Αν η εφηβεία ήταν ένα κύμα, τότε θα μπορούσε να ειπωθεί πως το κύμα αυτό τείνει να παρασέρνει -πέρα από τους υποφαινόμενους και πολλούς ενήλικες. Φαινομενικά ενήλικες.
Όπου εφηβεία εστί ο παρορμητισμός, οι σπασμωδικές κινήσεις του μυαλού και η συμπεριφορά που ακροβατεί μεταξύ της παιδικότητας και της ενηλικίωσης. Με τα παραπάνω χαρακτηριστικά να αρμόζουν σε αυτούς που διανύουν την περίοδο της εφηβείας, παρατηρούμε πως είναι πολλοί εκείνοι που μάχονται να την παρατείνουν διατηρώντας τα παραπάνω χαρακτηριστικά και όντες ενήλικες.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι:
«Αυτή η επιδίωξη οφείλεται στον φόβο τους να αποχωριστούν κάθε σπέρμα παιδικότητας και να εισαγάγουν τους εαυτούς τους στον έξω κόσμο ή στην ανικανότητα τους να κατακτήσουν την λογική;»
Σαφώς και είναι το δεύτερο ,και αυτό συμβαίνει γιατί η λογική, όπως και η ωριμότητα, είναι μια επιλογή, όσο και να την περιμένεις δεν έρχεται μαζί με την ηλικία. Μερικοί την ταυτίζουν με την παρθενογένεση, ότι δηλαδή έχει δοθεί και κάποια στιγμή, με τον χρόνο, θα εμφανιστεί κιόλας. Δυστυχώς, όμως, σχετίζεται περισσότερο με την εξέλιξη. Συνεπώς, η αλογία είναι ένα μειονέκτημα που επίσης κατακτιέται.
Η συμβίωση, λοιπόν, με αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων είναι αναπόφευκτη -δεδομένου πως αποτελεί τα 2/3 του πληθυσμού- και το χειρότερο είναι πως αδυνατούμε να διακρίνουμε αυτή τους την ιδιότητα με την πρώτη εντύπωση.
Το φαινόμενο αυτόματης διαμόρφωσης εντυπώσεων εκκινείται υποσυνείδητα στο ανθρώπινο μυαλό, όταν αλληλοεπιδρούμε με έναν άνθρωπο για πρώτη φόρα. Για τη διεκπεραίωση της διαδικασίας κατανόησης του αγνώστου γίνεται χρήση στερεοτύπων.
Η δική μας ανικανότητα τώρα για ορθή κρίση του χαρακτήρα τέτοιων ατόμων ίσως να σχετίζεται με τον ενθουσιασμό, που μας προκαλεί η αβίαστη παιδικότητα που πηγάζει από αυτούς. Ο αυθορμητισμός, η αφέλεια είναι χαρακτηριστικά που σε μικρές δόσεις είναι ευχάριστα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ,όμως, η παιδικότητα δεν έχει σχέση με την λογική διαχείριση καταστάσεων.
Λόγω αυτής της ταύτισης, αδυνατούμε να αντιληφθούμε εξ ολοκλήρου τον χαρακτήρα τους μέχρι τη στιγμή που καλούνται να αντιμετωπίσουν περίπλοκες καταστάσεις. Γενικότερα, τείνουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη μέθοδο που χρησιμοποιούν σε τέτοιου είδους περιπτώσεις. Αυτό αρμόζει άλλωστε, να κρίνουμε δηλαδή τους ανθρώπους επί το έργον και όχι από αυτό που μας παρουσιάζουν.
Αυτή η κατηγορία των «εφήβων» ,όχι μόνο έχει αποποιηθεί την πνευματική εξέλιξη, αλλά επιθυμεί να παρουσιάζει και μια πλασματική εικόνα στον κόσμο. Αυτά τα δύο ,φυσικά ,σχετίζονται και ο συγκεκριμένος συνδυασμός είναι που φθείρει τους υπολοίπους.
Όταν είσαι νέος ,μπορείς και δίνεις ευκαιρίες στις δυνατότητες των άλλων, σε σημείο που θέλεις να βοηθήσεις στην εξέλιξη τους, δείχνοντας ανοχή. Σε ελάχιστο, όμως, χρονικό διάστημα αυτή η κατάσταση μουδιάζει το μυαλό σαν ουσία, ειδικά όταν συνειδητοποιείς ότι η προσπάθεια είναι ατελέσφορη, ότι δεν έχεις λέγειν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα κάποιου άλλου, ότι οι περισσότεροι παραμένουν έτσι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Πολύ περισσότερο, όταν συνειδητοποιείς πως έχουν μερίδιο στην δημόσια πολιτική, πως έχουν δικαιώματα με τα οποία μπορούν να διαμορφώσουν τη ζωή σου. Αυτοί που δεν αντέχουν σε αυτή την ιδέα, αρχικά περιορίζουν τον κοινωνικό περίγυρο τους, ως που απομονώνονται.
Συνεπώς δεν υπάρχουν απαραίτητα καταθλιπτικοί άνθρωποι, αλλά και καταθλιπτικές κοινωνίες.
Charles
