Κάνοντας για μία ακόμα φορά κατάχρηση του χρόνου ο νεραϊδοπαρμένος, είχε ως μοναδική του έγνοια ότι τον χρονομετρούσαμε και θα γράφαμε πόση ώρα μίλησε.
Ούτε που τον ένοιαζε ότι βασάνιζε τα αυτιά και το μυαλό αυτών που τον άκουγαν. Τον ένοιαζε μόνο τι θα γράψουμε εμείς.
Σιγά να μην γράψουμε και σιγά να μην ασχοληθούμε μαζί του παρά το χρόνο που σπαταλάει από τη ζωή μας και από τη ζωή όσων τον παρακολουθούν.
Ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της γραφικότητας, αφού δεν απέχει πολύ από το να μας διαβεβαιώνει ότι πλέον του μιλούν και οι μακαρίτες, αφότου έγιναν μακαρίτες, γιατί πριν γίνουν μακαρίτες του μιλούσαν έτσι κι αλλιώς και του έλεγαν τα πιο ωραία παραμύθια.
Και όσο ασχοληθήκαμε χάρη του κάνουμε, γιατί ξέρουμε ότι για έναν εθισμένο στα παραμύθια είναι σημαντικό αυτό και δεν θα θέλαμε να πάθει τίποτα.
Σ.
