Μεγάλες θα ήταν αν υπήρχε εξέλιξη. Έχει σημασία όμως αν η εξέλιξη θα είναι συλλογική ή ατομική. Ίσως και το λάθος να είναι το ότι γίνεται προσπάθεια πρώτα για την ατομική ενώ για την εξέλιξη της κοινωνίας δεν γίνεται καν προσπάθεια.
Εξαιρετικά διεστραμμένη είναι η λογική των ανθρώπων που προσπαθούν να πετύχουν σε ένα αποτυχημένο περιβάλλον.
Είναι, άραγε, πιο εύκολο να επιτευχθούν πρώτα οι προσωπικοί μας στόχοι; Όσοι το καταφέρνουν, πάντως, έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. Είναι λίγοι.
Μιλάνε και διδάσκουν την αποξένωση και την απομόνωση, αλλά και οι ίδιοι αυτοί τις συντηρούν με το να φροντίζουν μόνο τις ανάγκες τους.
(Αποξένωση δεν είναι μόνο όταν τα μέλη της οικογένειας δε μπορούν να βρουν χρόνο για να επικοινωνήσουν, ζήτημα το οποίο τίθεται κάθε φορά που διδάσκεται το κεφάλαιο της κρίσης των αξιών και την αλλοτρίωση των σχέσεων στο μάθημα της έκθεση.)
Εδώ, βέβαια, θα μπορούσε να παρατεθεί πλήθος αμπελοφιλοσοφιών που θα δικαιολογούσε αυτή τη θέση, όπως ότι:
– Η Κατάσταση της κοινωνίας είναι απογοητευτική.
– Το αισχρό οικονομικό περιβάλλον ,που έχει καταβάλλει τους ανθρώπους δεν τους δίνει περιθώριο για συλλογικά πλάνα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί η κοινωνία δε βοηθάει για πολλά πράγματα, όμως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτά που προσδοκούμε ανήκει σε εμάς τους ίδιους.
Η άποψη πως «δε χρειάζεται να προσπαθείς, γιατί αυτό που θέλεις θα έρθει σίγουρα κάποια στιγμή μπροστά σου έτσι κι αλλιώς» ,έχεις κατορθώσει να αφανίσει πλήθος εγκεφαλικών κυττάρων ανά καιρούς σε κλάσματα δευτερολέπτων.
Έκδηλο παράδειγμα των αφανισμένων προσδοκιών, είναι η πρόσφατη προσκόμιση του νέου νομοσχεδίου στην ελληνική Βουλή και η μηδαμινή αντίδραση της ελληνικής εργατικής τάξης.(Εξαιρούνται εκείνοι που ανέκαθεν κινητοποιούνταν.)
Καθαρώς πολιτικά και όχι κομματικά, αυτοί που ανήκουν στην εργατική τάξη (ακόμα και αν θέλουν να πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα γίνουν κεφαλαιούχοι) τι περιμένουν για να στηρίξουν την τάξη τους;
Ωστόσο, γνωρίζουν πως βασικοί στόχοι του νομοσχεδίου είναι η εξάντληση της τάξης των εργατών και η δόμηση ενός περιβάλλοντος που θα προετοιμάσει τη νέα γενιά σκλάβων.
Ρεαλιστικά, αυτοί που δεν στηρίζουν την τάξη τους θεωρείται πως είναι γιατί ντρέπονται για αυτήν. Στην περίπτωση της εργατικής ,εκείνοι που ντρέπονται σύντομα θα καταλάβουν πως ο χαρακτηρισμός «εργατική τάξη» είναι προτιμότερος από τη νέα κατηγορία ,αυτήν των «σκλάβων» που ξαναεμφανίζεται στο προσκήνιο έπειτα από καιρό.
Από τη στιγμή που η πολιτική έχει ταυτιστεί με τα κόμματα είναι εύλογο η πορεία της χώρας να σχηματίζεται βάσει χρωμάτων. Παρόλα αυτά το χρώμα που επικρατεί είναι αυτό της φθοράς.
Χρόνια τώρα γίνεται χρήση του μοντέλου του ατομικισμού ,και η αλήθεια είναι πως σε δύσκολες προς αντιμετώπιση περιστάσεις είναι η πρώτη μας επιλογή. Καλώς ή κακώς, είναι από τις πιο ωραίες αισθήσεις το να φροντίζεις τον εαυτό σου, να μεριμνάς για την επίτευξη των στόχων σου και εν τέλει να τους πετυχαίνεις. Όλα αυτά θα ήταν ιδανικότερα αν ήμασταν μόνοι μας στον κόσμο και είχαμε τον έλεγχο για τα πάντα.
Δεν είμαστε όμως, και για να μπορεί να εξελιχθεί ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται και το περιβάλλον του. Επομένως, συνιστάται ενασχόληση με τα κοινά (γιατί αν δεν ασχολείται κάποιος με αυτά, όσα πτυχία και να έχει παραμένει το ίδιο αμόρφωτος με κάποιον που έχει τελειώσει μόνο το δημοτικό).
Σε καμία περίπτωση δεν προτείνεται εγκλωβισμός ούτε στο «εμείς» ,ούτε στο «εγώ». Ανάμεσα σε αυτά τα δυο υπάρχει η χρυσή τομή, η οποία ορίζει πως οι προσδοκίες έχουν αξία όταν ωφελούν της εξέλιξη του εαυτού και της κοινωνίας.
Charles
