Ο Μεσαίωνας κατά κάποιον τρόπο ήταν μια περίοδος που υπήρχε ευθύτητα.
Στο Μεσαίωνα οι ιεροεξεταστές δεν παρίσταναν τους ηθοποιούς, δεν υποκρίνονταν αγάπη προς την ηθοποιία προκειμένου να γίνουν αρεστοί στο κοινό, δεν παράσταιναν τους καλλιτέχνες πριν δικάσουν τον κόσμο και πριν τον ρίξουν στην πυρά.
Στο Μεσαίωνα οι ιεροεξεταστές παρουσιάζονταν με το πρόσωπό τους και όχι με προσωπείο, έδειχναν παντοιοτρόπως την αποστροφή τους στην τέχνη, στο γέλιο, στη σάτιρα, στην επιστήμη, στο φως και σε οτιδήποτε συνέβαλε ώστε να πάει μπροστά ο κόσμος.
Στο Μεσαίωνα οι ιεροεξεταστές δεν θα τραγουδούσαν ποτέ «ηθοποιός σημαίνει φως». Στο Μεσαίωνα οι ιεροεξεταστές δεν εκτιμούσαν τη σάτιρα όταν αυτή απευθυνόταν στους αντιπάλους τους. Στο Μεσαίωνα οι ιεροεξεταστές δεν εκτιμούσαν τη σάτιρα, τελεία και παύλα. Οι ιεροεξεταστές θα έριχναν στην πυρά και τον Αριστοφάνη και τον Σουρή και οποιονδήποτε άλλον άνοιγε ρήγματα στη μαυρίλα για να περάσει το φως.
Στον αιώνα που εμείς ζούμε, ιεροεξεταστές παριστάνουν τους ηθοποιούς. Αποστρέφονται τη σάτιρα όταν αυτή απευθύνεται στα πρόσωπά τους, αλλά την αγαπάνε όταν αυτή απευθύνεται στους αντιπάλους τους. Το ίδιο κάνουν και με την κριτική. Η κριτική είναι καλή όταν ασκείται στους αντιπάλους τους. Όταν η κριτική ασκείται στους ίδιους, τότε τη βαφτίζουν «μαφιόζικη μέθοδο».
Στην εποχή μας οι ιεροεξεταστές ντύθηκαν ηθοποιοί για να μαυρίσουν τον κόσμο παριστάνοντας τους προοδευτικούς, τους λάτρεις της τέχνης. Στην εποχή μας είναι πιο βολικό ο ιεροεξεταστής να ενδυθεί το μανδύα του προοδευτικού από το να ενδυθεί τη μαύρη μπέρτα που δημιουργεί συνειρμούς. Αυτό που τελικά δεν αλλάζει είναι η πυρά.
Κόυνερ