Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ο Γκάγκας έβαλε υποψηφιότητα για το 15μελές συμβούλιο του Λυκείου του.
Ο Γκάγκας προσήλθε την ημέρα τον εκλογών με κοστούμι, όπως δηλαδή δεν ντυνόταν ποτέ, και κρατώντας έναν μεγάλο χαρτοφύλακα.
Πριν από την ψηφοφορία, ο Γκάγκας απευθύνθηκε στους συμμαθητές του από μικροφώνου, όπως έκαναν και όσοι άλλοι υποψήφιοι ήθελαν.
Η διαφορά με τους άλλους υποψηφίους ήταν ότι ο Γκάγκας ζήτησε από τους φίλους του να τοποθετήσουν μπροστά του ένα θρανίο.
Έβαλε πάνω στο θρανίο το χαρτοφύλακα και άρχισε να μιλάει στους συμμαθητές του για τα οφέλη που θα απολάμβαναν εάν τον ψήφιζαν και τον εξέλεγαν στο 15μελές συμβούλιο.
«Και εν πάση περιπτώσει, εάν με εκλέξετε, θα φάτε», ολοκλήρωσε την ομιλία του ο Γκάγκας, άνοιξε το χαρτοφύλακά του και άρχισε να πετάει στους συμμαθητές του τα ψωμάκια της κηδείας που βρίσκονταν μέσα στα πλαστικά σακουλάκια με το σταυρό, φωνάζοντας «φάτε πεινάλες, φάτε». Οι συμμαθητές του άρπαζαν τα ψωμάκια και τα κατάπιναν με βουλιμία αποθεώνοντας τον Γκάγκα.
Που να φανταζόταν ο Γκάγκας και η παρέα του ότι αυτά που έκαναν ως μαθητές για να σπάσουν πλάκα, κάποιοι, μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, θα τα κάνουν στα σοβαρά για να πάρουν ψήφους και κάποιοι άλλοι είτε θα χαρακτηρίζουν τις ενέργειές τους ακτιβιστικές που εμπνέουν είτε θα τους δίνουν συγχαρητήρια και όλοι αυτοί μαζί θα θέλουν να μας διοικήσουν. Ούτε που θα περνούσε από το μυαλό του Γκάγκα και της παρέας του πως με τα ψωμάκια της κηδείας θα μπορούσαν να γίνουν όχι πρόεδρος και μέλη δεκαπενταμελούς, αλλά δήμαρχος και δημοτικοί σύμβουλοι.
Ο Θεός να μας φυλάει.
Θεόφραστος Ασκλήπης
