Ο τόπος βράζει από προχθές κι έτσι μόλις πέφτει η νύχτα είναι λογικό να ανοίξεις μπαλκονόπορτες και παράθυρα για να μπει μέσα καθαρός αέρας. Λογικό επίσης είναι να κοιμηθείς με ανοιχτές μπαλκονόπορτες και παράθυρα κι όχι με ανοιχτό το κλιματιστικό, αφού τη νύχτα η θερμοκρασία πέφτει μέχρι και στους 25 βαθμούς.
Σήμερα λοιπόν στις 12:55 τα ξημερώματα και καθώς κοιμήθηκα με τις μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα ανοιχτά, πετάχτηκα μέσα στον ύπνο μου γιατί πνιγόμουν από τη μυρωδιά του υγραερίου. Νόμισα ότι ξέχασα το γκαζάκι ανοιχτό και άρχισα να τρέχω. Δεν ξέχασα τίποτα ανοιχτό. Βγήκα στο μπαλκόνι. Η δυσοσμία είχε πλημυρίσει ξανά την περιοχή.
Ανέβηκε η πίεσή μου. Εκνευρίστηκα με το χάλι, το οποίο είναι αλήθεια ότι κράτησε μόνο ένα τέταρτο. Μετά ηρέμησα. Το ξανασκέφτηκα πιο χαλαρά. Δεν γίνεται και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Δεν γίνεται και το Πασχαλινό τραπέζι κάποιων αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας γεμάτο και το σπίτι μας άδειο από τη δυσοσμία. Χορηγία φαγητό για κάποιους αδύναμους, χορηγία δυσοσμία και για τους αδύνατους και για όλους τους κατοίκους της περιοχής. Γεμάτο το τραπέζι κάποιων αδύναμων την ημέρα του Πάσχα, γεμάτο το σπίτι όλων συχνά πυκνά με μυρωδιά γκαζιού.
Επέστρεψα στο κρεβάτι ήσυχος αφού όλοι πρέπει να κάνουμε κάποια θυσία για τους φτωχούς. Η θυσία προφανώς που πρέπει να κάνουμε όσοι κατοικούμε στην περιοχή είναι να εισπνέουμε τη βρωμιά και να την αισθανόμαστε μάλιστα ως καθαρή και νέα πνοή. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους για τους φτωχούς. Εμείς δεν μπορούμε να ανεχτούμε τη δυσοσμία;!
Χαρίλαος Ταπαρίδης
Με τις φωτογραφίες του «δημάρχου» και του δημάρχου καταπολεμάτε τη δυσοσμία!