Βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στο φέρετρο και μάλιστα όχι στιγμιαία. Ολόκληρη ιστορία. Ανοίγεις, κλείνεις το καπάκι, το ταχτοποιείς, μιλάς με αυτούς που βρίσκονται γύρω από το φέρετρο. Δεν ταράσσεσαι, δεν ξυπνάς. Συνεχίζεις τον ύπνο σου μέχρι το πρωί. Όταν ξυπνάς και θυμάσαι το όνειρο μειδιάς. Δεν θυμάσαι να σε παράχωσαν τελικά. Μάλλον βρέθηκες σ’ ένα σκοτεινό μέρος μετά το φέρετρο. Μάλλον στο Έρεβος. Κάτι τέτοιο θυμάσαι.
Είσαι σίγουρος πως θα σπάσεις πλάκα ψάχνοντας τους ονειροκρίτες του διαδικτύου και δεν πέφτεις έξω. Και καλό το όνειρο και κακό ταυτόχρονα. Σαν την Πυθία. Ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει. Γράφουν διάφορες σαχλαμάρες. Από το ότι απελευθερώνεσαι από κάποια ηθική ή υλιστική εξάρτηση, από το ότι απελευθερώνεσαι από κάτι που περιορίζει την αυτονομία σου, μέχρι ότι αυτό σημαίνει χρέη, μεγάλη στεναχώρια, επαγγελματική καταστροφή και άλλα τέτοια.
Το μόνο που δεν λένε όλοι αυτοί οι θεομπαίχτες που γράφουν τους ονειροκρίτες είναι το αυτονόητο. Ότι δηλαδή αυτό το όνειρο μπορεί να σημαίνει πως αυτός που το είδε αυτό έχει αποφασίσει και αυτό θα συμβεί.
Κ. Νότνολ
