Η Αγκίδα δημοσιεύει το πρώτο μέρος της συνέντευξης που πήρε η Βασιλική Ζησοπούλου από τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια Χαρά»
Βασιλική Ζησοπούλου: Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το Θέατρο;
Αθηνά: Ο θείος μου δουλεύει μέσα στο Κρατικό (ΚΘΒΕ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος) οπότε πάρα πολλές φορές μας έδινε την ευκαιρία να πάμε να δούμε να πάμε να δούμε πολλές παραστάσεις και μέσω αυτού άρχισε να μου αρέσει το θέατρο πάρα πολύ. Ο πατέρας μου δούλευε μαζί με την μητέρα του Φίλλιπου που είναι στην ομάδα και έτσι έμαθα την ομάδα.
Χριστίνα: Από τη Β΄ Δημοτικού έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις και μετά στην έκτη μας είπε ο Κύριος Στέργιος για την ομάδα της κυρίας Αναστασίας και έτσι μπήκα στην ομάδα.
Μαρία1: Εγώ ξεκίνησα εκτός σχολείου, όχι δηλαδή από την ομάδα του σχολείου. Έμαθα για την ομάδα από τον κύριο Στέργιο. Μίλησε η μητέρα μου μαζί του. Ήξερε ότι μου αρέσει το θέατρο αλλά δεν ήταν δική μου επιλογή. Η μητέρα μου το κανόνισε. Ήταν όμως δική μου επιλογή να μείνω.
Μαρία 2: Εγώ έπαιζα σε σχολικές παραστάσεις από το νηπιαγωγείο. Την ομάδα την έμαθα πριν 3 χρόνια. Για 3 χρόνια έβλεπα παραστάσεις τους και επειδή από μικρή μου άρεζε το θέατρο είπα να ξεκινήσω.
Γιώργος: Εγώ ξεκίνησα από την θεατρική ομάδα του σχολείου. Εκεί είχαμε κάνει ένα σκετσάκι με μάγκες, αν θυμάμαι καλά, και από εκεί εσείς (η κυρία Θυμιοπούλου) πήρατε την πρωτοβουλία.
Δημήτρης: Ερχότανε στην ομάδα η Τριάδα. Ήρθα μια φορά να τους δω. Της είπα ότι ήθελα να συμμετάσχω κα μου είπε πως είχαν έλλειψη σε αγόρια.
Τριάδα: Εγώ έπαιζα πάντα στις παραστάσεις που κάναμε στο σχολείο και στην ΣΤ΄ Δημοτικού κάναμε μία πιο μεγάλη παράσταση, στην οποία έπαιζα τη δασκάλα. Αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη παράσταση, μου άρεσε και ασχολήθηκα. Προσπάθησα σε άλλες ομάδες χωρίς επιτυχία, μιας έπιασε μετά ο covid και ήρθα σ’ αυτήν την ομάδα από την Γιαμουρίδου.
Γιάννης: Μηδέν επαφή με το άθλημα μέχρι που η φίλη και συνεργάτιδα Ιωάννα μου λέει “χρειαζόμαστε κάποιον να μας ανεβάσει επίπεδο”(γέλια).
Ηρακλής: Εγώ ήμουν από μικρός πολύ καλός στις μιμήσεις και η μητέρα μου ήταν αυτή που με γνώρισε στην κυρία Αναστασία στην κατακόμβη στην Αγία Παρασκευή Μενεμένης. Μου είχε πει αφού μου άρεσε τόσο πολύ και ήμουν καλός, να δοκιμάσω. Γνωρίστηκα με την κυρία. Την πρώτη φορά που είχα έρθει κάναμε κάτι σαν παντομίμα.
Μιχάλης: Στην Δ΄ Δημοτικού νομίζω, που είχε ξεκινήσει η μεγαλύτερη ομάδα (2 έτη μεγαλύτεροι), κατέβηκα μια μέρα στο υπόγειο και τους είδα τι κάνανε. Μου άρεσε και τα διαλείμματά μου, από εκείνη την ημέρα και μετά, τα έτρωγα εκεί πέρα για να βλέπω αυτό που κάνουν. Με ψυχαγωγούσε οπότε σκέφτηκα ότι είναι ωραίο αίσθημα η ψυχαγωγία πόσο μάλλον να το προσφέρεις κιόλας, να ψυχαγωγείς του άλλους ο ίδιος.
Βασιλική Ζησοπούλου: Πώς βλέπετε το θέατρο, τι είναι το θέατρο για σας και γενικά τι πιστεύετε εσείς ότι είναι το θέατρο και τι προσφέρει; Να υπενθυμίσω σε αυτό το σημείο ό,τι είχαμε και ένα covid που όχι μόνο το θέατρο αλλά όλες οι τέχνες έδειξαν εκεί τον πραγματικό τους εαυτό. Γιατί ακούμε κατά καιρούς και από τις κυβερνήσεις να λένε ότι είναι αχρείαστες και πρέπει να τις βγάλουμε από το σχολικό πρόγραμμα γιατί δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Εμείς βέβαια στον covid δε σταματήσαμε. Ανταμώναμε διαδικτυακά. Κάναμε κάποιες ασκήσεις με κάποιους που είναι τώρα εδώ και με ένα άλλο τμήμα λίγο πιο μικρό. Κάναμε κάποια βιντεάκια, τα οποία τότε υπήρχαν και κάποιοι διαγωνισμοί που τα είχαμε στείλει κιόλας με διαφορετικό θέμα κάθε φορά. Αν αυτό μου το λέγανε ένα χρόνο πριν, ότι κάποια στιγμή θα κάνω θέατρο από το σπίτι, δε θα μπορούσα να αντιληφθώ πως γίνεται. Να επανέλθω στο ερώτημα που έκανες σχετικά με το τι είναι το θέατρο. Εγώ θέλω να πω τι ήταν το θέατρο για μένα. Με άλλαξε πάρα πολύ στα δεκαεξίμισι χρόνια της ζωής μου, όταν πήγα γιατί ήμουν ένα παιδί που δεν ήταν κοινωνικό, δεν μιλούσε, δε μπορούσα να βρω κώδικες επικοινωνίας με τους άλλους και επειδή η θεία μου χτένιζε την καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης τότε, χτένιζε την μητέρα της Ρένας Λουιζίδου και εκείνη της είπε ότι η Ρένα Λουιζίδου ξεκίνησε να πάει. Και εκείνη ήταν κλειστός σαν χαρακτήρας, οπότε μου είπε να πάω στο θέατρο. Μου βρήκε αυτή ένα εργαστήρι, έπεισε τον πατέρα μου, ο οποίος εννοείται δεν ήθελε να το ακούσει, αλλά επειδή είχε αδυναμία στη θεία μου της έκανε το χατίρι. Τον έπεισε. Έτσι ξεκίνησα και νομίζω ότι αυτό , το να αλλάξεις δηλαδή και να μπορέσεις να βρεις όλα αυτά που είπα, έγινε με έναν τρόπο που δε μπορώ να τον αντιληφθώ ακόμα και τώρα. Πώς γίνεται ξαφνικά το θέατρο να σε αλλάζει τόσο πολύ; Επίσης αυτό που είδα είναι ότι με έκανε πιο πολύ σκεπτόμενο άτομο απ’ ότι ήμουν, πιο βαθιά, δηλαδή άρχισα και σκέφτομαι βαθύτερα. Τώρα οι υπόλοιποι δε ξέρω. Θα με ενδιέφερε να ακούσω.
Βασιλική Ζησοπούλου: Θα μπορούσες να φανταστείς πως θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτή την επαφή που είχες; Δηλαδή να μην ασχολούσουν ποτέ με το θέατρο;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Δε θα ήθελα να είχα ζωή χωρίς το θέατρο. Με βοήθησε σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου.
Μαρία1: Εγώ κάθε φορά που με ρωτάνε τι είναι το θέατρο για μένα, δίνω την ίδια απάντηση και κάθε φορά το νιώθω παραπάνω όταν το λέω, γιατί εγώ θεωρώ ότι το θέατρο είναι η ζωή μου. Αυτό! Δε μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο εκτός από το θέατρο. Είναι το μόνο πράγμα που μου δίνει ευχαρίστηση.
(Στο σημείο αυτό υπήρχε μια σιωπή. Τα παιδιά δυσκολεύτηκαν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια)
Βασιλική Ζησοπούλου: Μπορείτε να το εκφράσετε με κάποιο χρώμα με κάποιον ήχο, με κάποιο τραγούδι. Μπορείτε να το εκφράσετε με μία κίνηση αν θέλετε ή με μία ζωγραφιά.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Με μία κίνηση! Πολύ ωραίο αυτό. Πως θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε με μία κίνηση;
Ηρακλής: Το θέατρο;
Αναστασία Θυμιοπούλου: Ναι, η Μαρία ας πούμε θα μπορούσε να το εκφράσει έτσι με μία καρδιά, γιατί είναι τα πάντα γι’ αυτήν. Το είπε. Οι άλλοι πως θα μπορούσαν… Και εγώ δε θα μπορούσα να σκεφτώ με μια κίνηση πως θα μπορούσα να το εκφράσω. Θα έκανα μία ανοιχτή αγκαλιά, γιατί για εμένα αυτό είναι το θέατρο. Μία ανοιχτή αγκαλιά.
Γιώργος: Αν γνωρίζαμε το θέατρο ως τον ηθοποιό, στο σύνολο των ηθοποιών σε μία θεατρική ομάδα, αν το συνδέαμε έτσι. Δε ξέρω. Με τα πρόσωπα δηλαδή. Γιατί έτσι και αλλιώς το θέατρο με πρόσωπα δεν έχει να κάνει;
Βασιλική Ζησοπούλου: Όχι απαραίτητα.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Το θέατρο έχει να κάνει με ψυχή Γιώργο.
Γιώργος: Και με ιδέες φυσικά.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Νομίζω μόνο με ψυχή έχει να κάνει. Από εκεί πρέπει να ξεκινάει.
Βασιλική Ζησοπούλου: Να σου θυμίσω ότι στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν προσωπεία. Επίσης στην Ιταλία, την ίδια εποχή με τον Σαίξπηρ, είναι η Commedia dell arte όπου εκεί φοράνε μόνο μάσκα. Να σου θυμίσω και το Θέατρο “Νο” στην Ιαπωνία, το οποίο είναι τελετουργικό, είναι συγκεκριμένα έργα, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να γράψεις και να θεωρείται θέατρο “Νο”, είναι προστατευόμενο από την UNESCO και στο οποίο οι ηθοποιοί εμφανίζονται μόνο με μάσκες. Δηλαδή βλέπεις ότι στο θέατρο μπορείς να μην έχεις πρόσωπο, αλλά αυτό μπορεί να σου δώσει πολλά.
Γιώργος: Άρα μετά μένει μόνο η κινησιολογία;
Βασιλική Ζησοπούλου: Ακριβώς. Είναι η κίνηση, είναι το σώμα σου, είναι η φωνή σου.
Τριάδα: Μια δόση τέχνης την ήθελα πάντα. Από μικρή είχα κάνει χορό και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες μέχρι να αποφασίσω τι θέλω να κάνω καλλιτεχνικά. Κατέληξα και στη Γ΄ Λυκείου που αναγκάστηκα να σταματήσω, γιατί δεν έφτανε ο χρόνος, κόντεψα να τρελαθώ. Ανυπομονούσα πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι να κάνουμε σκετς. Πλέον νιώθω ότι δε μπορώ να σταματήσω ποτέ ξανά.
Μαρία2: Για μένα το θέατρο είναι αγάπη, χαρά, ευχαρίστηση και ψυχαγωγία και προσωπικά με βοήθησε να ανοιχτώ ως άτομο, διότι ήμουν ντροπαλή με τους άλλους. Το θέατρο επίσης είναι μια μεγάλη αγκαλιά.
Μιχάλης: Αυτό που ορίζω ως θέατρο είναι όταν ένας άνθρωπος με προβλήματα οικογενειακά, κοινωνικά, ψυχικά, πνευματικά έντονα καθημερινά, έρχεται στο θέατρο να δει μία παράσταση και αυτή τις 1-2 ώρες τον κάνεις να ξεχνάει αυτό τον πόνο που έχει και ταξιδεύεις το πνεύμα του αλλού. Αυτό είναι για μένα το θέατρο. Ότι τον κάνω να ξεχάσει τα καθημερινά προβλήματα και να νιώσει λίγη χαρά, λίγη ευεξία έστω για 2 ώρες. Αυτό πιστεύω είναι το θέατρο.
Βασιλική Ζησοπούλου: Άρα ακυρώνεις την τραγωδία.
Μιχάλης: Να θυμηθεί, να ξεχάσει. Ακόμα και εκεί όμως ξεχνιέται ο άλλος.
Γιώργος: Επίσης είναι ένας τρόπος διδασκαλίας. Να διδάξεις στον άλλον, μέσα από την παράσταση, διάφορες ιδέες, διάφορα ιδανικά.
Μαρία1: Πάντως κάτι που εμένα δε μου αρέσει γενικά είναι ότι λένε πως ο σκηνοθέτης είναι έτσι, ο σκηνοθέτης θα σου κάνει αυτό και το λένε λίγο σαν να είναι φυσιολογικό αυτό που κάνει ο σκηνοθέτης. Οκ, είναι λογικό να δέχεσαι πίεση, όπως και ο κάθε εργοδότης πιέζει τον υπάλληλο του ας πούμε, αλλά νομίζω ότι είναι τραγικός ο βαθμός της πίεσης που ασκείται στους ηθοποιούς και αυτά που τους ζητάνε.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Καλά αυτό συμβαίνει βέβαια σε όλες τις δουλειές, είναι η αλήθεια. Εξαρτάται από τον εργοδότη και τον προϊστάμενο. Δεν έχεις δουλέψει ίσως σε πολλές δουλειές και εύχομαι να δουλέψεις σε δουλειές που να σου αρέσουν, αλλά εγώ πιστεύω ότι για να σου αρέσει κάτι πρέπει να σου αρέσει και το περιβάλλον. Δηλαδή δεν ξέρω κατά πόσο θέλετε να συνεχίσετε επειδή σας αρέσει αυτό που κάνετε, γιατί είχα συναντήσει κάποιον στην ζωή μου, πήγαινε σε ερασιτεχνικό θέατρο και τον ρώτησα πως το ανέχεσαι όλο αυτό; Μου λέει “Θέλω να παίζω”. Ε όχι ρε παιδιά, δεν είναι αυτό. Έχεις τόση ανάγκη από προβολή; Τι πάει να πει θέλω να παίζω; Θέλω όμως να ρωτήσω τι μάθανε από το θέατρο.
Μιχάλης: Σίγουρα ένα πράγμα που μάθαμε είναι να μπαίνουμε πιο εύκολα στην θέση του άλλου, γιατί ακριβώς καλούμαστε να μιμηθούμε διάφορους τύπους ανθρώπων. Μπορούμε να κατανοούμε τι μπορεί να έχει περάσει ο καθένας, τι να μπορεί να βιώνει, ποια είναι η οπτική του στα πράγματα. Σκεφτόμουν ότι στο έργο που παίξαμε ο ένας είναι κλέφτης, ο άλλος συνδικαλιστής, ο άλλος αστυνόμος. Ο ένας συμβολίζει αυτόν που έχει προσαρμοστεί στο σύστημα, ο άλλος αυτόν που το παλεύει και ο άλλος κάποιος…
Αναστασία Θυμιοπούλου: Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος με 3 υποστάσεις.
Βασιλική Ζησοπούλου: Γενικά το ότι παίζετε κωμωδία, γιατί από όσο ξέρω δεν έχετε παίξει κάτι άλλο.
Αναστασία Θυμιοπούλου: Έχουμε παίξει και την παράσταση Του νεκρού αδερφού. Πέντε χρόνια παίζαμε ένα έργο που διαπραγματευόταν την καταστροφή της Σμύρνης. Για μένα αν ρωτάς ήταν εργάρα και σαν Αναστασία το προτιμώ το δράμα, αλλά τα παιδιά προτιμούν τις κωμωδίες, το κοινό προτιμά τις κωμωδίες.
Αθηνά: Και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι το δράμα είναι πιο δύσκολο σε εισαγωγικά. Στην κωμωδία δηλαδή μπορεί να πούμε μία χαζομάρα, εντελώς χαζομάρα, και να γελάσουν οι μισοί. Ενώ στο δράμα δεν είναι έτσι. Πιστεύω ότι η κωμωδία βασίζεται πιο πολύ στα κείμενα, αυτό που λένε την ατάκα, ενώ στο δράμα πρέπει να προσπαθήσεις και εσύ ο ίδιος, εκτός ρόλου δηλαδή, να περάσεις το συναίσθημα στον άλλον. Όταν εμείς παίζαμε την καταστροφή της Σμύρνης, όταν ξαφνικά τελειώνει η παράσταση με ένα πάρα πολύ βαρύ τρόπο και ανοίγουν τα φώτα και βλέπω τους μισούς από εκεί μέσα να κλαίνε…
Αναστασία Θυμιοπούλου: Λες πέτυχα τον σκοπό μου.
Αθηνά: Εγώ θέλω αυτό . Εγώ θέλω αυτό! Όταν εγώ προσπαθώ και βλέπω ότι συγκινείται, δηλαδή το κατάλαβε, πέρασε μέσα του και αυτή τη στιγμή κλαίει λόγω αυτού που του έδωσα, εμένα μου κάλυψε όλη την ημέρα, είμαι χαρούμενη.
Συνέντευξη με τα παιδιά της θεατρικής ομάδας «Γεια Χαρά»
