Φανταστείτε ο υποψήφιος πρωθυπουργός Νίκος Ανδρουλάκης να πραγματοποιούσε συγκέντρωση και να μην καλούσε την εφημερίδα Α.
Φανταστείτε σ’ αυτήν την συγκέντρωση να μην πήγαινε η εφημερίδα Α και να μην κάλυπτε δημοσιογραφικά αυτό το γεγονός, επειδή ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν την κάλεσε.
Φανταστείτε στη συγκέντρωση να ήταν παρών ο Γιάνης Βαρουφάκης, να ανέβαινε στο βήμα και να έλεγε πως στηρίζει το Νίκο Ανδρουλάκη στις προσεχείς εκλογές.
Φανταστείτε να βοούσε ο τόπος από τη δήλωση του Βαρουφάκη, αλλά η εφημερίδα Α να μην έγραφε ούτε μισή κουβέντα για την είδηση της στήριξης του Βαρουφάκη στον Ανδρουλάκη, επειδή δεν κάλυψε δημοσιογραφικά το γεγονός γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν την κάλεσε.
Φανταστείτε να έγραφε η εφημερίδα Β την επόμενη ημέρα πως υπήρξε εφημερίδα η οποία δεν έγραψε για την είδηση της στήριξης του Βαρουφάκη στον Ανδρουλάκη.
Φανταστείτε την μεθεπόμενη ημέρα το διευθυντή της εφημερίδας Α να απαντούσε πως δεν έγραψε για τη στήριξη του Βαρουφάκη στον Ανδρουλάκη επειδή ο Ανδρουλάκης δεν κάλεσε την εφημερίδα του στη συγκέντρωση και επειδή αξιολόγησε ως μικρή τη δημοσιογραφική αξία του γεγονότος!
Πώς θα σας φαινόταν όλα τα παραπάνω φανταστικά εάν τα βλέπατε στο όνειρό σας; Θα ξυπνούσατε από τα γέλια; Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι που τα παραπάνω φανταστικά τα βρίσκουν απολύτως φυσιολογικά και να τα ακούσουν και να τα πουν, χωρίς να τους νοιάζει τι είναι φυσιολογικό να πουν και τι όχι, γιατί είναι ξεκάθαρο πως αισθάνονται κυρίαρχοι του παιχνιδιού, του οποιουδήποτε παιχνιδιού.
Κόυνερ
