Το άρθρο αυτό συντάσσεται με αφορμή τον θάνατο της Ελπίδας και της Ευτυχίας. Οι επονομαζόμενες κυρίες στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά δύο μικρά πεύκα, και όμως τα ονόματα τους μας ωθούν σε έναν πιο φιλοσοφικό στοχασμό. Θα αναλύσουμε δύο πράξεις εθελοντισμού και περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης στον χώρο του ΘΕΠΑΝ / Πάρκο Κατσαντώνη που παρά το μήνυμα που θέλησαν να περάσουν, απέτυχαν παταγωδώς, καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την αδυναμία του Δήμου μας και την υπηρεσιών του.
Όπως μας ενημερώνει ανάρτηση του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ελευθερίου Κορδελιού και Βερτίσκου, πέρυσι τέτοια εποχή, παιδιά του 13ου Ειδικού Σχολείου Θεσσαλονίκης φύτεψαν τα δεντράκια και τους έδωσαν τα συμβολικά ονόματα. Πλέον κανένα από τα δύο δέντρα δεν υπάρχει.
Παρομοίως και στην περσινή Ημέρα Περιβάλλοντος μαζί με δράσεις και παιχνίδια φυτεύτηκαν τρία δέντρα κουτσουπιάς. Η φύτευση έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα μιας και τρία μόνο δέντρα δεν μπορούν να σώσουν το περιβάλλον, παρ’ όλα αυτά κανένα από τα τρία δέντρα δεν επιβίωσε. Αποτυχία στο 100%.
Δεν θα σταθώ στο γιατί και στο πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση (έχει ήδη γίνει αναλυτικό ρεπορτάζ ) αλλά σε μια ανάλυση αυτής. Τι είναι μια συμβολική πράξη, ο εθελοντισμός και η ευαισθητοποίηση; Τι είναι το θέατρο, η προσποίηση και η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος; Γιατί όταν λαμβάνουν χώρα δράσεις σαν αυτές που αναφέραμε, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του περιεχομένου των δύο ερωτήσεων. Οι πράξεις αυτές έχουν σκοπό να δείξουν το ενδιαφέρον μας για το περιβάλλον και τον πλανήτη. Ενδιαφερόμαστε όντως όμως όταν μετά τη δράση αφήνουμε τα δέντρα (στην προκείμενη περίπτωση) στην τύχη τους ή οι εκδηλώσεις ήταν απλά “φιέστες”; Ποιο είναι το νόημα, όταν οι ιθύνοντες (εδώ φυσικά δεν κατηγορούμε το ΚΠΕ αλλά τον Δήμο) γνωρίζουν για την κατάσταση με το αρδευτικό του ΘΕΠΑΝ και ότι τα δέντρα δεν έχουν ελπίδα και όμως επιμένουν στο να τοποθετούν (όχι να φυτεύουν παρακαλώ) δενδρύλια στο πάρκο έως ότου έρθει και γι’ αυτά ο Χάροντας;
Τέλος, πώς θα κοιτάξουν οι υπεύθυνοι όλα τα παιδιά που χάρηκαν βοηθώντας στις φυτεύσεις ώστε να τους πουν “Συγγνώμη, αλλά δεν νοιαστήκαμε αρκετά για τα δέντρα σας”;
Τέτοιες δράσεις σκοπό έχουν να μεταδώσουν γνώσεις, ελπίδα και αισιοδοξία. Όταν στη συνέχεια όμως κυριαρχεί η εγκατάλειψη, συμβαίνει το αντίθετο και όπως η πραγματικότητα στο δήμο μας δείχνει, η “Ευτυχία” και η “Ελπίδα” πεθαίνουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Γιάννης Κ.
