Θα δεις νέους με μια παιδική λάμψη στο βλέμμα και θα αγαλλιάσεις, θα δεις μεγάλους με την ίδια λάμψη και θα ευθυμήσεις. Θα είναι σαν να ρίχνεις μια ματιά στα χρόνια που έζησες ή που θα ήθελες να είχες ζήσει. Ένας συνδυασμός χαράς και πίκρας για όλα εκείνα που επιθύμησες κι όλα εκείνα που δε μπορείς να πεθυμήσεις ,αφού δεν τα βίωσες. Κάποιοι άλλοι όμως βρέθηκαν στη θέση που εσύ πάντα επιζητούσες να βρεθείς και ως μόνιμη υπενθύμιση θα έχουν πάντα αυτό το βλέμμα γεμάτο πληρότητα.
Θα δεις νέους με μια κόπωση στο βλέμμα και θα νιώσεις ντροπή, χωρίς να φταις εσύ, μόνο και μόνο επειδή νιώθεις άνθρωπος, επειδή ζεις ως άνθρωπος. Το βλέμμα αυτό αλλάζει μονίμως, οι εμπειρίες συγκρούονται με την ηλικία και τα συναισθήματα με την ωρίμανση. Όλη αυτήν την ανεξέλεγκτη σύγχυση τα μάτια την εκπέμπουν αυτοβούλως ,όμως με λίγη προσοχή μπορεί να γίνει πιο αισθητή κι από την έλλειψη οξυγόνου. Θα δεις αυτό το βλέμμα και θα νιώσεις ταύτιση, θα είναι σαν να κοιτάς την αντανάκλαση σου σε ανήσυχο νερό, θα μοιάζει με το δικό σου όμως δε θα είναι το ίδιο -θα είναι όμως αρκετό. Θα ξέρεις πως το γήρας δε βρήκε μόνο τη δική σου ψυχή.
Τι απογίνονται τα νεαρά σώματα με τις γερασμένες ψυχές; Που πάνε; Πότε ηρεμούν; Ίσως να μην βρουν την αγαλλίαση, ίσως περιφέρονται ανάμεσα μας και εμείς απλώς μαθαίνουμε να αγνοούμε…Ίσως δεν είμαστε όλοι άξιοι να θεωρούμαστε άνθρωποι, όχι όταν ο πόνος είναι τόσο φανερός όσο το φως του φάρου που συνυπάρχει με το σκοτάδι μεσοπελάγης.
Ο Χρόνος κατόρθωσε και χώρεσε τόσες αντιφάσεις μέσα στα δυο πιο σημαντικά σημεία αναφοράς, καθόρισε τη δημιουργία και το τέλος μας. Για εμάς τώρα έμεινε το μεσοδιάστημα, το Φως.
Charles
