Ορισμένοι άνθρωποι, στην προσπάθεια τους να αποδείξουν την ύπαρξη τους, μπερδεύονται και επιδεικνύουν την ανεπάρκεια τους, σαν να κάνουν έπαρση σημαίας.
Και εσύ από την άλλη αδιαφορείς γιατί πλέον έχεις πειστεί πως η θεωρία του Δαρβίνου έχει αντιστραφεί. Πλέον, τα ζώα είναι η μετεξέλιξη του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο. Σε αυτό κατέληξες γιατί ενώ γνωρίζεις πως βασικό κριτήριο διαφοροποίησης του ζώου από τον άνθρωπο είναι η δράση κατά το ένστικτο αποκλειστικά για τα ζώα, ενώ του δεύτερου κατά τη λογική και το ένστικτο -βλέπεις πως η λογική εκφοβίζεται και εν τέλει εξαφανίζεται.
Κατά αυτόν τον τρόπο η τάξη των ανωτέρων όντων αφομοιώνεται στην κατώτερη.
Όταν όμως αυτή η ανεπάρκεια -κατά βάση εγκεφαλική- από κοινού με τους συγγενείς της (: την ανευθυνότητα, τα κυκλοθυμικά ξεσπάσματα, την έλλειψη παιδείας, του εκφυλισμού και της τοξικότητας) στρέφεται προς το πρόσωπο σου αναρωτιέσαι: γιατί αυτά τα Ανεπαρκή όντα επιτρέπεται να κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο;
Γιατί πολύ απλά κάτι τους συντηρεί.
Αυτά τα πλάσματα έχουν βρει και άλλους όμοιους τους – και από κοινού με αυτούς φτιάχνουν αγέλες και κοπάδια, όπως όλα τα Α΄ τάξης ζώα.
Τότε είναι που κάνεις την αυτοκριτική σου και συνειδητοποιείς πως δεν φταίνε αυτοί που είναι φύσει απολίτιστοι και ανάγωγοι ,αλλά εσύ ο ίδιος που πήγες στην αγέλη -με δική σου πρωτοβουλία.
Σε περίπτωση σύγκρουσης με κάποιο αγελαίο ,επειδή η αιτία θα είναι απεριόριστα ηλίθια και για αυτό εσύ δεν θα την καταλάβεις , οφείλεις να περιμένεις την πρώτη και βασική κίνηση του. Αυτή δεν είναι άλλη ,φυσικά, από το να σε κάνει να νομίζεις πως εσύ έχεις το φταίξιμο.
Από τη δική του οπτική γωνία έχει απόλυτο δίκιο, καθώς εσύ αρνήθηκες να αλλάξεις συνομοταξία, εσύ το υποτίμησες, εσύ θεώρησες πως το επίπεδο σου δεν ήταν ίδιο με εκείνου και των ομοίων του. Γιατί πολύ απλά εσύ είσαι κομπλεξικός.
Δυστυχώς, όμως, για να αντιμετωπίσεις μια τέτοια -κτηνώδη- συμπεριφορά καταλήγεις να αποβάλεις την ανθρωπιά σου. Βασίζεσαι στο ότι άλλος θα λειτουργήσει εν βρασμό και αποφασίζεις να χειριστείς το γεγονός πως εκείνος θα «βγει» εκτός εαυτού. Χρησιμοποιείς την συναισθηματική του φόρτιση εναντίον του και του επιτρέπεις να εκτεθεί μόνος του.
Και επειδή αυτό θα σου συμβαίνει όλο και πιο συχνά, εσύ θα γίνεσαι όλο και καλύτερος στο να χειρίζεσαι τους άλλους, Και όσο καλύτερος θα γίνεσαι σε αυτό ,τόσο λιγότερο θα μοιάζεις και εσύ με άνθρωπο, γιατί με κάθε τέτοια εμπειρία θα χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους ώσπου θα σταματήσεις να πιστεύεις στην έκφραση «άνθρωπος για τον άνθρωπο».
Αλλά θα ξέρεις ότι για αυτό, τουλάχιστον, δεν έφταιγες εσύ, γιατί όφειλες να προστατέψεις την ψυχή και το μυαλό σου από αυτόν τον ψυχολογικό βιασμό.
Charles
