Οι άντρες μου σκοτώθηκαν κι όχι εγώ.
Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι’ αυτό.
Το έχω ξανακούσει αυτό. Όχι σε ταινία.
Είναι η πιο συγκλονιστική σκηνή. Μετά όμως από εκείνα τα γράμματα στις γυναίκες των σκοτωμένων πολεμιστών, με τη γυναίκα του αντισυνταγματάρχη στο ρόλο του Αγγέλου του Θανάτου!
Ήμασταν κάποτε στρατιώτες.
Κι εκείνο το ταξί στο τέλος…
Στη σιωπή της νύχτας πάντα θα ακούμε τα ουρλιαχτά!
Ήμασταν κάποτε στρατιώτες… και νέοι!
Ο πόλεμος δεν είναι ηρωική υπόθεση. Αντιηρωική είναι. Παλεύεις να μη γράψεις πόσο αντιηρωική είναι, αλλά υπάρχει και το…
…Ήμασταν κάποτε στρατιώτες…
…που όμως δεν μπορεί να παρουσιάσει την αντιηρωικότητα του πολέμου στην πραγματική της διάσταση.
Κ. Νότνολ