Σαν σήμερα το 2005 πέθανε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Το άκουσα πρωί πρωί στις 6:30 από την ΕΡΑ 2 κι από εκείνην την ώρα, φέτος για πρώτη φορά, σκαλίζω τη μνήμη μου και προσπαθώ να θυμηθώ εκείνην την ημέρα. Μάταια. Δεν μπόρεσα να τη θυμηθώ. Προσπαθώ να θυμηθώ αν πήρα χαμπάρι ότι πέθανε ο ποιητής της ήττας. Ούτε αυτό το θυμάμαι. Ντρέπομαι. «Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι αγωνία για την εποχή», έλεγε ο ίδιος.
Ντρέπομαι που δεν θυμάμαι, γιατί πάει το μυαλό μου γιατί δεν θυμάμαι. Φοβάμαι ότι δεν θυμάμαι την ημέρα που πέθανε ο Αναγνωστάκης για τους ίδιους λόγους που δεν πήγα να δω ποτέ τον θείο Αριστείδη, ενώ τόσες φορές έστειλε μήνυμα και με ζήτησε. Θυμάμαι και την τελευταία φορά που με ζήτησε. Μια φίλη, που είχε περισσότερο θάρρος μαζί μου, με ρώτησε αν ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό που κάνω. Το δυστύχημα ήταν ότι δεν ντρεπόμουν. Ντρέπομαι εκ των υστέρων, πολλά χρόνια πλέον που ο Αριστείδης δεν υπάρχει. Να σε ζητάει στρατηγός -κανονικός στρατηγός- και να αρνείσαι να πας να τον δεις.
Καθώς ο τόπος βράζει και έχει πέσει η μεσημεριανή ησυχία αποφασίζω ότι τζάμπα παιδεύω το μυαλό μου. Δεν θυμάμαι την ημέρα που πέθανε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και δεν τη θυμάμαι για τους ίδιους λόγους που αρνήθηκα να συναντήσω τον Αριστείδη. Με έψαξε την επόμενη ημέρα που έφτασα στην πόλη που ζούσε. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ τον Αριστείδη. Δεν του χρωστούσα την καλημέρα για κάποιον λόγο. Έτσι νόμιζα τότε. Του τη χρωστούσα τελικά την καλημέρα, όπως χρωστούσα και στον Αναγνωστάκη να γνωρίζω την ημέρα που έφυγε για πάντα.
Στέκομαι όρθιος και μόνος μες στη φοβερή ερημία του πλήθους και ντρέπομαι. Ντρέπομαι γιατί επιπλέον νομίζω ότι ο Αριστείδης και ο Αναγνωστάκης θα με περιμένουν γύρω από το τραπέζι με τα τσίπουρα και τα όργανα και μόλις εμφανιστώ θα με ρωτήσουν μπροστά στους υπόλοιπους: «Καλά δεν ντρέπεσαι;». Ντρέπομαι. Ντρέπομαι μάλιστα πάρα πολύ. Ντρέπομαι και για τη συμπεριφορά μου και για τις δικαιολογίες που με οδήγησαν σ’ εκείνη τη συμπεριφορά. Εάν γύριζα στο παρελθόν δεν θα άλλαζα πολλά πράγματα. Θα πήγαινα όμως σίγουρα να δω τον Αριστείδη. Θα ζούσα επίσης ξανά την 23η Ιουνίου 2005, ψάχνοντας για τη χαμένη μας άγνοια, τα χαμένα φτερά.
Στ.
