Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος, Αγάπης και Μάνου…
Τέτοια μέρα έφυγε ο Μάνος και είναι από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. Ο θάνατος του Μάνου και ο θάνατος του Ξυλούρη. Θυμάμαι γιατί οι ειδήσεις του θανάτου του Μάνου και του Ξυλούρη ήταν συγκλονιστικές ειδήσεις. Στο σπίτι μας ήταν σαν να είχε πεθάνει κάποιος δικός μας, κάποιος «σπιτενός»! Τότε δεν καταλάβαινα. Κατάλαβα σύντομα. Ήταν όντως δικοί μας άνθρωποι. Ήταν όντως άνθρωποι του δικού μας σπιτιού και του κάθε σπιτιού που κατοικούσαν όσοι ήθελαν να λέγονται άνθρωποι.
Σαν χθες λοιπόν έφυγε ο Μάνος πριν από… πολλά πλέον χρόνια. Ο Μάνος ήταν μουσική ευφυία, ο Μάνος θα έγραφε μεγαλύτερη ιστορία από αυτήν που έγραψε, αλλά ο Μάνος έφυγε νωρίς! Κι ίσως αν ζούσε ο Μάνος να ταν ο κόσμος μαγικός, να ταν παράδεισος κι η πλάση κι ίσως να είχαμε τρεις δραχμές στην τσέπη και τρεις ο διπλανός. Ίσως για τον Μάνο, που έπρεπε να ζήσει πολύ ακόμα και δεν έζησε, να μείνουμε λίγο ακόμα σ’ αυτόν τον κόσμο που αντί να μοιράσει εκείνο το διπλό καρβέλι του Μάνου σ’ όλον τον κόσμο, το κρύβει και ουρλιάζει «λαθροεισβολείς». Λαθροεισβολείς κάτω από τον ίδιο γαλάζιο ουρανό, εκείνον τον γαλάζιο ουρανό του Μάνου…
Καληνύχτα Μάνο και καλή αντάμωση… Με ανατριχιάζει αυτός ο κόσμος αλλά ακόμα προσπαθώ να δω εκείνο το απέραντο γαλάζιο του ουρανού που έβλεπες, να το διακρίνω ανάμεσα στις κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια που τον καλύπτουν και να μείνω εδώ, να μην τον δώσω μια κλωτσιά του κανίβαλου και να έρθω να σε βρω να τα πιούμε και να τραγουδήσουμε μαζί εκείνην την ημέρα…
Κ. Νότνολ
