Υπάρχει δυνατότητα να βγει κάποιος κερδισμένος, ενώ αδικείται;
Ίσως αν πούμε πως ο αδικημένος συμβιβασθεί με το αυτό που γίνεται εις βάρος του τότε φθείρεται λιγότερο από το να το πολεμάει. Από τη άλλη όμως η απραγία προκαλεί στον εαυτό τις ενοχές και αμφιβολίες.
Επομένως;
Επομένως, ο εκάστοτε άνθρωπος, καλείται να ψάξει για εσωτερικές δυνάμεις -που δεν γνωρίζει ούτε ελάχιστα αν κατέχει- για να ανταπεξέλθει.
Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι διόλου απλό, διότι η αδικία διαιρείται σε κατηγορίες.
Το άρθρο ασχολείται με δύο από αυτές.
Πιο δημοφιλής, από τη άποψη πως εμφανίζεται σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, είναι η κοινωνική αδικία. Η κοινωνική αδικία, έχει γίνει πλέον πολιτική έννοια ,που ορίζεται ως «κόρη» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και «μητέρα» της φτώχειας του λάου. Έχει να κάνει με τα οικονομικά όρια που οι πράξεις και οι επιδιώξεις των εξουσιαστών θέτουν σε αυτούς που εξουσιάζονται. Γενικότερα, ακόμα και η χρήση αυτών των λέξεων [εξουσιαζόμενοι, εξουσιαστές] κάνει ολοφάνερη την ανάπτυξη της κοινωνικής αδικίας. Αυτό όμως που προκαλεί απογοήτευση, περισσότερο και από την ανάπτυξη, είναι η αποδοχή της.
Υπάρχει το αίσθημα πως πλέον η λέξη αδικία δεν είναι αρκετά αρνητικά φορτισμένη για να περιγράψει αυτό που γίνεται στην κοινωνία.
Πόσες ακόμα εικόνες παιδιών που πεινάνε και δουλεύουν θα δούμε; Πόσους πολέμους θα ανεχτούμε; Είναι αυτή η οριστική στάση ,που θα αναλάβει ο ελληνικός λαός ή και όλοι οι λαοί του κόσμου, απέναντι σε τέτοια προβλήματα;
Δεν απέχουμε πολύ από τις τριτοκοσμικές χώρες, ας αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και τα ανάλογα προβλήματα.
Αυτή είναι μια κατηγορία/κατάσταση που ο άνθρωπος επηρεάζει, δεν είναι απίθανο να μπορέσει και να την ανατρέψει. Ωστόσο, υφίσταται αδικία στο κόσμο που δεν προκαλείται από τον άνθρωπο, κι αν ναι ίσως σε μικρό βαθμό. Όλοι την έχουν βιώσει, όμως επειδή ακριβώς το μέγεθος της επιρροής της είναι καταλυτικό ο άνθρωπος για να την αντιμετωπίσει δημιούργησε κάποια φανταστικά προσωπεία (= προσωπεία στις αρχαίες θεατρικές παραστάσεις φορούσαν οι ηθοποιοί που υποδύονταν τους θεούς). Και το λυπηρό είναι πως αναγνωρίζεται η ψεύτικη υπόσταση τους.
Απώλεια, αρρώστια και φόβος. Το τρίπτυχο που ωθεί τους ανθρώπους να εκφράσουν το παράπονο για την αδικία που λαμβάνουν με ερωτήσεις του τύπου, «Γιατί, Θεέ μου, σε εμένα;»
Ενδόμυχα, ξέρουν πως απάντηση δεν υπάρχει. Όταν μια τέτοιου είδους αδικία εισβάλει στη ζωή μας χάνουμε το νόημα και αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που το προκάλεσε (: μήπως φταίνε η Εύα και ο Αδάμ που έφαγαν το μήλο; ) αντί να επικεντρωθούμε στην απεμπλοκή μας από αυτή την κατάσταση. Πάλι όμως βρίσκουμε ψυχοφθόρους και μικροπρεπείς τρόπους για να το κάνουμε. Σε τέτοιες καταστάσεις εμφανής γίνεται η μοιρολατρία του ανθρώπου. Συνηθίζουμε να κατατρέχουμε αμέσως σε κάτι χειρότερο που έχει συμβεί σε κάποιον άλλον, και όχι επειδή είμαστε συνειδητοποιημένοι αλλά επειδή θέλουμε να εξομαλύνουμε αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που νιώθουμε. Ενίοτε εκμηδενίζοντας και τη σημασία της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Η «απρόοπτη αδικία» έχει μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είτε θετικές ,είτε αρνητικές.
Το απρόοπτο ορίζεται ως αυτό που δεν το περιμένει κάποιος. Υπάρχουν κάποιοι, ωστόσο, που προσπαθούν να το προβλέψουν. Πόσο διεστραμμένο είναι να βρίσκεσαι σε αναμονή ,περιμένοντας να αδικηθείς, να πάθεις κακό;
Από τη μία δεχόμαστε την αδικία που άλλοι κάνουν εις βάρος μας και από την άλλη την περιμένουμε να συμβεί;
Πόσο εθισμένοι έχουμε γίνει στα ψυχοφθόρα συναισθήματα, εν τέλει;
Charles