Δηλαδή κάπου φτάνει και κάπου ήμαρτον. Δηλαδή όλα έχουν και τα όριά τους. Ε όχι να βλέπουμε like της κυρίας Σοφίας Τριανταφυλλίδου σε κείμενο που πραγματεύεται την ηθική των ανεξαρτητοποιήσεων, σε κείμενο που γράφει ότι όποιος διαφωνεί με την παράταξή του πρέπει να παραιτείται και όχι να ανεξαρτητοποιείται και ότι η παραίτηση είναι ο μόνος έντιμος δρόμος. Ε όχι να βλέπουμε like της κυρίας Σοφίας Τριανταφυλλίδου σε κείμενο που γράφει ότι η θέση του δημοτικού συμβούλου δεν είναι προσωπικό λάφυρο και ότι ανήκει στην παράταξη.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά η κατά τα άλλα αγαπητή μας Σοφία Τριανταφυλλίδου μας κάνει να αισθανόμαστε ηλίθιοι, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι έχουμε παραισθήσεις και ότι δεν θυμόμαστε καλά την περίοδο 2002-2006, όταν έφυγε από την παράταξη του Παναγιώτη Πετρίδη, με την οποία ήταν εκλεγμένη, και δεν έφυγε για να ανεξαρτητοποιηθεί. Η κυρία Σοφία Τριανταφυλλίδου περίμενε να ξεκινήσει τη συνεδρίαση ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και επιδεικτικά σηκώθηκε από τη θέση στην οποία καθότανε, μάζεψε τα πράγματά της και πήγε και κάθισε δίπλα στον Τάκη Χατζηβρέττα και στον Κώστα Σωτηράκη, πήγε δηλαδή στην παράταξη Χατζηβρέττα, η οποία στις εκλογές του 2006 έγινε διοίκηση. Ακόμη θυμάμαι την παγωμάρα που επικράτησε στην αίθουσα, κατόπιν την αναταραχή και στο τέλος τον Βασίλη να κράζει και όσοι δεν είναι χθεσινοί σ’ αυτήν την αίθουσα ξέρουν για ποιον Βασίλη ο λόγος.
Δηλαδή κάπου ήμαρτον, γιατί αυτήν την αίθουσα τη γνωρίζουμε καλά και μας γνωρίζει καλά, όπως γνωρίζουμε και άλλες ιστορίες σαν αυτήν της κυρίας Τριανταφυλλίδου, όχι γιατί μας τις είπε κανείς, αλλά γιατί τις ζήσαμε.
Σ.Μ.
