Όταν βλέπεις χέρια υποψηφίων δημάρχων να έχουν ξεβιδωθεί στις χειραψίες με ανθρώπους τους οποίους καλωσορίζουν στον κοινό σκοπό και τα καλωσορίσματα παρουσιάζονται στο Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπως παρουσιάζονται τραπεζώματα και οινοποσίες, το μυαλό σου πηγαίνει ότι καλωσορίζουν κόσμο για να τα πιούνε και όχι για να διοικήσουνε.
Μα αν όλοι αυτοί που έκαναν χειραψία με τους υποψηφίους δημάρχους ήταν υποψήφιοι δημοτικοί τους σύμβουλοι, τότε θα είχαν παρουσιάσει δύο συνδυασμούς και όχι έναν συνδυασμό. Δεν παρουσίασαν όμως κανέναν συνδυασμό. Γιατί; Γιατί οι χειραψιάκηδες προς το παρόν δεν γεμίζουνε ταξί ούτε με τον ταξιτζή.
Τα χέρια που δίνονται και διαφημίζονται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είναι χέρια που όπως δόθηκαν έτσι θα παρθούν πίσω. Το πόσοι θα μείνουν με τον καθένα θα φανεί στο χειροκρότημα και στα ψηφοδέλτια που θα κατατεθούν στο Πρωτοδικείο. Μέχρι τότε οι χειραψίες θα δώσουν και θα πάρουν.
Όταν μάλιστα μερικοί από αυτούς που δίνουν τα χέρια έχουν αποδείξει πως αν είχαν σαράντα χέρια, σαν τις σαρανταποδαρούσες, θα τα έδιναν σε σαράντα διαφορετικούς υποψηφίους δημάρχους μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι με ποιον τους βολεύει να πάνε, η διαδικασία των χειραψιών και των παρουσιάσεών τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι σαν τις χειραψίες και τις περιπέτειες του Ζήκου στη φαρσοκωμωδία «Της κακομοίρας».
Θεόφραστος Ασκλήπης
