Είναι δύο τα είδη ‘εναρμόνισης’ που διαπιστώνονται, αυτή που μας επιβάλλουν και εκείνη στην οποία υποβαλλόμαστε οικειοθελώς.
Όσο αφορά την πρώτη κατάσταση, με την οποία και θα ασχοληθούμε, λαμβάνουμε τα εξής στοιχεία: αυτοί που αναζητούν την επιβολή άλλων στο ρυθμό του δικού τους περιβάλλοντος, έχουν την χαρακτηριστική ψευδαίσθηση πως διέπονται από ανωτερότητα σε σχέση με τους υπολοίπους. Δεδομένου πως έχουν ενεργοποιήσει μια διαδικασία κατηγοριοποίησης των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους υποτιμούν εξολοκλήρου την υπόσταση του ανθρώπινου είδους και την ατομική ανθρώπινη δύναμη.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, οι άνθρωποι δε δύνανται να μπουν σε κατηγορίες επιπέδου από τη στιγμή που υπάρχει ήδη κατώτερη διανοητικά κατηγορία τους : τα ζώα.
Σε ένα κυνικό θεωρητικό πλαίσιο σκέψης μπορεί να ειπωθεί πως σε μια κοινωνία συμβιώνουν άνθρωποι από κοινού με ζώα που έχουν ανθρώπινη μορφή.
(Να σημειωθεί πως στα παραπάνω λεγόμενα δεν υπάρχει εριστική προδιάθεση, απλώς γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στην ανθρώπινη και ζωική νοητική ικανότητα, που η δεύτερη είναι απειροελάχιστη σε σχέση με την πρώτη.)
Ίσως να είναι φυσιολογικό μέχρι και σήμερα ορισμένοι άνθρωποι να μην κάνουν χρήση των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών και να προτιμούν να αντιδρούν αμόλυντα με το ένστικτο τους [διαφορά ανθρώπου – ζώου > λογική + ένστικτο – μόνο ένστικτο]
Ίσως να είναι φυσιολογικό οι «άνθρωποι» να αναλώνονται σε ζητήματα άνευ ουσίας και να αφήνουν τα τρέχοντα ζητήματα, τα ζητήματα που αφορούν την επιβίωση τους στη διαχείριση άλλων.
Ίσως να είναι φυσιολογική η έλλειψη που προσδιορίζει το δυναμικό του ανθρωπίνου είδους.
Φυσιολογικό < φύσις : Τίποτα από τα παραπάνω δεν σχετίζεται με την φύση.
Φιλόσοφοι και λογοτέχνες έχουν ασχοληθεί με το ερώτημα αν «η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη;» , κανείς δεν έχει προβληματιστεί με το αν ο άνθρωπος μιμείται τα ζώα, γιατί είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
Η συσχέτιση αυτού με την ‘εναρμόνιση’ είναι απλή , αυτοί που υποτάσσονται πιο εύκολα στα στάνταρ των άλλων -εν αγνοία τους- είναι εκείνοι που δεν έχουν επενδύσει χρόνο στην ποιοτική ενασχόληση με τον εαυτό τους. Τα ευάλωτα μυαλά είναι εκείνα που χειραγωγούνται, ίσως και αυτό να είναι το όνειδος του ανθρώπου∙ η αχρησία του πιο ισχυρού οργάνου/εργαλείου.
(Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του.)
Άρα, μπορεί να θεωρηθεί πως η χειραγώγηση είναι μετεξέλιξη της ‘εναρμόνισης’.
Charles
