Ψάχνοντας να βρεις τους λόγους που βίαια διέκοψε την παρουσία του ο Μάγια και άλλοι σαν κι αυτόν, συνήθως παρασύρεσαι σε λόγους βολικούς όπως η απογοήτευση είτε κοινωνική είτε ερωτική είτε φιλική είτε όλα μαζί. Συνήθως τους κρίνεις αυστηρά λέγοντας ότι δεν ήταν στάση ζωής και πέρα από οποιαδήποτε απογοήτευση θα έπρεπε να παλέψουν να μείνουν, δίνοντας το παράδειγμα στις γενιές που μέλλεται να έρθουν. Στο τέλος μερικοί τους ρίχνουν και τη ρετσινιά των δειλών που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την πίεση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς δεν τους χωρούσε, που έτσι κι αλλιώς τους στένευε, που έτσι κι αλλιώς τους έπνιγε, μιας κοινωνίας που την ερωτεύτηκαν πολύ και ήταν τελικά αυτός ο σφοδρός έρωτας η αιτία της σφοδρής απογοήτευσης και της βίαιης διακοπής μιας καθημερινότητας που δεν ήταν πλέον απλά κουραστική και καταστροφική γι’ αυτούς, αλλά επιπλέον επικίνδυνη.
Σκέφτηκες καμιά φορά ότι μπορεί να σήκωσαν άγκυρα όχι γιατί δεν ήθελαν να παλέψουν να μείνουν; Σκέφτηκες καμιά φορά ότι μπορεί να το πάλεψαν πολλές φορές, να γύρισαν από την απογοήτευση, να σήκωσαν ξανά το κεφάλι και να προσπάθησαν να ξαναγράψουν και να βαδίσουν μπροστά; Σκέφτηκες καμιά φορά ότι η βίαιη διακοπή της παρουσίας τους μπορεί να μην ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης τους απογοήτευσης; Σκέφτηκες καμιά φορά ότι ίσως μια τελευταία απογοήτευση να ήρθε και απλά να κάθισε σαν κερασάκι στην τούρτα των άλλων απογοητεύσεων, πράγμα που δημιούργησε φοβερά αδιέξοδα στη σκέψη τους, πράγμα που τους δημιούργησε τη σιγουριά ότι είναι στα πρόθυρα να σαλέψουν και να μείνουν στο στόμα, στα χέρια και στα πόδια της κοινωνίας που περίμενε να παίξει μπάλα με το σαλεμένο κεφάλι τους για να αισθανθεί ότι ανέβηκε επίπεδο αφού μπορεί και κλωτσοκοπάει τα κεφάλια ποιητών; Τα σκέφτηκες αυτά καμιά φορά; Σκέψου τα αυτά την επόμενη φορά που θα θελήσεις να κατακρίνεις όσους έφυγαν κι όσους θα φύγουν έτσι.
Κ. Νότνολ
