Περίεργη ημέρα σήμερα. Χτυπάει πρωί πρωί το τηλέφωνο, λίγο μετά τις οκτώ! Γνωστό τηλέφωνο. Είχες να ακούσεις αυτή τη φωνή αρκετό καιρό. Έφταιξε και η πανδημία. Τηλεφώνησε για αποχαιρετισμό. Φεύγει άξαφνα. Αυτή η φωνή ξυπνάει θύμισες. Ωραίες στιγμές μέσα σε δύσκολα χρόνια.
«Ήθελα να σε δω από κοντά, αλλά ήταν άξαφνη η φυγή. Σε λίγο θα ξεκινήσει το λεωφορείο».
Περνάν από το μυαλό πολλά, αλλά το μυαλό στέκεται σ’ εκείνα τα 12 τραγούδια που βγήκαν με τόσο μεγάλη δυσκολία, αλλά δεν πρόλαβαν ούτε να ηχογραφηθούν. Πολλές πρόβες. Οι πρόβες ήταν πιο ωραίες από τις παρουσιάσεις. Οι παρουσιάσεις τελείωσαν άδοξα. Λίγο η κρίση η οικονομική, πολλή η κρίση η ψυχολογική του περίγυρου, οδήγησαν στο πριν την ώρα τέλος μια ωραία προσπάθεια.
Εικόνες από εμφανίσεις και πρόβες, αλλά πιο πολύ εκείνη η βραδιά στο βουνό με εκείνην τη μοναδική μουσικοθεατρική παράσταση. Πάνε αρκετά χρόνια από τότε. Δεν θυμάμαι ποιο καλοκαίρι ήταν. Ήταν δύσκολο καλοκαίρι. Καταθλιπτικό. Αλλά εκείνη η παράσταση ήταν το κάτι άλλο. Και την άλλη μέρα μετά από τόσο πιοτό η άνοδος προς την κορυφή από την ορειβατική διαδρομή λόγω λάθους και μετά το πέσιμο μέσα στη νεροφαγιά! Κι εκείνη η άλλη βραδιά σ’ εκείνο το χωριό στους πρόποδες του βουνού μας, εκείνη η βραδιά που οι περισσότεροι νόμιζαν πως τα μισά τραπέζια του μαγαζιού ήταν άδεια γιατί δεν έβλεπαν τον Πέτρο, τον Χρηστάκη, τη Συμέλα, τη Σόνι, τη Μαρία, τον Παντελή, την Ουρανία που κάθονταν, τραγουδούσαν και έπιναν μαζί μας. Τι καταθλιπτικό ήταν αυτό το πρώτο μέρος, αναρωτήθηκε ο Κούλης κι όχι μόνο αυτός. Η Αλίκη αντίθετα είχε ένα τεράστιο χαμόγελο γιατί από φοιτήτρια είχε ν’ ακούσει τα περισσότερα από τα τραγούδια του πρώτου μέρους.
«Ήρθα να πάρω χθες τα πλήκτρα…». Νομίζω πως το άκουσα την προηγούμενη ημέρα, νομίζω ότι το συζητούσαν, αλλά μπορεί και να ήταν μέσα στην παραζάλη. Έκανα πως δεν το άκουσα γιατί μάλλον δεν ήθελα να το ακούσω. Τελικά δεν ήταν μέσα στην παραζάλη. «Ήρθα να πάρω τα πλήκτρα γιατί φεύγω». Και καθώς φεύγω ήθελα να σου μιλήσω από το σταθμό. Θα μπορούσα να σου τηλεφωνήσω αύριο, μεθαύριο, αλλά ήθελα να τηλεφωνήσω τώρα από το σταθμό λίγο πριν φύγει το λεωφορείο.
Θα ξαναγυρίσεις, ρωτάω. Ναι, είναι η απάντηση. Θα ξαναγυρίσει, αλλά γυρίζοντας δεν πρόκειται να φέρει πίσω τίποτα από εκείνην την εποχή που πέρασε, γιατί εκείνα τα χρόνια πέρασαν και δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Ίσως κάποια βραδιά, που όμως δεν θα είναι ίδια με εκείνες τις παλιές βραδιές, αλλά όπως και να το κάνεις θα φέρει στην επιφάνεια εικόνες από το παρελθόν που έχουν παραχωθεί βαθιά μέσα στην μνήμη.
Κ. Νότνολ
