Κυριακή του Απρίλη είχαμε ραντεβού με τα παιδιά της θεατρικής ομάδας “Γειά Χαρά”.
Έντονη αλλαγή θερμοκρασίας και πολύ λάθος ντυμένη έφτασα στον χώρο των προβών τους.
Τα είπαμε για λίγο με την κυρία Αναστασία Θυμιοπούλου, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από αυτό το φαινόμενο, κατά την δική μου ταπεινή άποψη.
Μετά από λίγο ήρθαν και τα παιδιά. Η Αθηνά, η Χριστίνα, η Μαρία, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Τριάδα, ο Γιάννης, ο Ηρακλής και ο Μιχάλης. Τους ευχαριστώ για τον χρόνο τους που μου χάρισαν. Απόλαυσα κάθε λεπτό μαζί τους.
Το συγκεκριμένο τμήμα αποτελείται από παιδιά 16 έως 22 ετών, τα περισσότερα από τα οποία ξεκίνησαν το θέατρο στην 3η Δημοτικού (σε αυτό είχε καθοριστική συμβουλή και ο κύριος Στέργιος Παπαδόπουλος, μιας και τα περισσότερα παιδιά ήταν μαθητές του). Κάποιοι ξεκίνησαν στα 18 τους. Το θέατρο ήταν ένας τρόπος να αλλάξουν λίγο τα δεδομένα στη ζωή τους , ήταν ένας τρόπος κοινωνικοποίησης, που έφτασαν σ’ αυτόν μέσα από μία χορευτική ομάδα, από μία σχολική παράσταση ή επειδή τους πρότεινε αυτόν τον τρόπο κάποιος κοντινός τους άνθρωπος.
Τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια χαρά» είναι μια οικογένεια , μεγάλωσαν μαζί και ούτε η καραντίνα του Covid μπόρεσε να τους χωρίσει μιας και συναντιόντουσαν ηλεκτρονικά.
Βασιλική Αναστασία Ζησοπούλου
Βασιλική Ζησοπούλου: Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το Θέατρο;
Αθηνά: Ο θείος μου δουλεύει μέσα στο Κρατικό (ΚΘΒΕ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος) οπότε πάρα πολλές φορές μας έδινε την ευκαιρία να πάμε να δούμε πολλές παραστάσεις και μέσω αυτού άρχισε να μου αρέσει το θέατρο πάρα πολύ. Ο πατέρας μου δούλευε μαζί με την μητέρα του Φίλλιπου που είναι στην ομάδα και έτσι έμαθα την ομάδα.
Χριστίνα: Από τη Β΄ Δημοτικού έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις και μετά στην έκτη μας είπε ο Κύριος Στέργιος για την ομάδα της κυρίας Αναστασίας και έτσι μπήκα στην ομάδα.
Μαρία1: Εγώ ξεκίνησα εκτός σχολείου, όχι δηλαδή από την ομάδα του σχολείου. Έμαθα για την ομάδα από τον κύριο Στέργιο. Μίλησε η μητέρα μου μαζί του. Ήξερε ότι μου αρέσει το θέατρο αλλά δεν ήταν δική μου επιλογή. Η μητέρα μου το κανόνισε. Ήταν όμως δική μου επιλογή να μείνω.
Μαρία 2: Εγώ έπαιζα σε σχολικές παραστάσεις από το νηπιαγωγείο. Την ομάδα την έμαθα πριν 3 χρόνια. Για 3 χρόνια έβλεπα παραστάσεις τους και επειδή από μικρή μου άρεζε το θέατρο είπα να ξεκινήσω.
Γιώργος: Εγώ ξεκίνησα από την θεατρική ομάδα του σχολείου. Εκεί είχαμε κάνει ένα σκετσάκι με μάγκες, αν θυμάμαι καλά, και από εκεί εσείς (η κυρία Θυμιοπούλου) πήρατε την πρωτοβουλία.
Δημήτρης: Ερχότανε στην ομάδα η Τριάδα. Ήρθα μια φορά να τους δω. Της είπα ότι ήθελα να συμμετάσχω κα μου είπε πως είχαν έλλειψη σε αγόρια.
Τριάδα: Εγώ έπαιζα πάντα στις παραστάσεις που κάναμε στο σχολείο και στην ΣΤ΄ Δημοτικού κάναμε μία πιο μεγάλη παράσταση, στην οποία έπαιζα τη δασκάλα. Αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη παράσταση, μου άρεσε και ασχολήθηκα. Προσπάθησα σε άλλες ομάδες χωρίς επιτυχία, μιας έπιασε μετά ο covid και ήρθα σ’ αυτήν την ομάδα από την Γιαμουρίδου.
Γιάννης: Μηδέν επαφή με το άθλημα μέχρι που η φίλη και συνεργάτιδα Ιωάννα μου λέει “χρειαζόμαστε κάποιον να μας ανεβάσει επίπεδο”(γέλια).
Ηρακλής: Εγώ ήμουν από μικρός πολύ καλός στις μιμήσεις και η μητέρα μου ήταν αυτή που με γνώρισε στην κυρία Αναστασία στην κατακόμβη στην Αγία Παρασκευή Μενεμένης. Μου είχε πει αφού μου άρεσε τόσο πολύ και ήμουν καλός, να δοκιμάσω. Γνωρίστηκα με την κυρία. Την πρώτη φορά που είχα έρθει κάναμε κάτι σαν παντομίμα.
Μιχάλης: Στην Δ΄ Δημοτικού νομίζω, που είχε ξεκινήσει η μεγαλύτερη ομάδα (2 έτη μεγαλύτεροι), κατέβηκα μια μέρα στο υπόγειο και τους είδα τι κάνανε. Μου άρεσε και τα διαλείμματά μου, από εκείνη την ημέρα και μετά, τα έτρωγα εκεί πέρα για να βλέπω αυτό που κάνουν. Με ψυχαγωγούσε οπότε σκέφτηκα ότι είναι ωραίο αίσθημα η ψυχαγωγία πόσο μάλλον να το προσφέρεις κιόλας, να ψυχαγωγείς του άλλους ο ίδιος.
Βασιλική Ζησοπούλου: Πώς βλέπετε το θέατρο, τι είναι το θέατρο για σας και γενικά τι πιστεύετε εσείς ότι είναι το θέατρο και τι προσφέρει; Να υπενθυμίσω σε αυτό το σημείο ό,τι είχαμε και ένα covid που όχι μόνο το θέατρο αλλά όλες οι τέχνες έδειξαν εκεί τον πραγματικό τους εαυτό. Γιατί ακούμε κατά καιρούς και από τις κυβερνήσεις να λένε ότι είναι αχρείαστες και πρέπει να τις βγάλουμε από το σχολικό πρόγραμμα γιατί δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εμείς βέβαια στον covid δε σταματήσαμε. Ανταμώναμε διαδικτυακά. Κάναμε κάποιες ασκήσεις με κάποιους που είναι τώρα εδώ και με ένα άλλο τμήμα λίγο πιο μικρό. Κάναμε κάποια βιντεάκια, τα οποία τότε υπήρχαν και κάποιοι διαγωνισμοί που τα είχαμε στείλει κιόλας με διαφορετικό θέμα κάθε φορά. Αν αυτό μου το λέγανε ένα χρόνο πριν, ότι κάποια στιγμή θα κάνω θέατρο από το σπίτι, δε θα μπορούσα να αντιληφθώ πως γίνεται. Να επανέλθω στο ερώτημα που έκανες σχετικά με το τι είναι το θέατρο. Εγώ θέλω να πω τι ήταν το θέατρο για μένα. Με άλλαξε πάρα πολύ στα δεκαεξίμισι χρόνια της ζωής μου, όταν πήγα γιατί ήμουν ένα παιδί που δεν ήταν κοινωνικό, δεν μιλούσε, δε μπορούσα να βρω κώδικες επικοινωνίας με τους άλλους και επειδή η θεία μου χτένιζε την καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης τότε, χτένιζε την μητέρα της Ρένας Λουιζίδου και εκείνη της είπε ότι η Ρένα Λουιζίδου ξεκίνησε να πάει. Και εκείνη ήταν κλειστός σαν χαρακτήρας, οπότε μου είπε να πάω στο θέατρο. Μου βρήκε αυτή ένα εργαστήρι, έπεισε τον πατέρα μου, ο οποίος εννοείται δεν ήθελε να το ακούσει, αλλά επειδή είχε αδυναμία στη θεία μου της έκανε το χατίρι. Τον έπεισε. Έτσι ξεκίνησα και νομίζω ότι αυτό , το να αλλάξεις δηλαδή και να μπορέσεις να βρεις όλα αυτά που είπα, έγινε με έναν τρόπο που δε μπορώ να τον αντιληφθώ ακόμα και τώρα. Πώς γίνεται ξαφνικά το θέατρο να σε αλλάζει τόσο πολύ; Επίσης αυτό που είδα είναι ότι με έκανε πιο πολύ σκεπτόμενο άτομο απ’ ότι ήμουν, πιο βαθιά, δηλαδή άρχισα και σκέφτομαι βαθύτερα. Τώρα οι υπόλοιποι δε ξέρω. Θα με ενδιέφερε να ακούσω.
Βασιλική Ζησοπούλου: Θα μπορούσες να φανταστείς πως θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτή την επαφή που είχες; Δηλαδή να μην ασχολούσουν ποτέ με το θέατρο;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Δε θα ήθελα να είχα ζωή χωρίς το θέατρο. Με βοήθησε σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου.
Μαρία1: Εγώ κάθε φορά που με ρωτάνε τι είναι το θέατρο για μένα, δίνω την ίδια απάντηση και κάθε φορά το νιώθω παραπάνω όταν το λέω, γιατί εγώ θεωρώ ότι το θέατρο είναι η ζωή μου. Αυτό! Δε μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο εκτός από το θέατρο. Είναι το μόνο πράγμα που μου δίνει ευχαρίστηση.
(Στο σημείο αυτό υπήρχε μια σιωπή. Τα παιδιά δυσκολεύτηκαν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια)
Βασιλική Ζησοπούλου: Μπορείτε να το εκφράσετε με κάποιο χρώμα με κάποιον ήχο, με κάποιο τραγούδι. Μπορείτε να το εκφράσετε με μία κίνηση αν θέλετε ή με μία ζωγραφιά.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Με μία κίνηση! Πολύ ωραίο αυτό. Πως θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε με μία κίνηση;
Ηρακλής: Το θέατρο;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Ναι, η Μαρία ας πούμε θα μπορούσε να το εκφράσει έτσι με μία καρδιά, γιατί είναι τα πάντα γι’ αυτήν. Το είπε. Οι άλλοι πως θα μπορούσαν… Και εγώ δε θα μπορούσα να σκεφτώ με μια κίνηση πως θα μπορούσα να το εκφράσω. Θα έκανα μία ανοιχτή αγκαλιά, γιατί για εμένα αυτό είναι το θέατρο. Μία ανοιχτή αγκαλιά.
Γιώργος: Αν γνωρίζαμε το θέατρο ως τον ηθοποιό, στο σύνολο των ηθοποιών σε μία θεατρική ομάδα, αν το συνδέαμε έτσι. Δε ξέρω. Με τα πρόσωπα δηλαδή. Γιατί έτσι και αλλιώς το θέατρο με πρόσωπα δεν έχει να κάνει;
Βασιλική Ζησοπούλου: Όχι απαραίτητα.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Το θέατρο έχει να κάνει με ψυχή Γιώργο.
Γιώργος: Και με ιδέες φυσικά.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Νομίζω μόνο με ψυχή έχει να κάνει. Από εκεί πρέπει να ξεκινάει.
Βασιλική Ζησοπούλου: Να σου θυμίσω ότι στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν προσωπεία. Επίσης στην Ιταλία, την ίδια εποχή με τον Σαίξπηρ, είναι η Commedia dell arte όπου εκεί φοράνε μόνο μάσκα. Να σου θυμίσω και το Θέατρο “Νο” στην Ιαπωνία, το οποίο είναι τελετουργικό, είναι συγκεκριμένα έργα, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να γράψεις και να θεωρείται θέατρο “Νο”, είναι προστατευόμενο από την UNESCO και στο οποίο οι ηθοποιοί εμφανίζονται μόνο με μάσκες. Δηλαδή βλέπεις ότι στο θέατρο μπορείς να μην έχεις πρόσωπο, αλλά αυτό μπορεί να σου δώσει πολλά.
Γιώργος: Άρα μετά μένει μόνο η κινησιολογία;
Βασιλική Ζησοπούλου: Ακριβώς. Είναι η κίνηση, είναι το σώμα σου, είναι η φωνή σου.
Τριάδα: Μια δόση τέχνης την ήθελα πάντα. Από μικρή είχα κάνει χορό και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες μέχρι να αποφασίσω τι θέλω να κάνω καλλιτεχνικά. Κατέληξα και στη Γ΄ Λυκείου που αναγκάστηκα να σταματήσω, γιατί δεν έφτανε ο χρόνος, κόντεψα να τρελαθώ. Ανυπομονούσα πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι να κάνουμε σκετς. Πλέον νιώθω ότι δε μπορώ να σταματήσω ποτέ ξανά.
Μαρία2: Για μένα το θέατρο είναι αγάπη, χαρά, ευχαρίστηση και ψυχαγωγία και προσωπικά με βοήθησε να ανοιχτώ ως άτομο, διότι ήμουν ντροπαλή με τους άλλους. Το θέατρο επίσης είναι μια μεγάλη αγκαλιά.
Μιχάλης: Αυτό που ορίζω ως θέατρο είναι όταν ένας άνθρωπος με προβλήματα οικογενειακά, κοινωνικά, ψυχικά, πνευματικά έντονα καθημερινά, έρχεται στο θέατρο να δει μία παράσταση και αυτή τις 1-2 ώρες τον κάνεις να ξεχνάει αυτό τον πόνο που έχει και ταξιδεύεις το πνεύμα του αλλού. Αυτό είναι για μένα το θέατρο. Ότι τον κάνω να ξεχάσει τα καθημερινά προβλήματα και να νιώσει λίγη χαρά, λίγη ευεξία έστω για 2 ώρες. Αυτό πιστεύω είναι το θέατρο.
Βασιλική Ζησοπούλου: Άρα ακυρώνεις την τραγωδία.
Μιχάλης: Να θυμηθεί, να ξεχάσει. Ακόμα και εκεί όμως ξεχνιέται ο άλλος.
Γιώργος: Επίσης είναι ένας τρόπος διδασκαλίας. Να διδάξεις στον άλλον, μέσα από την παράσταση, διάφορες ιδέες, διάφορα ιδανικά.
Μαρία1: Πάντως κάτι που εμένα δε μου αρέσει γενικά είναι ότι λένε πως ο σκηνοθέτης είναι έτσι, ο σκηνοθέτης θα σου κάνει αυτό και το λένε λίγο σαν να είναι φυσιολογικό αυτό που κάνει ο σκηνοθέτης. Οκ, είναι λογικό να δέχεσαι πίεση, όπως και ο κάθε εργοδότης πιέζει τον υπάλληλο του ας πούμε, αλλά νομίζω ότι είναι τραγικός ο βαθμός της πίεσης που ασκείται στους ηθοποιούς και αυτά που τους ζητάνε.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Καλά αυτό συμβαίνει βέβαια σε όλες τις δουλειές, είναι η αλήθεια. Εξαρτάται από τον εργοδότη και τον προϊστάμενο. Δεν έχεις δουλέψει ίσως σε πολλές δουλειές και εύχομαι να δουλέψεις σε δουλειές που να σου αρέσουν, αλλά εγώ πιστεύω ότι για να σου αρέσει κάτι πρέπει να σου αρέσει και το περιβάλλον. Δηλαδή δεν ξέρω κατά πόσο θέλετε να συνεχίσετε επειδή σας αρέσει αυτό που κάνετε, γιατί είχα συναντήσει κάποιον στην ζωή μου, πήγαινε σε ερασιτεχνικό θέατρο και τον ρώτησα πως το ανέχεσαι όλο αυτό; Μου λέει “Θέλω να παίζω”. Ε όχι ρε παιδιά, δεν είναι αυτό. Έχεις τόση ανάγκη από προβολή; Τι πάει να πει θέλω να παίζω; Θέλω όμως να ρωτήσω τι μάθανε από το θέατρο.
Μιχάλης: Σίγουρα ένα πράγμα που μάθαμε είναι να μπαίνουμε πιο εύκολα στην θέση του άλλου, γιατί ακριβώς καλούμαστε να μιμηθούμε διάφορους τύπους ανθρώπων. Μπορούμε να κατανοούμε τι μπορεί να έχει περάσει ο καθένας, τι μπορεί να βιώνει, ποια είναι η οπτική του στα πράγματα. Σκεφτόμουν ότι στο έργο που παίξαμε ο ένας είναι κλέφτης, ο άλλος συνδικαλιστής, ο άλλος αστυνόμος. Ο ένας συμβολίζει αυτόν που έχει προσαρμοστεί στο σύστημα, ο άλλος αυτόν που το παλεύει και ο άλλος κάποιος…
Αναστασία Θυμιοπούλου: Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος με 3 υποστάσεις.
Βασιλική Ζησοπούλου: Γενικά το ότι παίζετε κωμωδία, γιατί από όσο ξέρω δεν έχετε παίξει κάτι άλλο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Έχουμε παίξει και την παράσταση Του νεκρού αδερφού. Πέντε χρόνια παίζαμε ένα έργο που διαπραγματευόταν την καταστροφή της Σμύρνης. Για μένα αν ρωτάς ήταν εργάρα και σαν Αναστασία το προτιμώ το δράμα, αλλά τα παιδιά προτιμούν τις κωμωδίες, το κοινό προτιμά τις κωμωδίες.
Αθηνά: Και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι το δράμα είναι πιο δύσκολο σε εισαγωγικά. Στην κωμωδία δηλαδή μπορεί να πούμε μία χαζομάρα, εντελώς χαζομάρα, και να γελάσουν οι μισοί. Ενώ στο δράμα δεν είναι έτσι. Πιστεύω ότι η κωμωδία βασίζεται πιο πολύ στα κείμενα, αυτό που λένε την ατάκα, ενώ στο δράμα πρέπει να προσπαθήσεις και εσύ ο ίδιος, εκτός ρόλου δηλαδή, να περάσεις το συναίσθημα στον άλλον. Όταν εμείς παίζαμε την καταστροφή της Σμύρνης, όταν ξαφνικά τελειώνει η παράσταση με ένα πάρα πολύ βαρύ τρόπο και ανοίγουν τα φώτα και βλέπω τους μισούς από εκεί μέσα να κλαίνε…
Αναστασία Θυμιοπούλου: Λες πέτυχα τον σκοπό μου.
Αθηνά: Εγώ θέλω αυτό . Εγώ θέλω αυτό! Όταν εγώ προσπαθώ και βλέπω ότι συγκινείται, δηλαδή το κατάλαβε, πέρασε μέσα του και αυτή τη στιγμή κλαίει λόγω αυτού που του έδωσα, εμένα μου κάλυψε όλη την ημέρα, είμαι χαρούμενη.
Βασιλική Ζησοπούλου: Εν έτει 2025, στον 21ο αιώνα, μιλάμε για ένα είδος τέχνης που χρονολογείται αιώνες πριν. Λίγο πολύ δεν υπάρχει κάτι καινούριο, έτσι και αλλιώς παρθενογένεση στις τέχνες δεν υπάρχει. Δεν θα γραφτεί κάτι που δεν έχουμε διαβάσει ξανά, δεν θα δούμε κάτι που δεν το έχουμε δει ξανά. Όλα αναμασώνται. Οπότε στην ουσία κάνουμε θέατρο για να ξεχαστεί ο κόσμος από τα προβλήματα του; Κάνουμε θέατρο για να ξυπνήσουμε τον κόσμο; Κάνουμε θέατρο για να διδάξουμε τον κόσμο; Κάνουμε θέατρο για να παρακινήσουμε τον κόσμο να κάνει κάτι; (ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού) Οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει σε κάποιον κάτι ακόμα και αυτός που δεν έχει γνώση μπορεί σε κάποιον γνωστικό να τον νουθετήσει.
Δημήτρης: Εγώ θεωρώ γενικά ότι η τέχνη, όχι μόνο το θέατρο, είναι τρόπος έκφρασης, οπότε όποιος έχει την ανάγκη να δημιουργήσει τέχνη με οποιονδήποτε τρόπο, έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Με το θέατρο δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. 4 μήνες έρχομαι εδώ, οπότε δε μπορώ να πω ότι μου έχει αφήσει ιδιαίτερα πολλά πράγματα, ούτε ότι έχω μάθει κάτι πολύ μεγάλο. Εγώ ζωγραφίζω, οπότε είχα από εκεί κάποια σχέση και μπορεί όλα τα έργα να επαναλαμβάνονται και οι ιδέες όλες, αλλά θεωρώ ότι προσαρμόζονται στην εκάστοτε εποχή. Οπότε αυτό θεωρώ ότι είναι το θέατρο ή η τέχνη γενικά. Θέτει ερωτήματα, συνήθως δεν τα απαντά, απλά τα θέτει και προβληματίζει. Εγώ αυτό θεωρώ, η τέχνη κάνει τον κόσμο να σκέφτεται. Και συνήθως πάει κόντρα σε κάτι. Βέβαια η τέχνη πάει κόντρα και στην ίδια την τέχνη.
Μιχάλης: Δεν θεωρώ ότι το κάνω για μένα πρώτα. Πρώτα το κάνω για τον άλλον, γιατί το βλέπω ως ένα διακόνημα και όταν διακονείς έναν άνθρωπο έχεις ψυχικά οφέλη. Εγώ αυτά κοιτάω.
Ηρακλής: Για να αφυπνίσουμε τον κόσμο και πως το σκέφτομαι: Κάλλιστα ο άνθρωπος, που παίζει και είναι πάνω στην σκηνή, υποδύεται κάτι που ο οποιοσδήποτε θεατής θα μπορούσε κάλλιστα να το εκλάβει σαν έναν καθρέφτη του εαυτού του. Θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα να ταυτιστεί, θα μπορούσε να έχει ζήσει μια αντίστοιχη κατάσταση, για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι να μοιράζεσαι χαρακτηριστικά με τον θεατή και γιατί όχι να τον κάνεις να προβληματιστεί και να καταλάβει διαφορετικά προβλήματα, διαφορετικές σκέψεις που μπορεί να έχει ή να αντιμετωπίζει.
Γιάννης: Δε ξέρω αν μπορώ να απαντήσω. Δεν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ. Εμένα αυτό που με χαροποιεί, και έρχομαι και κάνω όλα αυτά που κάνουμε, είναι πέρα από το προσωπικό το δικό μου. Εμένα πιο πολύ μ’ αρέσει που βοηθάμε άλλους.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι δικό μου δημιούργημα. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε η ομάδα. Οπότε αν αυτό είναι, νομίζω ότι πέτυχα τον σκοπό μου.
Τριάδα: Θα ακουστεί λίγο εγωιστικό αυτό, έτσι ξεκίνησα και συνεχίζω ακόμη πάνω απ’ όλα για εμένα και επειδή μ’ αρέσει και είναι ένας τρόπος να εκφράζομαι.
Γιώργος: Για μένα αφορά και τον εαυτό μας και τους θεατές σίγουρα. Στο ίδιο επίπεδο είναι και έχει να κάνει με συναισθήματα (χαρά, συγκίνηση) και με ιδέες, με ιδανικά, με σκέψεις, με προβληματισμούς.
Μαρία 2: Προσωπικά κάνω θέατρο επειδή μου αρέσει, μου άρεσε από μικρή και ήθελα να ανοιχτώ ως άτομο. Μετά ως προς το σύνολο, ως προς τον συνάνθρωπο, πιστεύω ότι κάνω θέατρο πρώτα από όλα για να περάσω μηνύματα στον κόσμο, όχι προσωπικά εγώ αλλά ο ρόλος που κάνω και γενικώς όλο το έργο και για να δώσω χαρά στον κόσμο.
Μαρία1: Εγώ θεωρώ ότι είναι μια σύνθεση όλο αυτό. Δηλαδή δεν έχει να κάνει με το τι ισχύει γενικά, έχει να κάνει με μένα. Με το πώς αντιλαμβάνομαι κάθε φορά το ρόλο μου, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μου. Έχει να κάνει με το πώς βλέπω εγώ τον ρόλο μου και πώς θέλω να τον βγάλω.
Χριστίνα: Εγώ θα πιαστώ από αυτό που είπε ο Μιχάλης στην αρχή. Ουσιαστικά ξεκίνησα το θέατρο για να ξεφύγω από τη δική μου πραγματικότητα, για να ξεχνιέμαι για 2 ώρες, γιατί μου άρεζε αυτό που κάνω και αυτό θέλω να περνάω και στον κόσμο.
Αθηνά: Εγώ θα συμφωνήσω ότι η κάθε παράσταση περνάει το δικό της μήνυμα, όπως για παράδειγμα η τελευταία που κάναμε με όλα αυτά τα πολιτικά, με τους μισθούς. Ίσως για να ξυπνήσει τον κόσμο. Ίσως για να δουν λίγο κάποια πράγματα, δεν ξέρω, αν και τα περισσότερα νομίζω δε τα γνωρίζουν, για τη Σμύρνη να μάθουν την ιστορία. Είναι μια σύνθεση. Εννοείται και για τον φιλανθρωπικό σκοπό που κάνουμε κάθε φορά. Είναι μια σύνθεση. Εγώ τόση ώρα γι’ αυτό δε μπορώ να εκφραστώ. Και στην αρχή που είπαμε τι είναι για μας. Είναι μια σύνθεση. Σταμάτησα το θέατρο για λίγο διάστημα και έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει στη συγκεκριμένη ομάδα εγώ κάθε φορά έκλαιγα γιατί ήξερα ότι δεν είμαι εγώ εκεί.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε για ένα σκοπό. Εγώ σαν Αναστασία Θυμιοπούλου, από μια χρονική περίοδο και μετά, ας πούμε από την κρίση και μετά, δεν μπορούσα να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου οικονομικά αυτά που μπορούσα πριν και όσα θα ήθελα. Οπότε μου έδωσε μια αφορμή για θεατρική ομάδα με αυτό τον τρόπο και σκέφτηκα ότι είναι προσφορά στο συνάνθρωπο άμα το κάνεις συνολικά και προσφέρεις περισσότερα άπ’ ό,τι μπορείς σαν άτομο και μαθαίνεις και στα παιδιά, γιατί τα παιδιά τα πλάθεις. Σκέφτηκα ότι με αυτόν τον τρόπο προσφέρεις μέσα από αυτό που κάνεις, μέσα από αυτό που σου αρέσει, μέσα από τον κόπο σου, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι είναι κόπος όλο αυτό που κάνουμε, γιατί ναι μεν όλες οι τέχνες είναι ωραίες και τα λοιπά, αλλά το θέατρο έχει έναν κόπο να μάθεις. Είναι μια δυσκολία αυτό. Και είναι και δυσκολία να ξεπεράσεις την έκθεση σου. Η έκθεση είναι μεγάλος φόβος. Είχε γίνει στην Αμερική μια έρευνα με το ερώτημα «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;» και δεν ήταν ο θάνατος η πρώτη τους επιλογή. Ήταν η έκθεση! Στο τι θα πω, πως θα με αντιμετωπίσει ο άλλος, ότι ντρέπομαι. Αυτό εννοώ έκθεση. Είναι δηλαδή σημαντικό όλο αυτό το πράγμα που κάνετε και λέω «γιατί να μην βγει κάτι καλό;». Και για αυτό δημιουργήθηκε λοιπόν η ομάδα. Μάλλον κατέληξε με αυτό τον σκοπό. Δημιουργήθηκε ίσως για άλλο σκοπό, για την αγάπη που είχα για το θέατρο, για την αγάπη που είχα για τα παιδιά, γιατί φαντάσου ότι κάποια από αυτά τα παιδιά που έχω στην ομάδα, τα έχω από το δημοτικό.
Όσο για τα έργα, με αυτή την ομάδα τουλάχιστον, γιατί την θεωρώ μία ομάδα που πάνω της μπορώ να χτίσω πολλά πράγματα, ανεβάζω τα έργα που πρώτα αρέσουν σε μένα και που θέλω κάτι να πω με αυτά πρώτα στα παιδιά και μετά το κοινό. Έχει πολλά να δώσει το θέατρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή θα βγείτε και στην αγορά εργασίας, θεώρησα αυτό το κατάλληλο και πραγματικά ήταν για να αφυπνιστείτε εσείς και κατ’ επέκταση το κοινό. Οτιδήποτε κάνουμε εκτός από τα σκετσάκια, που τα κάνω μόνο για τέρψη και ωφέλεια ας πούμε, τα υπόλοιπα έργα – ακόμα και “Οι παράξενοι επισκέπτες”, αν σκεφτείτε τα λόγια που είχαν μόνο οι εξωγήινοι ήταν λόγια φιλοσοφημένα. Δεν ήταν ό,τι κι ό,τι. Πώς θα έπρεπε να ήταν η ιδανική κοινωνία. Πώς θα έπρεπε να ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων. Μέσα από την κωμική τους πλευρά.
Η «Σμύρνη» γεννήθηκε από μια φωτογραφία από ένα βιβλίο ανοιχτό, ιστορικό, του Κεμάλ Ατατούρκ. Έρχεται λοιπόν ο Βλαδίμηρος, καλή του ώρα, και ρωτάει ποιος είναι αυτός και συγκλονίζομαι. Γ΄ Γυμνασίου ο Βλαδίμηρος. Πόντιος στην καταγωγή. Διωκόμενος, πρόσφυγας. Και ρωτάω τα παιδιά αν υπάρχουν και άλλοι σαν τον Βλαδίμηρο που δεν ξέρουν πραγματικά τι είναι η καταστροφή της Σμύρνης, τι είναι η γενοκτονία και πώς φτάσαμε σ’ αυτά. Έτσι γεννήθηκε το έργο «Η καταστροφή της Σμύρνης». Φυσικά μέσα σε μιάμιση ώρα και λίγο παραπάνω δεν μπορείς να πεις τα πάντα, αλλά τέλος πάντων δίνεις κάτι. Και θέλω να κλείσω με μια κουβέντα του Μπρεχτ, ότι το θέατρο δε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές, που αυτοί μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Βασιλική Ζησοπούλου: Παλιό Ελληνικό κινηματογράφο βλέπετε;
Μιχάλης: Όταν λέμε παλιό ελληνικό κινηματογράφο;
Βασιλική Ζησοπούλου: Φίνος Φιλμ.
Μαρία 1: Βουγιουκλάκη.
Αναστασία Θυμιοπούλου: (Γέλιο) Εκτός από την Βουγιουκλάκη βλέπετε κάτι άλλο;
Βασιλική Ζησοπούλου: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Έλληνας ηθοποιός;
Μαρία2: Ο Θανάσης Βέγγος και η Τζένη Καρέζη.
Βασιλική Ζησοπούλου: Μαζί με τη Βουγιουκλάκη;
Μαρία 2: Ναι.
Βασιλική Ζησοπούλου: Σου αρέσει και η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη;
Μαρία2: Ναι.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Την βλέπεις διχασμένη προσωπικότητα, έτσι; (Γέλιο) Θέλω κάτι να ανακαλύψω μέσα από αυτές τις ερωτήσεις. Εσύ Μιχάλη;
Μιχάλης: Νομίζω ότι αυτός που ξεχωρίζει για μένα είναι ο Σωτήρης Μουστάκας.
Γιώργος: Μου γεννήθηκε η απορία όταν ρωτήσατε. Ας πούμε ότι ο Μουστάκας ήταν πολύ ωραίος ηθοποιός, αλλά έχω δει ότι έπαιζε σε πολλές ταινίες που δεν είχαν καλό σενάριο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εντάξει παιδιά και αυτός κάπως έπρεπε να ζήσει.
Βασιλική Ζησοπούλου: Μιλάς για την εποχή της βιντεοταινίας.
Γιώργος: Μπορεί να μου αρέσει ένας ηθοποιός, αλλά λόγω της ταινίας να μην με τραβάει να την δω. Εσείς ρωτάτε για τον ηθοποιό.
Βασιλική Ζησοπούλου: Ναι. Δεν μας νοιάζει τώρα η υπόθεση της ταινίας, το σενάριο και αν είναι καλά γυρισμένη ή όχι. Επίσης σκεφτείτε λίγο, μπορεί και να το ξέρετε μπορεί και όχι, ότι αφού τελείωσε η Φίνος Φιλμ- ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος- ήρθε η εποχή του ‘70, ‘80, η εποχή της βιντεοκασέτας. Ό,τι χειρότερο, αλλά πολύ φθηνό και ήταν της εποχής. Το φιλμ είναι ακριβό και οικονομικά δεν έβγαινες. Είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη τον Νίκο Ρίζο, σε μεγάλη ηλικία, γιατί δέχτηκε να παίξει σε βιντεοκασέτα μετά από μια τέτοια καριέρα. Και τι απάντησε; «Είχα παιδιά να μεγαλώσω. Αν δε πήγαινα να δουλέψω εκεί, πού θα πήγαινα;»
Ηρακλής: Βέγγος και Εξαρχάκος.
Γιάννης: Ψάλτης.
Μαρία1: Θα συμφωνήσω και με τον Μιχάλη και με τον Γιάννη, αλλά εγώ θα πω και τον Ζήκο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Τον Χατζηχρήστο εννοείς.
Τριάδα: Δεν βλέπω αρκετά για να μπορώ να έχω άποψη. Άμα τύχει θα δω.
Δημήτρης: Και εγώ μαζί με την Τριάδα. Έχω πάρα πολλά χρόνια να δω ελληνική ταινία.
Γιώργος: Εγώ τρεις ηθοποιούς. Μουστάκα, Βέγγο και Κωνσταντάρα. Απλά για τον Μουστάκα και για τον Βέγγο έχω ενστάσεις όσον αφορά το σενάριο κάποιων ταινιών.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Αυτό είναι υποκειμενικό, να ξέρεις.
Βασιλική Ζησοπούλου: Ο Βέγγος, μετά από ένα σημείο, είχε δικό του στούντιο. Τα έγραφε μόνος του, τα γυρνούσε μόνος του. Μιλάμε και για άλλη εποχή τώρα. Δηλαδή αν κάτσεις να δεις ταινίες του Βέγγου από το ‘80 και μετά, πρέπει να ξέρεις και κάποια πράγματα back up. Να διαβάσεις. Δε μπορείς δηλαδή να βλέπεις να πηγαίνει σε χωριό, να είναι η αστυνομία στην πλατεία και αυτός μέσα στο φορτηγό να παίζει το «Θα σημάνουν οι καμπάνες» (Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας, 1976) και να ακούγεται από το μικρόφωνο του φορτηγού και να τον κοιτάνε για να τον «φάνε» και εκείνος να έχει κοκαλώσει γιατί θα τον πάνε στη φυλακή. Γιατί θα τον πάνε στη φυλακή; Ποια εποχή είναι αυτή;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Έτσι, έτσι.
Χριστίνα: Εγώ θα συμφωνήσω με τον Ψάλτη. Είναι ο μόνος που βλέπω μέχρι και τώρα. Και η Ρένα Βλαχοπούλου.
Αθηνά: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η Καραγιάννη και πολύ η Βλαχοπούλου. Ο Βουτσάς επίσης. Πάρα πολύ, επειδή, κάθε μεσημέρι-βράδυ, καθόμαστε με τους γονείς μου και βλέπουμε ταινίες.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Κανείς δεν είπε ηθοποιούς που έχουν γράψει ολόκληρη ιστορία, όπως ας πούμε ο Κατράκης που, κατά τη γνώμη μου είναι κορυφή. Η Βλαχοπούλου παίζει σαν να είναι η γειτόνισσα ας πούμε. Δεν παίζει καταρχάς, δεν υποδύεται ρόλο. Ο Λογοθετίδης μου άρεζε στις κωμωδίες.
Γιώργος: Ο Λογοθετίδης ποιος ήταν; Θυμίστε μου…
Βασιλική Ζησοπούλου: Κάλπικη λίρα;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Μην τους βάζεις τώρα δύσκολα. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε, γιατί είστε μικροί στην ηλικία, είναι ότι ο Στάθης Ψάλτης ήταν εξαιρετικός στο δράμα. Έπαιζε σε μια σειρά που λεγόταν Συμβολαιογράφος. Ήταν πριν το 1980. Δεν έκανε πέρασμα. Έπαιζε κανονικά. Ήταν εξαιρετικός στις εκφράσεις του, στον τρόπο που μιλούσε με τα μάτια.
Βασιλική Ζησοπούλου: Εγώ περισσότερο έκανα την ερώτηση για να μάθω αν έχετε διαβάσει ποτέ για αυτούς, για τη ζωή τους.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εγώ επιλέγω να μου αρέσει ένας ηθοποιός όχι γι’ αυτό που είναι πάνω στην σκηνή, αλλά γι’ αυτό που είναι στην ζωή του. Η προσωπικότητα είναι που μετράει.
Βασιλική Ζησοπούλου: Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση, αν δεν έχετε πρόβλημα με αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να απαντήσετε. Είναι περισσότερο για σκέψη αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω αν είδατε τελευταία έναν βουλευτή, ο οποίος κατέστρεψε τα έργα ενός ζωγράφου, θεωρώντας ότι είναι προσβλητικά. Σχετικά με αυτό το θέμα πολλοί είπαν ότι καλά έκανε, γιατί η τέχνη πρέπει να έχει όριο, επειδή μετά από ένα σημείο δεν είναι τέχνη, αλλά είναι προσβολή και βρισιά. Λένε επίσης ορισμένοι ότι τέτοιου είδους τέχνη κάνουν κάποιοι μόνο με τη δική μας θρησκεία, αλλά δεν τολμάνε να κάνουν με το Ισλάμ. Να θυμίσω την τρομοκρατική επίθεση στο “Charlie Hebdo” (7/1/2015) και το μακελειό στο θέατρο “Bataclan” (13/11/2015) στο Παρίσι επειδή οι Μουσουλμάνοι προσβλήθηκαν από ένα σκίτσο. Πιστεύετε ότι η τέχνη έχει όριο; Πιστεύετε ότι η τέχνη προσβάλλει; Πιστεύετε ότι κάποιος, όποιος και αν είναι αυτός, έχει το δικαίωμα να μπαίνει σε ένα δημόσιο χώρο και να καταστρέφει ένα έργο τέχνης;
Δημήτρης: Εγώ θεωρώ ότι η τέχνη δεν έχει όρια και ότι μπορεί να προσβάλει. Βασικά θεωρώ ότι ο καθένας μπορεί να προσβληθεί με ότι θέλει και τέλος πάντων σίγουρα δεν έχει δικαίωμα να μπει είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χώρο και να καταστρέψει οτιδήποτε. Νομίζω ότι είναι από όλους κατακριτέο. Ναι, υπάρχουν άτομα που του είπαν μπράβο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί. Καλά κάνουν και το πιστεύουν αυτό. Εγώ πιστεύω ότι η τέχνη δεν έχει όρια. Όταν είχε γίνει αυτό, όλοι πήγαιναν και ορίζανε τι είναι τέχνη. Και άνθρωποι της τέχνης και άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα και ξαφνικά απέκτησαν άποψη. Νομίζω ότι δε μπορεί να ορίσει κανείς τι είναι τέχνη και τι όχι. Δεν μπορώ να ορίσω τι είναι τέχνη. Μόνο ο χρόνος μπορεί. Δηλαδή πολλά πράγματα που τώρα θεωρούνται τέχνη, όταν βγήκανε τα κρίνανε.
Μιχάλης: Πρώτα θα ξεκινήσω με την ερώτηση πλέον τι ορίζουμε ως κράτος. Γιατί κράτος πλέον δε θεωρώ ότι είναι ο κόσμος, ο λαός, αλλά είναι οι 300 που κυβερνάνε. Γιατί δεν το βλέπουμε μόνο στην τέχνη, το βλέπουμε παντού. Άρα βλέπουμε σε οποιοδήποτε μουσείο έργα που μπήκαν με βύσμα, με μέσον. Ας πούμε και αυτό που έγινε τώρα με τις εικόνες. Ο περισσότερος κόσμος ήταν εναντίον αυτού του είδους της τέχνης σε μια χώρα βαθιά θρησκευόμενη, σε μια χώρα που η θρησκεία άλλαξε πολλά πράγματα, σε μια χώρα που είναι ορθόδοξοι χριστιανοί η πλειοψηφία, οπότε αυτό κατά βάση δίνει πολύ μεγάλη βαρύτητα σε αυτή την τέχνη. Δεν είμαι αυτός που θα κρίνει. Δε ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος. Μπορεί να έπραττα το ίδιο εκείνη την στιγμή βλέποντας αυτά τα έργα. Μπορεί και να μην έπραττα το ίδιο. Απλά το θέμα είναι το άλλο μου ερώτημα ότι η τέχνη, δε ξέρω πως να το θέσω σωστά. Δε μπορείς να κάνεις τέχνη το τέλειο. Για έναν άνθρωπο θρησκευόμενο, ο Θεός, η Παναγία, οι Άγιοι, είναι το τέλειο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Άμα ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε και η αγιογραφία Μιχάλη.
Μιχάλης: Πώς θα κάνεις όμως αλλαγή στο τέλειο όταν υπάρχει μια εικόνα; Η αγιογραφία όμως βασίζεται στο υπαρκτό πρόσωπο.
Βασιλική Ζησοπούλου: Μία παρένθεση. Οι εικόνες που δημοσιεύθηκαν ήταν εσκεμμένα λανθασμένες. Δεν ήταν αυτές που ήταν στην έκθεση. Επίσης σχετικά με τον Άγιο Χριστόφορο όντως πάρα πολλοί , και Βυζαντινοί και μεταγενέστεροι, τον ζωγραφίζουν με κεφάλι σκύλου.
Γιώργος: Είναι εσφαλμένη αγιογράφηση. Ήταν μια παρεξήγηση επειδή ήταν άσχημος σωματικά και σε συνδυασμό με την περιοχή που καταγόταν απεικονίστηκε έτσι. Αυτό όμως δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να έχουν αγιογραφηθεί Άγιοι και με άλλους ανορθόδοξους τρόπους μέσα στους αιώνες. Να μην φύγουμε από το ερώτημα. Η καταστροφή ξένης περιουσίας είναι καθ’ όλα κατακριτέα για μένα. Δεν αγγίζουμε κάτι που ανήκει σε άλλον σε καμιά περίπτωση. Προσωπικά, γιατί αυτοπροσδιορίζομαι ως Ορθόδοξος Χριστιανός, εάν συναντούσα τον καλλιτέχνη θα του ζητούσα να μην απεικονίσει ξανά την Παναγία. Θα τον συμβούλευα να μην τα ζωγραφίζει . Ψέματα! Πρώτα απ’ όλα θα τον ρωτούσα τι είναι. Εάν θεωρεί τον εαυτό του Χριστιανό τότε μπορώ να συζητήσω. Εάν δεν τον θεωρεί, μπορεί να κάνει ότι θέλει, έτσι; Εννοώ δεν υπάρχει κοινό πεδίο συζήτησης. Τι να συζητήσουμε;
Μαρία 1: Εγώ θεωρώ ότι η τέχνη έχει όρια. Δε μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχει, γιατί και εγώ το έχω ζήσει. Πολλές φορές πάμε να πούμε κάτι ασυναίσθητα πάνω στο θέατρο και μας λέει η κυρία “ξέρεις μην το πεις αυτό, γιατί μπορεί κάποιος να προσβληθεί”. Οπότε δεν δέχομαι να μου λένε ότι η τέχνη δεν έχει όρια και κάτι τέτοιο. Προφανώς και προσβλήθηκα όταν το είδα αυτό και η άποψή μου ισχύει εάν αυτό γινόταν και για οποιονδήποτε άλλο Θεό και όχι μόνο για τον δικό μου. Προφανώς και δεν συμφωνώ που κατέστρεψε το έργο αυτό και επίσης έχω εκνευριστεί και με κάτι άλλο που δεν έχει σχολιαστεί καθόλου γενικά όσες φορές έχω κάνει αυτή την συζήτηση. Ότι εμείς λέμε γενικά πως σαν λαός είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Πόσοι άνθρωποι βγήκαν και είπαν μπράβο του που το έκανε, αλλά πόσοι άνθρωποι πήγαν στην εθνική πινακοθήκη; Πόσοι άνθρωποι το είδαν αυτό και δεν είπαν τίποτα; Γι’ αυτό και δε μπορώ να πάρω θέση και δε μπορώ γιατί και εμείς οι ίδιοι λίγο τα θέλουμε αυτά που παθαίνουμε.
Αθηνά: Λοιπόν εγώ θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ ευαίσθητο θέμα αυτό. Πιστεύω ότι στην τέχνη δεν υπάρχει όριο, αλλά θα πάω εκεί που πήγε ο Μιχάλης, στο θέμα πολιτικών. Το ότι θίχτηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι, όπως και εγώ η ίδια. Δεν μου άρεσε αυτό, αλλά τέλος πάντων, γιατί το έβαλαν εξαρχής στην πινακοθήκη; Κακώς ο βουλευτής έκανε αυτήν την καταστροφή. Δεν είχε κανένα δικαίωμα να πάει να το καταστρέψει, αλλά, με λίγα λόγια, ας μην το έβαζαν εκεί.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Και εγώ πιστεύω ότι η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια. Όχι δεν έχει. Δεν πρέπει να έχει όρια. Μα γι’ αυτό κάνουμε τέχνη, για να ξεπερνάμε τα όρια. Τα όρια του καθένα λοιπόν, όπως είπε και ο Δημήτρης, είναι διαφορετικά. Διαφορετικά αγγίζει η τέχνη τον καθένα. Εγώ, επειδή με πρόσβαλε αυτό, δεν θα επέλεγα να πάω να το δω. Δεν επέλεξα καν να διαβάσω το βιογραφικό του ζωγράφου, δεν επέλεξα καν να δω κανένα άρθρο, δεν επέλεξα καν να δω τις εικόνες του. Δε το επέλεξα. Άρα αυτή την τέχνη δεν την επιλέγω, γιατί αυτή η τέχνη ξεπερνάει τα δικά μου όρια. Τώρα αν κάποιος μπορεί να κρίνει την τέχνη, γιατί την τέχνη την κάνουμε και για τον άλλον, κρινόμαστε δηλαδή, μπορεί να την κρίνει. Έχει το δικαίωμα να την κρίνει. Οποιαδήποτε μορφή τέχνης γίνεται. Αν με ρωτάς για την καταστροφή, διαφωνώ! Γιατί καμία μορφή φασισμού όσο δίκαιο και να έχει, και δεν ξέρω αν ο φασισμός έχει δίκαιο, δεν μπορεί να… εγώ δε μπορώ να την δικαιολογήσω. Και αφού λοιπόν ξέρω ότι υπάρχουν παιδιά εδώ που είναι βαθιά θρησκευόμενα, θα πω ότι φασισμός και χριστιανισμός, παιδιά, δεν συνάδουν. Δεν συμβαδίζουν. Δεν συνυπάρχουν. Γιατί ο ένας σταυρώνει και ο άλλος σταυρώνεται. Βίαιες καταστάσεις δεν πρέπει να υπάρχουν. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι “ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΩ ΤΕΧΝΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ”. Σε οποιοδήποτε τέχνη αυτή είναι η άρνηση μου. Όπως δεν μου αρέσουν και πολύ έντονες ερωτικές ταινίες. Δε τις κρίνω. Δεν λέω να μην υπάρχουν. Τώρα το γιατί κάποιος έβαλε αυτά τα έργα, πρέπει να σκεφτούμε γιατί δεν πάμε να ψηφίσουμε και γιατί το 41% κάνει κουμάντο. Καταλάβατε; Αυτό είναι το θέμα.
Η συνέντευξη ξεκίνησε στις 21:00 και φύγαμε περασμένες 23:00. Για την ακρίβεια κράτησε 2 ώρες 7 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα και θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη αν ειπώθηκε κάτι που δεν έγραψα. Φεύγοντας από το σχολείο δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό:
1ον Μέσα από μία συζήτηση μπορείς να μάθεις αρκετά πράγματα, όχι μόνο για τον άλλον. Κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό.
2ον «Είμαι υποκριτής, όχι ηθοποιός. Δεν ποιώ ήθος. Το ήθος του ηθοποιού είναι οι Ποιητές. Είμαι μεταφορέας. Μεταφέρω το ήθος του Ποιητή….» Ηλίας Λογοθέτης
Βασιλική Αναστασία Ζησοπούλου
