υπάρχει και η ασχήμια, όπου υπάρχουν αγαθές πράξεις υπάρχει και η αχαριστία. Κατανόησε πως αν διορθώσει κάτι δεν το αποτρέπει από το να καταστραφεί ξανά. Σκέφτηκε να τα ξεριζώσει όλα και να τα φυτέψει σε κάποια άλλη γη, όμως το χτικιό είχε διεισδύσει για τα καλά.
Οι παλάμες του είχαν ιδρώσει με αποτέλεσμα το σπιρτόκουτο που τόσο σφιχτά κρατούσε να πανιάσει. Χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις άναψε ένα σπίρτο και αφού απελευθέρωσε το βλέμμα του από τη γλυκιά αίγλη της φλόγας , το πέταξε στον κήπο.
Ο Κήπος πλημμύρισε φως.
Όταν ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει, η ξερή ατμόσφαιρα και το καμένο χώμα σήμαναν στην ψυχή του την απαρχή της Κάθαρσης. Επιτέλους ύστερα από καιρό χαμογελούσε με ηρεμία. Στην αρχή σκέφτηκε να φύγει και να αφήσει τον κήπο να γίνει μια ανάμνηση. Γέλασε σαρδόνια και βαθιά με τη σκέψη του αυτή. Σκούπισε τα δάκρυα του και δίχως καθυστέρηση, ξεκίνησε να «χτίζει» από την αρχή τη ζωή του, την ελευθερία του, τον κήπο του.
Charles