Ορισμένα συγκριτικά στοιχεία έχουν τη σημασία τους: Όπως είναι γνωστό, με την ΠΥΣ αρ. 6 του 2012 και την κυβερνητική παρέμβαση στον κατώτατο μισθό (μείωση κατά 22% και 32% για τους νέους εργαζόμενους), αλλά και την κατάργηση επί της ουσίας των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι μισθοί πραγματικά κατέρρευσαν την περίοδο της κρίσης.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι μισθοί και το λαϊκό εισόδημα βρίσκονταν υπό τη βαριά σκιά αυτών των αντιλαϊκών παρεμβάσεων. Τα πράγματα όμως δεν άλλαξαν ούτε μετά τη σχετική αύξηση του κατώτατου μισθού το Φλεβάρη του 2019, στα 650 ευρώ μεικτά, για την οποία πανηγύριζε ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζοντας ως «κοσμογονία» την εφαρμογή του νόμου Βρούτση που κληρονόμησε από την προηγούμενη κυβέρνηση και τον οποίο βέβαια κράτησε αναλλοίωτο σε όλη τη θητεία του.
Όπως δείχνουν όμως τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», το 2013, δηλαδή μετά τις αντεργατικές παρεμβάσεις του 2012, μέχρι 800 ευρώ μεικτά λάμβαναν το 43,37% των μισθωτών. Το 2019, μετά και την αύξηση του κατώτατου μισθού, μέχρι 800 ευρώ λαμβάνουν το 47,97% των μισθωτών.
Προκύπτει δηλαδή ότι ο αριθμός των εργαζομένων που βρίσκονται στις κατώτερες κλίμακες αμοιβής αντί να μειώνεται αυξάνεται! Αντίθετα, καταγράφεται μείωση στις κατηγορίες εργαζομένων με σχετικά καλύτερες αμοιβές. Έτσι, πάνω από 1.000 ευρώ μεικτά έπαιρναν το 2019 το 36,26% των μισθωτών (από 43,04% το 2013) και πάνω από 2.500 ευρώ μεικτά το 4,09% (6,18% το 2013).
Επιπλέον, μετρώντας το συνολικό «κόστος» ανά εργαζόμενο, για το οποίο ωρύονται οι εργοδότες, συμπεριλαμβανομένων των εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία και οργανισμούς (ΟΑΕΔ, ΕΟΠΥΥ), αλλά και των φόρων, προκύπτει ότι αυτό μειώθηκε από 1.104 ευρώ το 2013 στα 1.046 ευρώ το 2019. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι το «κόστος» αυτό υποχώρησε και φέτος, κατά κατά 25,7 ευρώ (2,4%) σε σύγκριση με το 2018.
Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το ισχυρό νομοθετικό οπλοστάσιο με το οποίο οι κυβερνήσεις εξόπλισαν την εργοδοσία τα προηγούμενα χρόνια τής δίνει τη δυνατότητα να κρατά καθηλωμένη την τιμή της εργατικής δύναμης και να τη μειώνει ακόμα περισσότερο, αξιοποιώντας μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να μην υπογράφει Συλλογικές Συμβάσεις, αλλά και την τεράστια «ευελιξία» στην αγορά εργασίας.