του Στέλιου Μουλά
Πλησιάζει η τρίτη πρωτομαγιά που θα λείπεις. Με καίει η μοναξιά, αλλά προχωράω ανάμεσα σε σπασμένα αγάλματα και κόκκινα λάβαρα. Βαριά βήματα με το πέλμα κολλημένο στην γη. Μπερδεύω τούς δρόμους. Όμως…
Να σηκωθείς στις μύτες των ποδιών για να σε φτάσει ο θάνατος;
Γιατί παλεύεις για την ζωή και ο θάνατος σου, η τελευταία σου αναπνοή, είναι ένα μπόι ψηλότερο για έναν καλύτερο κόσμο. Βοηθάνε και τα δέντρα. Κι αν νομίζεις πως δεν θα σε φτάσει ο θάνατος, σηκώνεσαι στις μύτες των ποδιών.
Αποκοτιά μικρού παιδιού να σηκωθείς στις μύτες των ποδιών, για να σε φτάσει ο θάνατος.
Γιορτάζαμε εκείνη την χρονιά, Σεπτέμβρης του 2017, τα εκατό χρόνια από την «έφοδο στον ουρανό». Λίγο πριν «φύγεις», εξουθενωμένη και αδύναμη από την αρρώστια, αποστεωμένη, με εκείνον τον ακατάσχετο βήχα, άκουγες που σου διάβαζα την αυτό-καταγραφή της Δυσοσμίας τους, το κείμενο αναφορά – φακέλωμα όσων σηκώνουν κεφάλι.
Γίνονταν εκείνη την μέρα συζήτηση στο Δ.Σ. για το φακέλωμα όσων αντιδρούσαν στην ρύπανση του «καλού μας γείτονα». Εκείνο το «ήσσονος σημασίας παράγοντας, κινούμενος σε λογική ΚΚΕ» που αναφέρεται σε μέλος του κόμματος, μου ζήτησες να σου το διαβάσω ξανά. Σε εξαγρίωσε σου έδωσε δύναμη, ανασηκώθηκες από το κρεβάτι άκουσα το μηχάνημα που σου έδινε το οξυγόνο να κάνει έναν πολύ έντονο θόρυβο…
Με βραχνή αλλά σταθερή φωνή μου είπες : «Να μην τους αφήσετε χωρίς απάντηση, να πάτε στο Δημοτικό Συμβούλιο και να τους πείτε ότι ο Λ. δεν είναι ο Λ. είναι το Κόμμα με τα 100 χρόνια ιστορίας του, με τους αγώνες της Εργατικής Τάξης και του Λαού, με τους νεκρούς αγωνιστές του, με τις εξορίες φυλακές και τις εκτελέσεις.» Μετά από λίγες μέρες έφυγες για πάντα…
Τις εκτελέσεις! Και να που πήγα στο θυσιαστήριο της Καισαριανής, προσκύνημα. Μόνος, χωρίς εσένα. Το οφείλω στον Σωτήρη, όπως και τόσα πολλά. Πρωινό χειμωνιάτικης Κυριακής, Δεκέμβρη έκανα την πορεία προς τον θάνατο «ανάποδα». Έτσι έμπαιναν οι αρχαίοι στον Άδη, με την ζωή που έζησαν μπροστά τους κι ο θάνατος στις πλάτες.
Ολόκληρο το Σαββατόβραδο είχαν ανοίξει οι ουρανοί, κατακλυσμός, το πρωί ήταν υγρός ο τόπος. Έσταζε παντού δροσοσταλίδες της ζωής, σε τόπο θανάτου. Σε τόπο «θανάτου» αυτών που ονειρεύτηκαν μια άλλη ζωή πιο όμορφη.
Και να, εκεί στο σημείο, τα δέντρα καθώς τα άγγιζε και τα ζέσταινε ο πρωινός ήλιος, ανάσαιναν –είδα την τελευταία τους πνοή- την κατέγραψα.
Πήρα και μια πέτρα μαζί μου από τον τόπο, την έβαλα στην τσέπη μου, μ έκαιγε, λιγότερο από την μοναξιά. Και ο άγγελος του θανάτου άπλωσε ακόμη μια φορά τα φτερά του κόκκινα, πάνω από την πρωινή ανάσα των δέντρων. Κάτι λευκά σεντόνια που ανέμιζαν μόλις άναψε η φλόγα, άρπαξαν το χρώμα και μάτωσαν. Πήραν το κόκκινο χρώμα και έγιναν σημαίες.
Όταν γιορτάζαμε τα 100 Χρόνια του κόμματος, που συμπλήρωσε ήδη έναν αιώνα ζωής, έναν αιώνα αγώνων και θυσιών για τα δίκια του λαού, για το σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, είχες φύγει πια, μα ήσουν παρούσα. Με τις παρακαταθήκες που μου άφησες. Ένα μισοδιαβασμένο βιβλίο του Έγκελς, να κάνουμε την ουτοπία πραγματικότητα. Ένα κόκκινο γαρύφαλλο της πρωτομαγιάς που το έφτιαξες και σου το έδωσα να το πάρεις μαζί σου…
Με τις τελευταίες δύσκολες ανάσες σου, ήταν σαν να μου έλεγες: «Δεν υποχωρούμε. Κλιμακώνουμε τον αγώνα!» Έχω μία από τις τελευταίες φωτογραφίες σου, αυτή όταν τιμήσαμε την μάχη της Φλώρινας, με την εφημερίδα μας στα χέρια σου που το γράφει.
Έτσι είναι πάντα ο αγώνας μας, στις μύτες των ποδιών, όλο και πιο ψηλά! Εκατό και χρόνια.
Εκείνο το χώμα στην Καισαριανή, ποτισμένο με τίμιο αίμα, άνθιζε μες τον χειμώνα, πάντα έτσι είναι, σαν να μην περάσανε τόσα χρόνια από κείνες τις μέρες. Πάντα θα ανθίζει το τίμιο αίμα.
Ο αιώνιος κύκλος της ύλης. Το σώμα σου λιωμένο πια θα γίνει κόκκινο γαρύφαλλο, για τις πορείες της πρωτομαγιάς. Θα το κρατώ σφιχτά μες την γροθιά μου. Θα σε κρατώ και θα περπατώ στις μύτες των ποδιών μου, πατώντας πάνω στις τίμιες στάχτες που άφησαν κάποιοι παρακαταθήκη στην μεγάλη πορεία, που πρέπει κάποτε να την φτάσουμε στο τέλος της. Στον προορισμό μας που μαζί ονειρευτήκαμε. Σε μια πορεία χωρίς βαριά βήματα. Μ ένα τραγούδι στα χείλη μας για τις μελλούμενες γενιές που θα ζήσουν σ ένα καλύτερο κόσμο.
