Ακούγοντας το πρωί τον Κοττάκη να λέει σε τηλεοπτικό κανάλι όλα αυτά τα αντιδραστικά για τις συναθροίσεις με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου και ενθυμούμενος τα όσα αντιδραστικά έλεγε ο ίδιος και για τις συναθροίσεις του Πολυτεχνείου και επίσης τα όσα αντιδραστικά λέει καθημερινώς στον Real fm στην εκπομπή που κάνει με τον Μπογιόπουλο, αναρωτήθηκα τι θα έκανα αν προσπαθούσε κάποιος να τον φιμώσει και δεν χρειάστηκε να σκεφτώ καθόλου την απάντηση.
Θα υπερασπιζόμουν ακόμα και με τη ζωή μου το δικαίωμα του Κοττάκη να λέει όλα αυτά τα αντιδραστικά και να του απαντάω σε αυτά, να τον αποκαλώ ακόμα και προβοκάτορα. Αλλά δεν θα ανεχόμουν να τον φιμώσει κανείς. Το ίδιο θα έκανα και για τον Μπογδάνο, παρά εκείνην την άθλια και χυδαία ενέργειά του να πει στον αέρα τα στοιχεία του παιδιού που κλώτσησε τον ΜΑΤατζή, παρά τα χυδαία αντιδραστικά και ακατάληπτα που ξεστομίζει συνεχώς. Αν με ρωτάτε τι θα έκανα αν μπορούσα να ρίξω το σήμα της τηλεόρασης για να μην αφήσω τον Μπογδάνο να πει το όνομα του παιδιού στον «αέρα», θα σας απαντούσα ότι δεν θα έριχνα το σήμα. Ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη αυτών που λέει και είναι δουλειά του λαού να τον πετάξει στο χρονοντούλαπό της ιστορίας κι όχι δουλειά δική μου να τον φιμώσω.
Δεν συγκρίνω τον Κοττάκη με τον Μπογδάνο, αλλά δεν θα φίμωνα ούτε τον Μπογδάνο κι ας μοιράζει εκείνος μηνύσεις για να μην τολμάει κανείς να τον πιάσει στο στόμα του. Θα υπερασπιζόμουν ακόμα και το δικαίωμα του Πορτοσάλτε να λέει αυτά τα προβοκατόρικα που λέει. Δεν θα φίμωνα ούτε αυτόν. Θα τους κατηγορήσω, θα τους διακωμωδήσω, θα τους λοιδορήσω αλλά δεν θα τους φιμώσω. Μπορεί να τους «λούσω» και με κοσμητικά επίθετα, αλλά δεν θα τους φιμώσω, γιατί η φίμωση οδηγεί κατευθείαν στο σκοτάδι, οδηγεί κατευθείαν στις σπηλιές. Σ’ έναν τόπο που με μεγάλη ευκολία καταδιώκεται να φιμωθεί το Αριστοφανικό πνεύμα, το σατυρικό πνεύμα, το προοδευτικό πνεύμα, εγώ θα υπερασπιζόμουν με τη ζωή μου το δικαίωμα των Κοττάκηδων, των Μπογδάνων και των Πορτοσάλτηδων να λένε τη γνώμη τους κι ας μου προκαλεί αυτή τις περισσότερες φορές αναγούλα.
Θα υπερασπιστώ το δικαίωμα να πούνε ελεύθερα την άποψή τους όλοι αυτοί που όλες αυτές τις ημέρες χτυπιούνται για να φιμώσουν εμένα στο όνομα του νόμου, της τάξης και των διαταγών του αρχηγού της Αστυνομίας περί απαγόρευσης των συναθροίσεων, όχι απλά γιατί δεν θέλω να καταντήσω σαν κι αυτούς, αλλά γιατί δεν θέλω να κουβαλήσω νερό στο μύλο της αντίδρασης, της μαυρίλας και της οπισθοδρόμησης. Δεν θα κάνω αυτό που κάνουν αυτοί τόσες ημέρες απαγορεύοντάς μου, στο όνομα της πανδημίας του κορονοϊού, να βγω στο δρόμο και να διαμαρτυρηθώ για όσα εις βάρος μου νομοθετεί η κυβέρνηση εν καιρώ κορονοϊού, να διαμαρτυρηθώ γιατί η κυβέρνηση με άφησε έρμαιο στην πανδημία του κορονοϊού.
Η κοινωνία δεν προχωράει με φιμώσεις και απαγορεύσεις. Η κοινωνία προχωράει με κριτική και σάτιρα, η κοινωνία προχωράει μπροστά με την ελευθερία της έκφρασης και της βούλησης, η κοινωνία προχωράει μπροστά όταν οι σκλάβοι αποφασίζουν να σπάσουν τα δεσμά τους. Ακόμα και να έχεις όλα τα αγαθά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να λέγεται άνθρωπος στον 21ο αιώνα, αν δεν έχεις την ελευθερία της σκέψης, δεν είσαι ελεύθερος γιατί απλά στην πρώτη στροφή θα βρεθεί κάποιος πονηρός να σου στερήσει τα αγαθά που έχεις κι εσύ δεν θα πεις κουβέντα γιατί θα είσαι φιμωμένος.
Άλλωστε, για να μην τρελαθούμε κιόλας, για το γεγονός ότι έχουν πέραση τα όσα αντιδραστικά λένε οι Κοττάκηδες, οι Μπογδάνοι και οι Πορτοσάλτηδες, δεν φταίνε οι ίδιοι. Φταίει εκείνη η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά που αφού πρώτα κορόιδεψε το κόσμο και άρπαξε την ψήφο του, μετά τον ευνούχισε και τον πέταξε, χωρίς καμιά διάθεση και κανένα κουράγιο για αντίσταση, βορά στους Κοττάκηδες, στους Μπογδάνους και στους Πορτοσάλτηδες. Η φίμωση και η λογοκρισία ξεπερνούν και την πιο αντιδραστική αρλούμπα που μπορεί κανένας να ακούσει από τον Πορτοσάλτε. Αλλοίμονο σ’ έναν κόσμο που θα νομίσει ότι μπορεί να πάει μπροστά με τη φίμωση και τη λογοκρισία, που θα νομίσει ότι μπορεί να πάει μπροστά με τη λογική των Κοττάκηδων, των Μπογδάνων και των Πορτοσάλτηδων, οι οποίοι μετράνε την ελευθερία της έκφρασης σαν σακί με πατάτες, το οποίο μπορεί να είναι τόσο γεμάτο όσο η ζυγαριά, που θα επιλέξουν οι ίδιοι, το επιτρέπει με βάση το μέγιστο βάρος το οποίο μπορεί να δεχτεί.
Νάβις
