Ακούγοντας την σε εξέλιξη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, σκέφτεσαι πως ίσως κάποτε τέτοια μέρα και τέτοια ώρα στο Πολυλειτουργικό Θέατρο Ελευθερίου Κορδελιού «Μίκης Θεοδωράκης» να ακούγονται τέτοιοι ήχοι από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του δήμου. Βέβαια με τη συγκεκριμένη διοίκηση του δήμου αυτό είναι όνειρο θερινής νυκτός, αφού και για την αναβάθμιση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του δήμου δεν έκανε απολύτως τίποτα.
Τι πας και συγκρίνεις, θα αναρωτηθεί κανείς. Υπέρβαση από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του δήμου Κορδελιού Ευόσμου. Ας αφήσουμε λοιπόν τη Βιέννη και ας έρθουμε στην Ελλάδα. Ας μην πάμε ούτε στη Φιλαρμονική της Αθήνας, ούτε στη Φιλαρμονική της Θεσσαλονίκης. Ας μην πάμε καν στις Φιλαρμονικές της Κέρκυρας.
Χθες, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, καθώς άλλαζα τηλεοπτικά κανάλια, είδα τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Αγρινίου. Ένα εξαιρετικό σύνολο. Ακούγοντας μάλιστα ότι στο τηλεοπτικό κανάλι είναι μόνο ένα μικρό μέρος της, έψαξα την ιστοσελίδα της για να δω από πόσους μουσικούς αποτελείται.
«Το 1995 ο Δήμος Αγρινίου ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την χρηματοδότηση και διοίκηση της. Σήμερα αριθμεί 240 μουσικούς μέλη της και 400 περίπου μαθητές, οι οποίοι διδάσκονται δωρεάν μουσική και στελεχώνουν τη Φιλαρμονική», γράφει η ιστοσελίδα της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Αγρινίου.
Στο δήμο Κορδελιού Ευόσμου, στο δεύτερο μεγαλύτερο δήμο της Βόρειας Ελλάδας, η Φιλαρμονική δεν έχει ούτε μόνιμο αρχιμουσικό. Στο δεύτερο μεγαλύτερο δήμο της Βόρειας Ελλάδας η Φιλαρμονική υπάρχει μόνο για να συμμετέχει κουτσά στραβά στις εθνικές επετείους και στις θρησκευτικές εορτές. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Αγρινίου συνολικά πραγματοποιεί 80-100 εμφανίσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Μέρος των Δραστηριοτήτων της Φιλαρμονικής του Αγρινίου είναι και η διοργάνωση Σεμιναρίων από καταξιωμένους Μουσικούς με σκοπό την επιμόρφωση των μελών και των μουσικών της αλλά και της περιοχής γενικότερα.
Δυστυχώς η διοίκηση του δήμου Κορδελιού Ευόσμου αντιλαμβάνεται και τον πολιτισμό ως μέρος της επικοινωνιακής πολιτικής της, γι’ αυτό ακριβώς δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για τη Φιλαρμονική. Η ελπίδα ότι ίσως να προσπαθήσει να κάνει κάτι σ’ αυτό το επίπεδο, σβήνει καθώς πλέον μετράει αντίστροφα προς τη λήξη της θητείας της. Ο ερχομός της «Νέας Πνοής» γέννησε πολλές προσδοκίες στην πλειονότητα των δημοτών, αλλά δυστυχώς οι προσδοκίες ήταν εκείνες οι χαμένες του Καρόλου Ντίκενς.
Σ.
