Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…
Άγια μέρα ξημερώνει αύριο και κάποιο τηλεοπτικό κανάλι επέλεξε να προβάλει την ταινία «ο πατριώτης».
Αμερικάνικη επανάσταση. Κατά τη γνώμη μου πολύ εύστοχη η επιλογή του καναλιού.
Την ταινία αυτή μπορεί να την έχω δει πάνω από πενήντα φορές. Όσες φορές και να την δω με συγκινεί ιδιαίτερα. Για μένα η κορυφαία σκηνή αυτής της ταινίας είναι η σκηνή αμέσως μετά το κάψιμο της οικίας του Μελ Γκίμπσον και τη δολοφονία ενός εκ των υιών του.
Όταν είπα στον Τσάρλυ ότι προβάλλεται «ο πατριώτης», με ρώτησε σε ποια φάση βρίσκεται η ταινία, αν βρίσκεται πριν ή μετά το κάψιμο της οικίας του Μελ Γκίμπσον. Όταν του είπα ότι βρίσκεται ακριβώς στο συγκεκριμένο σημείο, έκλεισε απότομα το τηλέφωνο για να παρακολουθήσει την επόμενη σκηνή.
Απόλυτη βία την οποία τη βιώνω με δέος, αλλά μου είναι αδύνατον να την καταδικάσω. Αντιθέτως την επικροτώ. Τα βλέμματα των άλλων υιών του Γκίμπσον που συμμετέχουν στη σκηνή, το δέος που φαίνεται ξεκάθαρα σ’ αυτά τα βλέμματα για τη βία του πατέρα τους, καθιστούν αυτή τη σκηνή ανεπανάληπτη.
Είναι όμως ηθική βία, είναι βία απόλυτα δικαιολογημένη. Είναι ακριβώς αυτή η βία που μετρά τη γη. Είναι ίδια με τη βία που άσκησαν ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας.
«Που με βία μετρά τη γη».
Άγια μέρα ξημερώνει αύριο.
Πέτρος Τατ.
