Κυριακή πρωί 1 Δεκεμβρίου 2024, η Θεσσαλονίκη ξύπνησε μετρώντας καταστροφές από την κακοκαιρία. Αφού επισκεφτήκαμε πρώτα διάφορα σημεία του δήμου Κορδελιού Ευόσμου για να δούμε τι προβλήματα υπάρχουν, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Μετρό.
Προσπαθήσαμε να βρούμε ανοιχτή κάποια από τις στάσεις του Μετρό στον δήμο Κορδελιού Ευόσμου, αλλά δυστυχώς αυτές θα λειτουργήσουν κάποτε στο μάλλον μακρινό μέλλον. Έτσι φτάσαμε με το αυτοκίνητο στην πρώτη κοντινότερη στάση του Μετρό, αυτή του Σιδηροδρομικού Σταθμού.
Εκεί αντικρίσαμε το τσαλακωμένο από το πεσμένο δέντρο αυτοκίνητο της φωτογραφίας και κατόπιν κατεβήκαμε στη στάση του Μετρό. Πολύ μικρή αποβάθρα σε σχέση με τα Μετρό που είχαμε μέχρι τώρα επισκεφτεί. Μικρά και τα βαγόνια σε μέγεθος τραμ. Στενάχωροι οι χώροι στην τρύπα του Μετρό. Αυτό όμως που δεν είχαμε δει πουθενά αλλού μέχρι τώρα είναι η αποκομμένη αποβάθρα από τις γραμμές του Μετρό, που οι πόρτες της ανοίγουν μόνο όταν ανοίγουν οι πόρτες του Μετρό. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία επαφή του κοινού με τις γραμμές του Μετρό.
Παρ’ όλη την κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών, το Μετρό ήταν γεμάτο με κόσμο που ήθελε να το δει. Κατεβήκαμε στη στάση Βενιζέλου και επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο, στον οποίο υπάρχουν οθόνες ενημέρωσης. Εκεί ακούσαμε από δύο κυρίους, σε διαφορετικές στιγμές, ότι εξαιτίας αυτών των πετρών καθυστέρησε να κατασκευαστεί το Μετρό. Στον έναν κύριο η σύζυγός του επισήμανε ότι αυτές οι πέτρες είναι η ιστορία μας, αλλά ο κύριος δεν συγκινήθηκε καθόλου και συνέχισε απτόητος να κατηγορεί τις αρχαίες πέτρες για την ταλαιπωρία των Θεσσαλονικέων. Η ηλικία και των δύο κυρίων ξεπερνούσε τα εξήντα έτη, δεν ήταν δηλαδή άτιμοι νεολαίοι που δεν σέβονται και δεν εκτιμούν την ιστορία μας.
Βγήκαμε από τη στάση Βενιζέλου για να πάμε με τα πόδια στη στάση της Αγίας Σοφίας και να πάρουμε από εκεί το Μετρό για την επιστροφή. Μπροστά μας μια οικογένεια με δύο αγοράκια ηλικίας 10 και 8 ετών περίπου. Ο αέρας ισχυρός ταυτόχρονα με βροχή. Το μικρό αγοράκι αποφάσισε να ανοίξει την ομπρέλα του, με αποτέλεσμα να σπάσει από τον αέρα και να κάνει τη μητέρα του να εκραγεί: «Έσπασες την ομπρέλα ρε μ@λ@κηστήρι. Ήταν ανάγκη να την ανοίξεις;». Κοιταχτήκαμε μήπως μας γελούν τα αυτιά μας, αλλά δεν μας γελούσαν.
Από τον σταθμό της Αγίας Σοφίας πήραμε το Μετρό για να γυρίσουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Στο σταθμό Βενιζέλου επιβιβάστηκε ένα ζευγάρι που κάθισε απέναντί μας. Ο κύριος άνω των εβδομήντα ετών, η κυρία περίπου πενήντα ετών, ρώτησαν σε ποια στάση θα κατεβούμε. Στην απάντηση ότι θα κατέβουμε στη στάση του Ευόσμου, ο κύριος σχολίασε ότι σύντομα θα γίνει και αυτό, αφού πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση!
Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο για να επισκεφτούμε όλες τις στάσεις του Μετρό. Βλέποντας τη στάση Βενιζέλου σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαν όλες να είναι σαν κι αυτή, θα μπορούσαν δηλαδή να προβάλουν το παρελθόν της πόλης, παρά το γεγονός ότι οι πέτρες προκαλούν σε κάποιους αλλεργία και γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός αθλητικών εκπομπών κραυγάζει, λες και είναι σε γήπεδο, ότι τα αρχαία του προξενούν κατάθλιψη και δεν θέλει να τα βλέπει σε στάσεις του Μετρό. Τον καταλαβαίνουμε. Ο μόνος αρχαιολογικός χώρος που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του είναι το Κολοσσαίο.
Αν θα είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε και άλλες στάσεις του Μετρό, θα γράφαμε ολόκληρο μυθιστόρημα. Αφήσαμε τη συγγραφή ενός τέτοιου μυθιστορήματος για το μέλλον, τότε που το Μετρό θα φτάσει στον όμορφο δήμο μας με τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δοξασμένο το όνομά της.
Η γενική εικόνα του Μετρό μας άφησε θετικές εντυπώσεις.
Σ.
