Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν, στην Ελλάδα η δημόσια δαπάνη για την εκπαίδευση είναι διαχρονικά χαμηλότερη (κατά ΜΟ 20% περίπου) από την αντίστοιχη άλλων χωρών της ΕΕ, ενώ η ιδιωτική δαπάνη είναι κατά πολύ υψηλότερη (σχεδόν τριπλάσια) από την αντίστοιχη άλλων χωρών της ΕΕ. Οι δαπάνες της «σκιώδους εκπαίδευσης» (έτσι ονομάζουν τα φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ξένες γλώσσες κ.λπ.) αποτελούν ποσοστό 40,1% των συνολικών δαπανών της ιδιωτικής εκπαίδευσης (όπου περιλαμβάνονται και τα ιδιωτικά σχολεία). Οι δαπάνες αυτές για τη λεγόμενη σκιώδη εκπαίδευση είναι σαφώς μεγαλύτερες στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση απ’ ό,τι στην πρωτοβάθμια.
Σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της δημόσιας δαπάνης για την εκπαίδευση καταγράφεται ότι την περίοδο 2000 – 2010 παρουσιάστηκε αύξηση, αλλά, εξαιτίας της κρίσης, το 2016 επανήλθε στα επίπεδα της αρχής της δεκαετίας του 2000 ως ποσοστού του ΑΕΠ.
Η έρευνα σημειώνει ότι το ποσοστό των δημόσιων δαπανών που δίνεται για την αποζημίωση των εργαζομένων είναι συντριπτικά υψηλό σε σχέση με αυτό που δίνεται για υποδομές, εξοπλισμό κ.λπ. και εκτιμά ότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή υποβάθμιση των υποδομών. Αυτό εξηγεί και γιατί έως το 2009 οι δημόσιες δαπάνες ήταν μεγαλύτερες για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ από τότε και μετά μεγαλύτερες είναι οι δαπάνες για την Πρωτοβάθμια, καθώς στα δημοτικά σχολεία κατευθύνθηκαν περισσότερες ειδικότητες εκπαιδευτικών.
Η έρευνα περιελάμβανε ακόμα ένα ερωτηματολόγιο προς τους εκπαιδευτικούς, όπου εξέφρασαν γνώμη για τις αιτίες της «ανάδυσης μιας ευρύτερης ιδιωτικοποίησης» της εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί ξεχώρισαν ως αιτίες την κρατική υποχρηματοδότηση, τη διαδικασία πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, την ανεπάρκεια της δημόσιας εκπαίδευσης σε ξένες γλώσσες, πληροφορική και καλλιτεχνικά και την αποδυνάμωση της ενισχυτικής διδασκαλίας και της πρόσθετης διδακτικής στήριξης.
