Πρωτοχρονιάτικα τρέχω στο στάδιο και είμαι χαρούμενος γιατί βλέπω καμιά δεκαπενταριά νοματαίους να τρέχουν ή να περπατούν τέτοια μέρα. Περνάω δίπλα από μια παρέα τεσσάρων εβδομηντάρηδων που ο κάθε ένας έχει πιάσει κι από μια ολόκληρη διαδρομή καθώς περπατούν ο ένας δίπλα στον άλλο. Όταν θα τελειώσουν, όλοι θα έχουν κάνει διαφορετικά μέτρα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Σταματάω το τρέξιμο και αρχίζω να περπατώ μπροστά τους γιατί κάτι έπιασε το αυτί μου και δεν το πίστευα. Κι όμως έπρεπε να το πιστέψω. Συζητούν για κάποιον, τον οποίο λένε με το όνομά του, ο οποίος πήγε στο νοσοκομείο με την καρδιά του σε βαριά κατάσταση και του έκαναν τριπλό bypass.
Αυτό που σχολιάζουν είναι πως του έκαναν εγχείρηση χωρίς να έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή του και πως δεν θα έπρεπε να του την κάνουν. Ένας από τους τέσσερις παρεμβαίνει με χλιαρό τρόπο και αναρωτιέται τι θα έπρεπε να κάνουν στο νοσοκομείο, αφού πήγε εκεί σε βαριά κατάσταση. Συμφωνούν πως θα έπρεπε να τον διώξουν!
Γυρίζω τους κοιτάω Πρωτοχρονιάτικα και σκέφτομαι αν πρέπει να μιλήσω ή όχι. Με κοιτούν κι εκείνοι καταλαβαίνοντας πως μάλλον θα φάνε το σιχτιρίδι για την πρωτοχρονιάτικη παλιανθρωπιά τους να θέλουν να καταδικάσουν σε θάνατο έναν συνάνθρωπό τους, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο μεγαλύτερος τεμπέλης του κόσμου. Αποφασίζω να μην πω τίποτα και ξαναρχίζω το τρέξιμο. Νίκησε η απογοήτευση.
Καληνύχτα Κεμάλ Πρωτοχρονιάτικα…
Σ.