Την παρακάτω ανακοίνωση εξέδωσε η παράταξη του Νίκου Ζυγά για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του πάρκου ΘΕΠΑΝ και των κτηρίων που βρίσκονται μέσα σ’ αυτό:
«Η διοίκηση του κ. Μανδαλιανού, μαζί με πρώην διοικούντες, αποφάνθηκαν και “έκλεισαν” (κατ’ αυτούς) χτες το θέμα της ιδιοκτησίας του ΘΕΠΑΝ, του χώρου των πρώην κοιμητηρίων Ελευθερίου Κορδελιού, αποδεχόμενοι ότι δεν χρήζει να γίνει διερεύνηση και να παρθούν πρωτοβουλίες με σκοπό την κατοχύρωση ως περιουσία του Δήμου, αποδεχόμενοι στην ουσία ότι δεν είναι περιουσία του Δήμου!
• Ενός χώρου, που κατείχε ως πρώην κοιμητήρια, ο Δήμος Ελευθερίου Κορδελιού, που με έξοδα δικά του έγιναν οι τελευταίες εκταφές και με έξοδα δικά του νοικιάστηκε χώρος για τη φύλαξη των οστών.
• Που με πρόγραμμα και έξοδα δικά του, των δημοτών δηλαδή, αναμόρφωσε τον χώρο, επί διοίκησης και δημαρχίας του κ. Στάθη Καϊτετζίδη το 1997, κάνοντάς τον πάρκο και χτίζοντας 3 κτήρια μεταξύ των οποίων τον πολυχώρο στον οποίο βρίσκεται η αίθουσα των συνεδριάσεων του δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ελευθερίου Κορδελιού (πριν την ενοποίηση με τον Εύοσμο) και του Τοπικού Συμβουλίου τώρα, χώροι που στεγάζονται διάφορες ομάδες δραστηριοτήτων με προγράμματα του δήμου, καθώς και νηπιαγωγείο από τον Σεπτέμβριο.
Ενώ:
Μια συμβολαιογραφική πράξη του 1977 που έλεγε ότι ο χώρος ανήκει στον Ιερό Ναό του Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, χωρίς να υπάρχει σε αυτήν η απαιτούμενη συναίνεση του ιδιοκτήτη (του δήμου δηλαδή ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα καθώς κανείς άλλος δεν είχε τίτλο κυριότητας), δεν την χρησιμοποίησε ο Μακαριστός Μητροπολίτης Διονύσιος, αποδεχόμενος ότι η κυριότητα ανήκει στον Δήμο. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, όχι μόνο δεν αντέδρασε στο σχέδιο ανάπλασης και στα κτήρια που έγιναν εκεί από τον Δήμο, αλλά δημόσια ευχήθηκε να λειτουργήσει υπέρ των αναγκών των δημοτών.
Όμως στη συνέχεια:
• Ήρθε η διοίκηση του κ. Λαφαζανίδη και μετά το θάνατο του μακαριστού Διονυσίου -ούτε λίγο ούτε πολύ – αποδέχτηκε την έκφραση “παραχώρηση της χρήσης” του χώρου από εκκλησία για να μπορεί να τον χρησιμοποιεί και να τον αξιοποιεί ο Δήμος μέσω προγραμμάτων, να μπορεί να χρησιμοποιεί την ίδια την αίθουσα των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου που έχτισε ο Δήμος, αναγνωρίζοντας στην ουσία κατ’ αυτόν τον τρόπο πέρα από κάθε πολιτική και νομική τάξη ως προς τα συμφέροντα του Δήμου, μη κυριότητα του δήμου στον συγκεκριμένο χώρο και στα κτήρια!
• Η εκκλησία διά του Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως θεώρησε πρέπον να δηλώσει ως δική της περιουσία, χώρο που διαμόρφωσε και κτήρια που έχτισε ο Δήμος και να ζητάει ενοίκιο από τον Δήμο για αυτά, καθώς είχε φροντίσει να δηλώσει τον χώρο και τα κτήρια ως εκκλησιαστική περιουσία στο κτηματολόγιο, βασιζόμενη σε διάτρητη συμβολαιογραφική πράξη και λησμονώντας τη στάση του Μακαριστού Μητροπολίτη Διονυσίου γι αυτό το θέμα!
• Και ήρθαν και μετά οι διοικήσεις των κυρίων Λαφαζανίδη και Σούλα να συνεχίσουν σε αυτή τη γραμμή και να μην επιμείνουν να δηλωθεί πχ. ο χώρος ως δημοτικός στο κτηματολόγιο με τις απαραίτητες κινήσεις –ίσως και δικαστικές ως προϋπόθεση- γι αυτό, παρότι μόνο ο Δήμος λειτουργούσε και συντηρούσε τα κτήρια και το πάρκο που ο ίδιος άλλωστε έφτιαξε!
Και ενώ όλα αυτά τα επισημάναμε στο Δημοτικό συμβούλιο, και ενώ η ίδια η γνωμοδότηση του Δικηγόρου του Δήμου δεν μιλούσε ρητά και με σιγουριά για το καθεστώς ιδιοκτησίας του συγκεκριμένου χώρου, κατά τρόπο που τελεσιδίκως να κατοχυρώνεται στην εκκλησία, η διοίκηση Μανδαλιανού, πρώην και τωρινοί διοικούντες εκλεγμένοι από τον λαό του Ελευθερίου Κορδελιού και Ευόσμου, αποφάνθηκαν ότι ο χώρος ανήκει στην εκκλησία, χωρίς να δεχτούν την πρόταση που καταθέσαμε και που έλεγε:
“Διερεύνηση για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του δήμου Κορδελιού Ευόσμου, πολιτικά και νομικά, για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του χώρου και των κτηρίων των παλαιών κοιμητηρίων της περιοχής του Ελευθερίου – Κορδελιού (πάρκο ΘΕΠΑΝ)”.
Ειπώθηκαν απίστευτα πράγματα σε αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο. Για παράδειγμα, ότι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Εκκλησία πράττουν για το καλό των πολιτών. Ωραία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση προς τι η κίνηση της εκκλησίας να θέλει να κατέχει χώρο και κτήρια που έγιναν από τον δήμο και λειτουργούσαν και λειτουργούν για καλό των πολιτών, για “δημοσιολογικό συμφέρον” δηλαδή;
Συνέβη και το εξής απίστευτο! Ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου δεν έβαλε προς ψήφιση την πρόταση των πολιτών που πήραν την πρωτοβουλία για το θέμα , αλλά άλλες αρχικά…
Προφανώς τίποτα τετελεσμένο δεν θεωρούμε για το συγκεκριμένο θέμα, όσο και να θέλουν να το κλείσουν εκλεγμένοι πολιτικά από τον λαό του Ελευθερίου του Κορδελιού και του Ευόσμου. θα επανέλθουμε τις επόμενες μέρες!
Υ.Γ.
Η προαναφερόμενη συμβολαιογραφική πράξη του 1977 την οποία επικαλέστηκε για την κυριότητα της ιδιοκτησίας του χώρου η εκκλησία μπορεί να αμφισβητηθεί ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων, καθότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου 3800 του 1957 για δυο λόγους:
1. Δεν έχουμε να κάνουμε με έκταση που προέρχεται ως κυριότητα από την οθωμανική αυτοκρατορία στην εκκλησία ή σε κάποιον ιδιώτη ώστε αυτός να δώσει την έγγραφη συναίνεση σε συμβολαιογραφική πράξη και γι αυτόν τον λόγο
2. Δεν υπάρχει έγγραφη συναίνεση του πραγματικού κυρίου δικαιούχου για παραχώρηση κτήσης, καθώς πραγματικός κύριος του ακινήτου των πρώην κοιμητηρίων ήταν το ευρύτερο δημόσιο – πιθανόν το υπουργείο Γεωργίας- και εν συνεχεία η ιδρυθείσα κοινότητα, από τη στιγμή που κανένας άλλος δεν είχε τίτλο κυριότητας.
το παραπάνω το επιβεβαιώνει και η ΑΠ382/2014 (απόφαση Αρείου Πάγου):
“Η αναδρομική αυτή κτήση κυριότητας δεν επέρχεται αυτοδικαίως από το νόμο υπέρ των προαναφερθέντων Ιερών Ναών, αλλά τελεί υπό την προϋπόθεση της έγγραφης συναίνεσης του εμφανιζόμενου ως κυρίου του ακινήτου!”
Επιπλέον τα κοιμητήρια Ελευθερίου Κορδελιού, όσο λειτουργούσαν ήταν “εκτός συναλλαγής” κατά το άρθρο 966 του Αστικού Κώδικα, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να το διεκδικήσει κανένας, ακόμη και με χρησικτησία, η ίδια δε περιοχή και μετά τη μεταφορά των κοιμητηρίων χρησιμοποιούνταν και χρησιμοποιείται επί σειρά ετών από τον Δήμο και εξυπηρετεί εξ αυτού δημοσιολογικό σκοπό, οπότε ομοίως είναι “εκτός συναλλαγής” και δεν μπορεί να διεκδικηθεί με επίκληση χρησικτησίας.
– Αντίστοιχη περίπτωση σε άλλους Δήμους, πρώην κοιμητήρια και με δικαστικές αποφάσεις κατοχυρώθηκαν υπέρ των Δήμων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση στον Δήμο Αλεξάνδρειας, όπου ενώ η εκκλησία προσέφυγε για τα πρώην κοιμητήρια στο χωριό Κλειδί Ημαθίας, δεν παρέστη καν στο δικαστήριο αναγνωρίζοντας κυριότητα του χώρου στον Δήμο Αλεξάνδρειας».
- Advertisement -