Είναι δυνατόν να παίζεις με τον βαρκάρη των ψυχών; Είναι δυνατόν να υποφέρεις και να περιμένεις; Είναι δυνατόν να παίζεις και να ξαναπαίζεις το ίδιο παιχνίδι, το οποίο έχεις μετατρέψει σε κάποιο είδος ρώσικης ρουλέτας; Είσαι τόσο ανισόρροπος που στρώνεσαι στο παιχνίδι με τον βαρκάρη των ψυχών και παίζεις τη ζωή σου στα ζάρια;
Σιγά το πράγμα. Τι ζωή σου παίζεις. Δική σου είναι, ότι θέλεις την κάνεις. Βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί η ζωή μας δίνεται μία φορά και πρέπει να τη ζήσουμε έτσι ώστε να μην ντρεπόμαστε για το πρόστυχο και τιποτένιο παρελθόν μας, για να μπορούμε να πούμε όταν έρθει η ώρα να τινάξουμε τα πέταλα ότι όλη μας τη ζωή, όλες μας τις δυνάμεις τις δώσαμε στο πιο μεγάλο ανθρώπινο ιδανικό. Στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.
Σε μια κοινωνία όμως που τα περισσότερα έχουν γίνει πρόστυχα και οι περισσότεροι παίζουν στη ρώσικη ρουλέτα τις ζωές των άλλων, το μυαλό των άλλων, την ψυχή των άλλων, άλλοτε για να καλοπεράσουν οι ίδιοι και άλλοτε απλά για να νοιώσουν ικανοποίηση, γιατί να πασχίζεις να μείνεις με το ζόρι; Τι να μείνεις να κάνεις σε μια κοινωνία που τις περισσότερες στιγμές αισθάνεσαι παράταιρος;
Τινάζοντας τα πέταλα θα μπορείς, έτσι κι αλλιώς, να πεις ότι εσύ έδωσες όλο σου το είναι, τις περισσότερες δυνάμεις σου και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Απλά άφησες τον βαρκάρη των ψυχών να σε κερδίσει χωρίς να παλέψεις. Χωρίς λόγο για τους άλλους. Για σένα υπάρχει λόγος.
Λόγος είναι πλέον και ότι στις περισσότερες γυναίκες γεννούσε αποφορά ο έρωτάς σου προς αυτήν την ίδια την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, ακόμα και σ’ αυτές που έκαναν πως ήταν ερωτευμένος με αυτήν την απελευθέρωση της ανθρωπότητας και ας ήσουν πολύ ερωτευμένος και με αυτές. Κάποτε απλά σ’ ενοχλούσε. Πλέον σου προκαλεί ανατριχίλα που στέκονταν και συγκρίνονταν με την ίδια την απελευθέρωση της ανθρωπότητας και απαιτούσαν να τις προσέξεις πιο πολύ και από αυτήν.
Δεν μπορείς να πεις σαν τον Βλαδίμηρο ότι έχεις τακτοποιήσει όλους σου τους λογαριασμούς με τη ζωή. Άλλες εποχές. Ο Βλαδίμηρος είχε που να αφήσει κάποιες εκκρεμότητες. Εσύ δεν έχεις. Το που θα αφήσεις τον κόπο τόσων χρόνων το έχεις αποφασίσει. Τα ανολοκλήρωτα είναι το πρόβλημα. Ποιος θα ολοκληρώσει τέτοιες αναζητήσεις σε τέτοια εποχή; Αλλά αυτή η ηλίθια καθημερινότητα που πρέπει να την αντιμετωπίζεις σφυρίζοντας κλέφτικα έχει γίνει ιδιαίτερα εκνευριστική. Και πιο εκνευριστικό ακόμα είναι που πάνω σ’ αυτήν την ηλίθια καθημερινότητα πρέπει να συντρίβεται καθημερινά η βάρκα του έρωτα. Η προσπάθεια να συμβιβαστείς με τον καιρό και με τα μυαλά που γεννάει αυτός ο καιρός είναι ένας βασανιστικός θάνατος.
Μπορεί να είναι καθήκον να επιβιώσεις, ίσως όπως οφείλεις να επιβιώσεις σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ή ως αιχμάλωτος πολέμου. Ποτέ δεν το έβλεπες όμως έτσι, θα το δεις τώρα; Ζεις παθολογικά όλες σου τις αγάπες, όλες σου τις σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορείς να αλλάξεις τώρα. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να συμβιβαστεί και να προσπαθήσει να κυλήσει απλά τον καιρό για να περάσει. Θα είναι ένας άλλος άνθρωπος. Κι ο Βλαδίμηρος έτσι την καταλάβαινε την αγάπη σε όλα της τα επίπεδα με έναν σφοδρό τρόπο. Αγαπούσε ο ίδιος παθολογικά κι όχι με το μυαλό. Ήθελε ταγμένες τις αγάπες του. Η αγάπη για τον Βλαδίμηρο ήταν κατάσταση ζωής. Ο παραμικρός δισταγμός, η παραμικρή αλλαγή, το παραμικρό πισωγύρισμα μεταφράζονταν ως προδοσία.
Αυτή η σχέση σου με τον Βλαδίμηρο ήξερες πάντα πού οδηγούσε. Και να ήταν μόνο ο Βλαδίμηρος; Δεν είναι μόνο αυτός. Οι περισσότερες σχέσεις σου τέτοιες σαν κι αυτήν με τον Βλαδίμηρο ήταν. Αλλά δεν είναι μόνο οι σχέσεις σου. Είναι ότι πρέπει να κάνεις εκπτώσεις. Να γράφεις για ότι θεωρείς ανάξιο και να πάψεις να παλεύεις να γράψεις αυτό που θεωρείς σπουδαίο. Η βάρκα του έρωτα σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί καθημερινά να συντρίβεται στην καθημερινότητα γιατί πριν προλάβει να συντριβεί θα βουλιάζει όλο και πιο γρήγορα στο βούρκο της αθλιότητας. Η βάρκα του έρωτα θα καταλήξει να είναι εκείνη η βάρκα του Ερέβους που αντί όμως να σε περάσει στην άλλη πλευρά μια και καλή, θα σε περνάει καθημερινά στην άλλη όχθη και μετά θα σε γυρίζει πίσω σ’ αυτήν την όχθη και μετά ξανά από την αρχή, πράγμα αφύσικο, ψυχοφθόρο και τραγικό.
Το παιχνίδι με τον βαρκάρη των ψυχών είναι ρούσικη ρουλέτα. Αλλά ακόμα κι αυτό σε κρατάει σε μια εγρήγορση αφού ήδη σε τέτοιες σκληρές παρτίδες τον έχεις κερδίσει και έχουν πάρει αέρα τα μυαλά σου. Κάποτε θα σε κερδίσει, γιατί είναι αδιαμφισβήτητη νομοτέλεια το να σε κερδίσει. Αυτό δεν σε ικανοποιεί γιατί το γενεαλογικό σου δέντρο προδίδει ότι αυτό το κάποτε μπορεί να έρθει μετά από πάρα πολύ καιρό και είναι στιγμές που εσύ βιάζεσαι να πας να τα πιείς με τον Βλαδίμηρο, τον Έρνεστ, τον Τζακ και τον Κώστα. Μόνο μην ξεχάσεις τη συμβουλή του Κώστα και αποφασίσεις να πας να τους βρεις κολυμπώντας. Θα είναι μάταιο γιατί ξέρεις να κολυμπάς καλά. Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να γίνεις μούσκεμα και να αρπάξεις καμιά ίωση. Άρα στην επόμενη παρτίδα πρέπει να αφήσεις στον βαρκάρη των ψυχών ένα πλεονέκτημα, πρέπει να τον αφήσεις να κλέψει! Στην ανάγκη και εάν ο βαρκάρης των ψυχών αποδειχτεί τόσο χαχόλος κι αυτήν τη φορά, να κάνεις το άλμα μόνος σου ακόμα και μέσα από ένα μικρό φινιστρίνι όπως το έκανε ο Τζακ στον Μάρτιν, αλλιώς πάλι θα αναγκαστείς να γράφεις στημένος μπροστά σε έναν υπολογιστή τα ακατάληπτα στους περισσότερους κείμενά σου.
Κ. Νότνολ