Η ίδια η Κίτσα δεν θα μπορούσε να είναι μέλος της διοίκησης Μανδαλιανού, αφού έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια πλήρης ημερών. Η Κίτσα ήταν μεγάλη μορφή της Ελληνικής ποίησης, αφού έκανε πολλά ποιητικά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν να ζαλίζει κάποιον σχετικά με κάποιο θέμα για να της πει τη γνώμη του και αν έκανε το λάθος να μιλήσει, τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε!
Για παράδειγμα έβλεπε ένα κοριτσάκι της γειτονιάς να μπαίνει στο αμάξι μνηστήρος και ήθελε κατευθείαν να πάει να το καρφώσει στους γονείς του. Δεν πήγαινε όμως να καρφώσει έτσι ψυχρά. Πήγαινε σε κάποιον τρίτο, του έλεγε την ιστορία και τον ρωτούσε τι θα έκανε στη θέση της, αν δηλαδή θα το έλεγε στους γονείς του κοριτσιού ή όχι; Δεν χρειαζόταν αυτός ο τρίτος να πει κάτι συγκεκριμένο στην Κίτσα. Φτάνει να άνοιγε το στόμα του. Αν δηλαδή της απαντούσε ότι θα το έλεγε στους γονείς του κοριτσιού, πήγαινε στη μάνα του κοριτσιού και της έλεγε ότι «ο τάδε μου είπε να έρθω να σας πω αυτό κι αυτό». Αν αυτός ο τρίτος της έλεγε να κάνει ότι νομίζει και να μην τον ανακατεύει, πάλι η Κίτσα πήγαινε και έλεγε στη μητέρα του κοριτσιού ότι «ο τάδε μου είπε να σου πω αυτό κι αυτό». Για να μην μπλεχτεί αυτός ο τρίτος στην υπόθεση, έπρεπε να παραμείνει μουγκός κάτι που εκνεύριζε πολύ την Κίτσα.
Στη διοίκηση Μανδαλιανού υπάρχει η μετενσάρκωση της Κίτσας. Ότι και να ακούσει από τον δήμαρχο, από κάποιον αντιδήμαρχο, από κάποιον δημοτικό σύμβουλο, αρπάζει τον τηλεβόα, αρχίζει να φωνάζει τι άκουσε και ακριβώς όπως η Κίτσα αρνείται να πάρει η ίδια την ευθύνη του λόγου της! Πραγματικά είναι συγκλονιστικό να ξαναβλέπεις την Κίτσα μπροστά σου μετά από τόσο χρόνια και μάλιστα ως μέλος της διοίκησης Μανδαλιανού!
Σοπωσίας
