Η Αγκίδα δημοσιεύει το πρώτο μέρος της συνέντευξης που πήρε η Βασιλική Ζησοπούλου από τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια Χαρά»
Βασιλική Ζησοπούλου: Εν έτει 2025, στον 21ο αιώνα, μιλάμε για ένα είδος τέχνης που χρονολογείται αιώνες πριν. Λίγο πολύ δεν υπάρχει κάτι καινούριο, έτσι και αλλιώς παρθενογένεση στις τέχνες δεν υπάρχει. Δεν θα γραφτεί κάτι που δεν έχουμε διαβάσει ξανά, δεν θα δούμε κάτι που δεν το έχουμε δει ξανά. Όλα αναμασώνται. Οπότε στην ουσία κάνουμε θέατρο για να ξεχαστεί ο κόσμος από τα προβλήματα του; Κάνουμε θέατρο για να ξυπνήσουμε τον κόσμο; Κάνουμε θέατρο για να διδάξουμε τον κόσμο; Κάνουμε θέατρο για να παρακινήσουμε τον κόσμο να κάνει κάτι; (ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού) Οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει σε κάποιον κάτι ακόμα και αυτός που δεν έχει γνώση μπορεί σε κάποιον γνωστικό να τον νουθετήσει.
Δημήτρης: Εγώ θεωρώ γενικά ότι η τέχνη, όχι μόνο το θέατρο, είναι τρόπος έκφρασης, οπότε όποιος έχει την ανάγκη να δημιουργήσει τέχνη με οποιονδήποτε τρόπο, έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Με το θέατρο δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. 4 μήνες έρχομαι εδώ, οπότε δε μπορώ να πω ότι μου έχει αφήσει ιδιαίτερα πολλά πράγματα, ούτε ότι έχω μάθει κάτι πολύ μεγάλο. Εγώ ζωγραφίζω, οπότε είχα από εκεί κάποια σχέση και μπορεί όλα τα έργα να επαναλαμβάνονται και οι ιδέες όλες, αλλά θεωρώ ότι προσαρμόζονται στην εκάστοτε εποχή. Οπότε αυτό θεωρώ ότι είναι το θέατρο ή η τέχνη γενικά. Θέτει ερωτήματα, συνήθως δεν τα απαντά, απλά τα θέτει και προβληματίζει. Εγώ αυτό θεωρώ, η τέχνη κάνει τον κόσμο να σκέφτεται. Και συνήθως πάει κόντρα σε κάτι. Βέβαια η τέχνη πάει κόντρα και στην ίδια την τέχνη.
Μιχάλης: Δεν θεωρώ ότι το κάνω για μένα πρώτα. Πρώτα το κάνω για τον άλλον, γιατί το βλέπω ως ένα διακόνημα και όταν διακονείς έναν άνθρωπο έχεις ψυχικά οφέλη. Εγώ αυτά κοιτάω.
Ηρακλής: Για να αφυπνίσουμε τον κόσμο και πως το σκέφτομαι: Κάλλιστα ο άνθρωπος, που παίζει και είναι πάνω στην σκηνή, υποδύεται κάτι που ο οποιοσδήποτε θεατής θα μπορούσε κάλλιστα να το εκλάβει σαν έναν καθρέφτη του εαυτού του. Θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα να ταυτιστεί, θα μπορούσε να έχει ζήσει μια αντίστοιχη κατάσταση, για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι να μοιράζεσαι χαρακτηριστικά με τον θεατή και γιατί όχι να τον κάνεις να προβληματιστεί και να καταλάβει διαφορετικά προβλήματα, διαφορετικές σκέψεις που μπορεί να έχει ή να αντιμετωπίζει.
Γιάννης: Δε ξέρω αν μπορώ να απαντήσω. Δεν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ. Εμένα αυτό που με χαροποιεί, και έρχομαι και κάνω όλα αυτά που κάνουμε, είναι πέρα από το προσωπικό το δικό μου. Εμένα πιο πολύ μ’ αρέσει που βοηθάμε άλλους.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι δικό μου δημιούργημα. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε η ομάδα. Οπότε αν αυτό είναι, νομίζω ότι πέτυχα τον σκοπό μου.
Τριάδα: Θα ακουστεί λίγο εγωιστικό αυτό, έτσι ξεκίνησα και συνεχίζω ακόμη πάνω απ’ όλα για εμένα και επειδή μ’ αρέσει και είναι ένας τρόπος να εκφράζομαι.
Γιώργος: Για μένα αφορά και τον εαυτό μας και τους θεατές σίγουρα. Στο ίδιο επίπεδο είναι και έχει να κάνει με συναισθήματα (χαρά, συγκίνηση) και με ιδέες, με ιδανικά, με σκέψεις, με προβληματισμούς.
Μαρία 2: Προσωπικά κάνω θέατρο επειδή μου αρέσει, μου άρεσε από μικρή και ήθελα να ανοιχτώ ως άτομο. Μετά ως προς το σύνολο, ως προς τον συνάνθρωπο, πιστεύω ότι κάνω θέατρο πρώτα από όλα για να περάσω μηνύματα στον κόσμο, όχι προσωπικά εγώ αλλά ο ρόλος που κάνω και γενικώς όλο το έργο και για να δώσω χαρά στον κόσμο.
Μαρία1: Εγώ θεωρώ ότι είναι μια σύνθεση όλο αυτό. Δηλαδή δεν έχει να κάνει με το τι ισχύει γενικά, έχει να κάνει με μένα. Με το πώς αντιλαμβάνομαι κάθε φορά το ρόλο μου, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μου. Έχει να κάνει με το πώς βλέπω εγώ τον ρόλο μου και πώς θέλω να τον βγάλω.
Χριστίνα: Εγώ θα πιαστώ από αυτό που είπε ο Μιχάλης στην αρχή. Ουσιαστικά ξεκίνησα το θέατρο για να ξεφύγω από τη δική μου πραγματικότητα, για να ξεχνιέμαι για 2 ώρες, γιατί μου άρεζε αυτό που κάνω και αυτό θέλω να περνάω και στον κόσμο.
Αθηνά: Εγώ θα συμφωνήσω ότι η κάθε παράσταση περνάει το δικό της μήνυμα, όπως για παράδειγμα η τελευταία που κάναμε με όλα αυτά τα πολιτικά, με τους μισθούς. Ίσως για να ξυπνήσει τον κόσμο. Ίσως για να δουν λίγο κάποια πράγματα, δεν ξέρω, αν και τα περισσότερα νομίζω δε τα γνωρίζουν, για τη Σμύρνη να μάθουν την ιστορία. Είναι μια σύνθεση. Εννοείται και για τον φιλανθρωπικό σκοπό που κάνουμε κάθε φορά. Είναι μια σύνθεση. Εγώ τόση ώρα γι’ αυτό δε μπορώ να εκφραστώ. Και στην αρχή που είπαμε τι είναι για μας. Είναι μια σύνθεση. Σταμάτησα το θέατρο για λίγο διάστημα και έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει στη συγκεκριμένη ομάδα εγώ κάθε φορά έκλαιγα γιατί ήξερα ότι δεν είμαι εγώ εκεί.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε για ένα σκοπό. Εγώ σαν Αναστασία Θυμιοπούλου, από μια χρονική περίοδο και μετά, ας πούμε από την κρίση και μετά, δεν μπορούσα να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου οικονομικά αυτά που μπορούσα πριν και όσα θα ήθελα. Οπότε μου έδωσε μια αφορμή για θεατρική ομάδα με αυτό τον τρόπο και σκέφτηκα ότι είναι προσφορά στο συνάνθρωπο άμα το κάνεις συνολικά και προσφέρεις περισσότερα άπ’ ό,τι μπορείς σαν άτομο και μαθαίνεις και στα παιδιά, γιατί τα παιδιά τα πλάθεις. Σκέφτηκα ότι με αυτόν τον τρόπο προσφέρεις μέσα από αυτό που κάνεις, μέσα από αυτό που σου αρέσει, μέσα από τον κόπο σου, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι είναι κόπος όλο αυτό που κάνουμε, γιατί ναι μεν όλες οι τέχνες είναι ωραίες και τα λοιπά, αλλά το θέατρο έχει έναν κόπο να μάθεις. Είναι μια δυσκολία αυτό. Και είναι και δυσκολία να ξεπεράσεις την έκθεση σου. Η έκθεση είναι μεγάλος φόβος. Είχε γίνει στην Αμερική μια έρευνα με το ερώτημα «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;» και δεν ήταν ο θάνατος η πρώτη τους επιλογή. Ήταν η έκθεση! Στο τι θα πω, πως θα με αντιμετωπίσει ο άλλος, ότι ντρέπομαι. Αυτό εννοώ έκθεση. Είναι δηλαδή σημαντικό όλο αυτό το πράγμα που κάνετε και λέω «γιατί να μην βγει κάτι καλό;». Και για αυτό δημιουργήθηκε λοιπόν η ομάδα. Μάλλον κατέληξε με αυτό τον σκοπό. Δημιουργήθηκε ίσως για άλλο σκοπό, για την αγάπη που είχα για το θέατρο, για την αγάπη που είχα για τα παιδιά, γιατί φαντάσου ότι κάποια από αυτά τα παιδιά που έχω στην ομάδα, τα έχω από το δημοτικό.
Όσο για τα έργα, με αυτή την ομάδα τουλάχιστον, γιατί την θεωρώ μία ομάδα που πάνω της μπορώ να χτίσω πολλά πράγματα, ανεβάζω τα έργα που πρώτα αρέσουν σε μένα και που θέλω κάτι να πω με αυτά πρώτα στα παιδιά και μετά το κοινό. Έχει πολλά να δώσει το θέατρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή θα βγείτε και στην αγορά εργασίας, θεώρησα αυτό το κατάλληλο και πραγματικά ήταν για να αφυπνιστείτε εσείς και κατ’ επέκταση το κοινό. Οτιδήποτε κάνουμε εκτός από τα σκετσάκια, που τα κάνω μόνο για τέρψη και ωφέλεια ας πούμε, τα υπόλοιπα έργα – ακόμα και “Οι παράξενοι επισκέπτες”, αν σκεφτείτε τα λόγια που είχαν μόνο οι εξωγήινοι ήταν λόγια φιλοσοφημένα. Δεν ήταν ό,τι κι ό,τι. Πώς θα έπρεπε να ήταν η ιδανική κοινωνία. Πώς θα έπρεπε να ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων. Μέσα από την κωμική τους πλευρά.
Η «Σμύρνη» γεννήθηκε από μια φωτογραφία από ένα βιβλίο ανοιχτό, ιστορικό, του Κεμάλ Ατατούρκ. Έρχεται λοιπόν ο Βλαδίμηρος, καλή του ώρα, και ρωτάει ποιος είναι αυτός και συγκλονίζομαι. Γ΄ Γυμνασίου ο Βλαδίμηρος. Πόντιος στην καταγωγή. Διωκόμενος, πρόσφυγας. Και ρωτάω τα παιδιά αν υπάρχουν και άλλοι σαν τον Βλαδίμηρο που δεν ξέρουν πραγματικά τι είναι η καταστροφή της Σμύρνης, τι είναι η γενοκτονία και πώς φτάσαμε σ’ αυτά. Έτσι γεννήθηκε το έργο «Η καταστροφή της Σμύρνης». Φυσικά μέσα σε μιάμιση ώρα και λίγο παραπάνω δεν μπορείς να πεις τα πάντα, αλλά τέλος πάντων δίνεις κάτι. Και θέλω να κλείσω με μια κουβέντα του Μπρεχτ, ότι το θέατρο δε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές, που αυτοί μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Βασιλική Ζησοπούλου: Παλιό Ελληνικό κινηματογράφο βλέπετε;
Μιχάλης: Όταν λέμε παλιό ελληνικό κινηματογράφο;
Βασιλική Ζησοπούλου: Φίνος Φιλμ.
Μαρία 1: Βουγιουκλάκη.
Αναστασία Θυμιοπούλου: (Γέλιο) Εκτός από την Βουγιουκλάκη βλέπετε κάτι άλλο;
Βασιλική Ζησοπούλου: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Έλληνας ηθοποιός;
Μαρία2: Ο Θανάσης Βέγγος και η Τζένη Καρέζη.
Βασιλική Ζησοπούλου: Μαζί με τη Βουγιουκλάκη;
Μαρία 2: Ναι.
Βασιλική Ζησοπούλου: Σου αρέσει και η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη;
Μαρία2: Ναι.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Την βλέπεις διχασμένη προσωπικότητα, έτσι; (Γέλιο) Θέλω κάτι να ανακαλύψω μέσα από αυτές τις ερωτήσεις. Εσύ Μιχάλη;
Μιχάλης: Νομίζω ότι αυτός που ξεχωρίζει για μένα είναι ο Σωτήρης Μουστάκας.
Γιώργος: Μου γεννήθηκε η απορία όταν ρωτήσατε. Ας πούμε ότι ο Μουστάκας ήταν πολύ ωραίος ηθοποιός, αλλά έχω δει ότι έπαιζε σε πολλές ταινίες που δεν είχαν καλό σενάριο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εντάξει παιδιά και αυτός κάπως έπρεπε να ζήσει.
Βασιλική Ζησοπούλου: Μιλάς για την εποχή της βιντεοταινίας.
Γιώργος: Μπορεί να μου αρέσει ένας ηθοποιός, αλλά λόγω της ταινίας να μην με τραβάει να την δω. Εσείς ρωτάτε για τον ηθοποιό.
Βασιλική Ζησοπούλου: Ναι. Δεν μας νοιάζει τώρα η υπόθεση της ταινίας, το σενάριο και αν είναι καλά γυρισμένη ή όχι. Επίσης σκεφτείτε λίγο, μπορεί και να το ξέρετε μπορεί και όχι, ότι αφού τελείωσε η Φίνος Φιλμ- ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος- ήρθε η εποχή του ‘70, ‘80, η εποχή της βιντεοκασέτας. Ό,τι χειρότερο, αλλά πολύ φθηνό και ήταν της εποχής. Το φιλμ είναι ακριβό και οικονομικά δεν έβγαινες. Είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη τον Νίκο Ρίζο, σε μεγάλη ηλικία, γιατί δέχτηκε να παίξει σε βιντεοκασέτα μετά από μια τέτοια καριέρα. Και τι απάντησε; «Είχα παιδιά να μεγαλώσω. Αν δε πήγαινα να δουλέψω εκεί, πού θα πήγαινα;»
Ηρακλής: Βέγγος και Εξαρχάκος.
Γιάννης: Ψάλτης.
Μαρία1: Θα συμφωνήσω και με τον Μιχάλη και με τον Γιάννη, αλλά εγώ θα πω και τον Ζήκο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Τον Χατζηχρήστο εννοείς.
Τριάδα: Δεν βλέπω αρκετά για να μπορώ να έχω άποψη. Άμα τύχει θα δω.
Δημήτρης: Και εγώ μαζί με την Τριάδα. Έχω πάρα πολλά χρόνια να δω ελληνική ταινία.
Γιώργος: Εγώ τρεις ηθοποιούς. Μουστάκα, Βέγγο και Κωνσταντάρα. Απλά για τον Μουστάκα και για τον Βέγγο έχω ενστάσεις όσον αφορά το σενάριο κάποιων ταινιών.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Αυτό είναι υποκειμενικό, να ξέρεις.
Βασιλική Ζησοπούλου: Ο Βέγγος, μετά από ένα σημείο, είχε δικό του στούντιο. Τα έγραφε μόνος του, τα γυρνούσε μόνος του. Μιλάμε και για άλλη εποχή τώρα. Δηλαδή αν κάτσεις να δεις ταινίες του Βέγγου από το ‘80 και μετά, πρέπει να ξέρεις και κάποια πράγματα back up. Να διαβάσεις. Δε μπορείς δηλαδή να βλέπεις να πηγαίνει σε χωριό, να είναι η αστυνομία στην πλατεία και αυτός μέσα στο φορτηγό να παίζει το «Θα σημάνουν οι καμπάνες» (Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας, 1976) και να ακούγεται από το μικρόφωνο του φορτηγού και να τον κοιτάνε για να τον «φάνε» και εκείνος να έχει κοκαλώσει γιατί θα τον πάνε στη φυλακή. Γιατί θα τον πάνε στη φυλακή; Ποια εποχή είναι αυτή;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Έτσι, έτσι.
Χριστίνα: Εγώ θα συμφωνήσω με τον Ψάλτη. Είναι ο μόνος που βλέπω μέχρι και τώρα. Και η Ρένα Βλαχοπούλου.
Αθηνά: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η Καραγιάννη και πολύ η Βλαχοπούλου. Ο Βουτσάς επίσης. Πάρα πολύ, επειδή, κάθε μεσημέρι-βράδυ, καθόμαστε με τους γονείς μου και βλέπουμε ταινίες.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Κανείς δεν είπε ηθοποιούς που έχουν γράψει ολόκληρη ιστορία, όπως ας πούμε ο Κατράκης που, κατά τη γνώμη μου είναι κορυφή. Η Βλαχοπούλου παίζει σαν να είναι η γειτόνισσα ας πούμε. Δεν παίζει καταρχάς, δεν υποδύεται ρόλο. Ο Λογοθετίδης μου άρεζε στις κωμωδίες.
Γιώργος: Ο Λοθετίδης ποιος ήταν; Θυμίστε μου…
Βασιλική Ζησοπούλου: Κάλπικη λίρα;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Μην τους βάζεις τώρα δύσκολα. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε, γιατί είστε μικροί στην ηλικία, είναι ότι ο Στάθης Ψάλτης ήταν εξαιρετικός στο δράμα. Έπαιζε σε μια σειρά που λεγόταν Συμβολαιογράφος. Ήταν πριν το 1980. Δεν έκανε πέρασμα. Έπαιζε κανονικά. Ήταν εξαιρετικός στις εκφράσεις του, στον τρόπο που μιλούσε με τα μάτια.
Βασιλική Ζησοπούλου: Εγώ περισσότερο έκανα την ερώτηση για να μάθω αν έχετε διαβάσει ποτέ για αυτούς, για τη ζωή τους.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εγώ επιλέγω να μου αρέσει ένας ηθοποιός όχι γι’ αυτό που είναι πάνω στην σκηνή, αλλά γι’ αυτό που είναι στην ζωή του. Η προσωπικότητα είναι που μετράει.
Συνέντευξη με τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια Χαρά»
Πρώτο μέρος της συνέντευξης με τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια Χαρά»
